Η δικτατορία της μεσαίας τάξης…
Γράφει ο Σωτήρης Χήνος
Πιθανολογώ ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων διαβάζει αυτές τις γραμμές, ανήκει στη μεσαία τάξη. Μικρομεσαία, μεγαλομεσαία, πάντως μεσαία. Είναι η τάξη στην οποία ανήκω και εγώ.
Εμείς είμαστε που κυβερνάμε. Από εμάς περνάνε οι αποφάσεις, οι επιλογές, οι κατευθύνσεις, τα πρότυπα. Εν ολίγοις, εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι…
Η λήξη του Β´ παγκοσμίου πολέμου, οι σαρωτικές οικονομικοκοινωνικές ανακατατάξεις, ο πλούτος που παράχθηκε με τρόπο σχεδόν ανεπανάληπτο, μας δημιούργησε, μας έφερε στο προσκήνιο, μας τοποθέτησε στον πυρήνα. Είμαστε οι κάτοχοι σημαντικότατου εισοδήματος, είμαστε οι βασικοί καταναλωτές, είμαστε οι τροφοδότες της πολιτικής τάξης, όλοι δουλεύουν για μας, όλοι παράγουν για μας, όλοι στοχεύουν εμάς…
Η μόδα φτιάχνεται για να μας αρέσει, η τέχνη για να μας ικανοποιεί, τα προϊόντα για να καλύπτουν τις προτιμήσεις μας, το σύστημα των ιδεών για να ενσωματώνει τα στερεότυπα ίσως και τις δεισιδαιμονίες μας…
Η αστική τάξη πέθανε. Την φάγαμε, την ξεκάναμε. Την στελεχώνουν δικοί μας άνθρωποι πλέον. Οι πιο ευφυείς, καινοτόμοι, δημιουργικοί, παραγωγικοί, συχνά συχνά και οι πιο πονηροί και οι πιο καταφερτζήδες, οι πιο αετονύχηδες…
Η μουσική, λένε, και γενικά η τέχνη υποβαθμίζεται συνεχώς. Ίσως, όμως απλά προσαρμόζεται στα δικά μας ακούσματα, αναγνώσματα, προτιμητέα θεάματα.
Τα προϊόντα χάνουν την αισθητική τους, γίνονται στεγνά, τζούφια, χωρίς αισθησιακές καμπύλες, λιτά μόνο με γωνίες. Έτσι τα θέλουμε, οι φιοριτούρες μας κουράζουν.
Οι ιδέες συντηρητικοποιούνται, συγκρούονται αναίτια, χάνουν την διανοητική τους ελαστικότητα. Απλά κουβαλάνε τις δικές μας ανασφάλειες και πολύ συχνά τη ρηχότητα των προσεγγίσεών μας. Τον δογματισμό μας…
Όλα αυτά μέχρι πριν κάποιες δεκαετίες, τα διαμόρφωνε η αστική τάξη. Οι αμαντάμ παπαντάμ αστοί. Οι – μη χέσω – άριστοι. Τώρα και αυτούς τους ελέγχουμε.
Και τους πολιτικούς τους ελέγχουμε.
Και τους φαμπρικέρηδες και τους διαφημιστές και τους επικοινωνιολόγους.
Όλους τα ελέγχουμε.
Και νομοθετούν όπως θέλουμε και παράγουν όπως θέλουμε και διαμορφώνουν τις τάσεις που θέλουμε…
Υπάρχει κανένα πρόβλημα σε αυτό; Ναι, κατά τα φαινόμενα δεν υπήρξαμε έτοιμοι για μια τέτοια ευθύνη. Λίγοι, χωρίς ποιότητα, χωρίς βάθος, χωρίς γνώσεις. Και όσο κατανοούμε τις αδυναμίες μας, τόσο πιο έντονα αναδεικνύουμε το λίγο, το μέτριο, το άτεχνο, το ρηχό…σαν την εκδίκηση της γυφτιάς…
Ο Τσόρτσιλ έλεγε, πως “αν θέλεις να ανακαλύψεις τις αδυναμίες της δημοκρατίας, απλά συνομίλησε 5 λεπτά με τον μέσο ψηφοφόρο…”
Μόνο που σήμερα βιώνουμε τη δικτατορία του μέσου ψηφοφόρου. Και το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει και κάτι καλύτερο…
