Οι ακτιβιστές μας, οι… τζιχαντιστές μας

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Χρονιάρες μέρες. Κατανυκτικό κλίμα. Ενδοσκοπική αλλά κι εκτονωτική διάθεση. Κι όμως μια βόμβα έσκασε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, για μας υπενθυμίσει ότι όλου του κόσμου η αγάπη δεν αρκεί για να καλύψει το απύθμενο μίσος.

Οι εγχώριοι “ακτιβιστές”, οι κήρυκες του ιδεολογικού τυχοδιωκτισμού που πίσω από το προπέτασμα κοινωνικοπολιτικών αναφορών κρύβουν την ανάγκη της βιαιότητας ως μέσο επιβολής, επέλεξαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους με μια βομβιστική επίθεση που μόνο τυχαία δεν είναι η στιγμή, ο χώρος και ο τρόπος.

Η εποχή του μεταπολιτευτικού αντιαμερικανισμού έχει χάσει την αίγλη της. Όσο κι αν πολλοί αρέσκονται ακόμη στην δαιμονοποίηση των ΗΠΑ και του πλανητάρχη, το παγκοσμιοποιημένο παιχνίδι έχει γίνει πιο πολυπαραγοντικό και πιο πολύπλοκο από το παρελθόν.

Οι μόνοι που διατηρούν και εντείνουν την απέχθεια τους συνολικά για τον Δυτικό τρόπο ζωής, για τις αστικές αξίες, για την χριστιανική πίστη, είναι οι τζιχαντιστές. Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός εκμεταλλευόμενος τις γενικότερες κοινωνικές συνθήκες, τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και τον αξιακό μαρασμό, το μεταναστευτικό τσουνάμι επιχειρούν να διαβρώσουν, και γιατί όχι να διαλύσουν τον Δυτικό ιστό, σπέρνοντας το σπόρο της αμφισβήτησης, του φθόνου.

Φαίνεται όμως ότι και το εγχώριο επαναστατικό κίνημα στρέφεται σιγά, σιγά όλο και πιο επιτακτικά προς την αμφισβήτηση όσων επί αιώνες αποτελούν το συνεκτικό στοιχείο, την συγκολλητική ουσία αυτού του έθνους. Η θεώρηση της θρησκείας ως όπιου των λαών, ως απαγορευτικού παράγοντα για την κατάργηση των συνόρων, για την αποδοχή της διεθνιστικής ομογενοποίησης. Η αναγόρευση του δικαιωματισμού ως υπέρτατης προτεραιότητας. Η κατάργηση της μοναδικότητας ως ανασχετικού μέσου για την συμπόρευση των λαών.

Άλλωστε το πολιτικό κλίμα ευνοεί την προώθηση αυτής της ατζέντας. Σε θέματα εθνικής συνείδησης, παραδοσιακών αξιών, θρησκευτικών πεποιθήσεων, αριστεία, ευρύτερης παιδείας, η κυβερνητική στάση δεν έχει να ζηλέψει πολλά από αυτή των “ακτιβιστών”.

Η ίδια θέτει τα νέα όρια ανοχής. Η ίδια αναζοπυρώνει κάθε τόσο τα συναισθήματα φθόνου, ταξικού διαχωρισμού, ιδεολογικής ηθικολογίας. Η ίδια μετατρέπεται σε ηθικό αυτουργό των νέων στόχων.

Γι’ αυτό ας σταματήσει τις υποκριτικές καταδίκες της βίας. Αυτή οπλίζει το μυαλό και το χέρι των ιδιότυπων “τζιχαντιστών” μας. Αυτή οπλίζει τις ψυχές με συναισθηματική φόρτιση ικανή να σαρώσει όσα στήριξαν αυτή τη χώρα και στις χειρότερες στιγμές της. Αυτή σπρώχνει την κοινωνία σε κάθε μορφής άκρα μεγιστοποιώντας τις πιθανότητες μιας συλλογικής, και χωρίς επιστροφή, “αυτοκτονικής” απόπειρας.