Η Ορθοδοξία υπό το φώς του Μπελογιάννη…
Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος, Δικηγόρος
Όπως μας πληροφόρησε ο «Ριζοσπάστης» (31.03.2017), το 20ο Συνέδριο του ΚΚΕ άρχισε υπό τους ήχους τρομπέτας, ενώ από τα μεγάφωνα ακουγόταν η φωνή του λατρεμένου βάρδου της αριστεράς Κώστα Βάρναλη: «Δε δίνω λέξεις παρηγόρια/δίνω μαχαίρι σ’ ολουνούς/ καθώς το μπήγω μες το χώμα/γίνεται φως, γίνεται νους». Επειδή δυσκολεύομαι να φανταστώ πώς το μαχαίρι γίνεται φως και νους, η σκέψη μου, επηρεασμένη από την πρόσφατη λαμπρή τελετή, έτρεξε στον χιλιοτραγουδισμένο Μπελογιάννη, που, βεβαίως , είχε μια άλλη, λιγότερο σύνθετη, άποψη για τις χρήσεις του μαχαιριού…
Ως γνωστόν, δαπάναις της Βουλής των Ελλήνων, το σπίτι του Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα εγκαινιάσθηκε ως μουσείο, για να θυμίζει, κατά τον πρωθυπουργό μας, την «παρακαταθήκη» του, δηλαδή, την «ευθεία και μαχητική υπεράσπιση των δημοκρατικών αξιών»!… Θυμίζω ότι οι δημοκρατικές αξίες του αμετανόητου σταλινικού «με το γαρύφαλλο», συνίσταντο στην καθιέρωση της συλλογικής ευθύνης, δηλαδή στην εξόντωση (χωρίς δίκη φυσικά) ακόμη και των συγγενών εκείνων, που, η άρνησή τους να καταταγούν στον ΕΛΑΣ, τους μετέτρεπε, αυτομάτως, σε φασίστες και γερμανοτσολιάδες… Με αυτή την «δημοκρατική» αντίληψη εσφάγησαν ανηλεώς στον Μελιγαλά δεκαπεντάχρονα παιδιά και έγκυες γυναίκες… Έτσι ώστε, σήμερα, ο πρωθυπουργός μας να υμνεί τον Μπελογιάννη, ισχυριζόμενος ότι, «αυτό που διεκδίκησε, για λογαριασμό ολόκληρου του λαού, ήταν το δικαίωμα να επιστρέψει ο τόπος σε συνθήκες δημοκρατικής ομαλότητας»!
Παρά την πρωθυπουργική διαβεβαίωση ότι «ανήκει σε όλους τους Έλληνες», εγώ, τουλάχιστον, δεν αισθάνομαι να μου ανήκει ο Μπελογιάννης… Θεωρώ απλά, ότι, στην Αμαλιάδα, το «σύμβολο» πέτυχε να ενώσει την κλασσική παλαιοσταλινική αριστερά του ΚΚΕ, με την νεοσταλινική ψευδοπροοδευτική αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, στην αέναη προσπάθεια για την διαιώνιση κατασκευασμένων μύθων, πάνω στους οποίους θεμελιώνεται η ύπαρξη αμφοτέρων.
Την ίδια στιγμή, δημοσιοποιείται (βλ. Εστία 28 και 29/03/2017) η πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ να καταργήσει το άρθρο 3 του Συντάγματος, που ορίζει τις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας, μετατρέποντας την Ορθοδοξία σε «ιστορικά» επικρατούσα θρησκεία και μεθοδεύοντας, κατ’ αυτόν τον «πονηρό» τρόπο, την θεσμική αποδυνάμωσή της από την ζωή της σύγχρονης Ελλάδος.
Ο Λένιν έχει διδάξει ότι «το κόμμα του προλεταριάτου απαιτεί από το κράτος να ανακηρύξει την θρησκεία ιδιωτική υπόθεση, χωρίς να θεωρεί καθόλου «ιδιωτική υπόθεση» το ζήτημα της πάλης ενάντια στο όπιο του λαού, της πάλης κατά των θρησκευτικών προλήψεων». Οι μαθητές του, Κουτσούμπας και Τσίπρας, ασφαλώς συμφωνούν και είναι βέβαιον ότι το «τιμημένο» ΚΚΕ θα στηρίξει με ενθουσιασμό την συνταγματική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλήθεια, τι χρειαζόμαστε την Ορθοδοξία, όταν η φωνή του Μπελογιάννη μας καλεί να υμνήσουμε τον «αληθινό» Θεό:
«Κι έχει την πιο δυνατή θέληση ο Στάλιν, γιατί η πίστη του είναι βουνό και η επίμονη του αμέτρητη. Για τον Στάλιν, δεν υπάρχουν εμπόδια και δυσκολίες αξεπέραστες, δεν υπάρχουν φρούρια απόρθητα. Πρωταθλητής στην σκληρή πάλη για τον παγκόσμιο Κομμουνισμό, ο Στάλιν διαπαιδαγωγεί όλα τα στελέχη του με το ίδιο του το παράδειγμα στην πάλη με τις δυσκολίες, υπόδειγμα αυταπάρνησης και αυτοθυσίας»….
