Ως πότε θα ανεχόμαστε τους εργατοπατέρες;

Γράφει ο Hλίας Γεωργουλάκος, Ασκούμενος Δικηγόρος

Αυτή τη φορά είναι κάποιος Θύμιος Λυμπερόπουλος που απασχολεί την κοινή γνώμη. Για την ακρίβεια, δυστυχώς, είναι ο Θύμιος Λυμπερόπουλος. Πασίγνωστος συνδικαλιστής- εργατοπατέρας των οδηγών ταξί.

Ένας άνθρωπος που αν η Ελλάδα δεν κουβαλούσε στην πλάτη της τόσες παθογένειες και αμέτρητα ταμπού, θα ήταν στην καλύτερη ένας γραφικός ταξιτζής.

Ένας παντογνώστης που θα προλάβαινε σε δεκάλεπτη κούρσα να αναλύσει τα αίτια της ελληνικής παρακμής, τα διλήμματα της Μέρκελ και το μέλλον του Τάκη Λεμονή στον Ολυμπιακό.

Τα προηγούμενα χρόνια ήταν άλλοι.

Μια ο Φωτόπουλος που απειλούσε να ρίξει το ρεύμα σε ολόκληρη τη χώρα με αφορμή την ιδιωτικοποίηση της «μικρής» ΔΕΗ, μια οι συνδικαλιστές του ΟΛΠ, μια οι «Σταμουλοκολλάδες» που έδιναν «αγώνα» κατά της ιδιωτικοποίησης των αστικών λεωφορείων.

Κοινός τους παρανομαστής, είναι η εκμετάλλευση της κοινωνικής ανοχής σε μια χώρα που βασιλεύει ο κρατισμός στη συνείδηση των πολιτών.

Όλοι αυτοί οι εργατοπατέρες είναι αχυράνθρωποι.

Συγκυριακά ανθρωπάκια που βρίσκουν πάτημα πάνω σε ένα απαρχαιωμένο θεσμικό πλαίσιο, εκβιάζοντας καταστάσεις και πρόσωπα κατ΄εντολήν.

Τύποι που τρενάρουν τις μεταπολιτευτικές παθογένειες και τα οικονομικά ταμπού του Νεοέλληνα, γιατί ρισκάροντας το δικό του μεροκάματο, εξασφαλίζουν έναν σίγουρο και διόλου ευκαταφρόνητο μισθό για αυτούς

Για σκεφτείτε πόσους και ποιους «αγώνες» έχουν δώσει κατά καιρούς;

Άραγε υποχωρούσαν όταν είχε εξασφαλιστεί το καλύτερο για τον κλάδο τους και το δημόσιο συμφέρον ή όταν ο επιχειρηματίας ή ο πολιτικός που κινεί τα νήματα πίσω από την σκηνή, έδινε το οκ;

Σκεφτείτε και πόσες φορές δικαιώθηκαν στις προβλέψεις τους. Καμία.

Ούτε στην περίπτωση των αστικών συγκοινωνιών, ούτε στην περίπτωση του ΟΤΕ, ούτε στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, ούτε στη ΔΕΗ, ούτε και τώρα ,φυσικά, που προωθούν το πιο καταστροφικό πισωγύρισμα για μια τουριστική χώρα.

Ο καπιταλισμός έχει και αδικίες. Ένα Κράτος, όμως, που κατοχυρώνει θεσμικά μεσάζοντες για να διαδραματίσουν το ρόλο που θα έπρεπε εκείνο να παίξει, ρισκάρει να χάσει τον έλεγχο. Αυτό έχει γίνει εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα.

Το Κράτος που οφείλει να προστατεύει τον εργαζόμενο εποπτεύοντας την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς, είναι έρμαιο των κατευθυνόμενων εργατοπατέρων.

Και το ψωμί χιλιάδων ανθρώπων εξαρτάται από τις συμφωνίες που κάνουν κάτω από το τραπέζι. Αυτή η αλητεία πρέπει να σταματήσει.