Ο θρίαμβος των ψευτοοικολόγων

Γράφει ο Αντώνιος Μιχελόγγονας, Νομικός

Το λεγόμενο οικολογικό κίνημα στην Ελλάδα απέκτησε οργανωμένη πολιτική υπόσταση τη δεκαετία του ’80, και εκπροσωπήθηκε πρώτη φορά στη Βουλή στις εκλογές του 1989 και του 1990, με έναν  (για την ακρίβεια μια) βουλευτή, εκμεταλλευόμενο την απλή αναλογική. Έπειτα για μια δεκαετία περίπου πέρασε στην αφάνεια, εκπροσωπούμενο μόνο σκόρπια με στελέχη άλλων πολιτικών κομμάτων που ασπάζονταν τις θέσεις του. Ήρθαν ξανά στην επιφάνεια τη δεκαετία του 2000, όταν αναπτύχθηκε μια ισχυρή παγκοσμίως τάση εναντίον της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος και υπέρ της πράσινης οικονομίας  (όχι και τόσο αθώα, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων). Η κορυφαία πράξη των οικολόγων ως αυτόνομο πολιτικό κίνημα ήταν η εκπροσώπησή τους στην Ευρωβουλή μετά τις ευρωεκλογές του 2009.

Η αριστερά και η πολιτική οικολογία ανέκαθεν είχαν ένα ισχυρό συνεκτικό στοιχείο: Την αντίθεση τους στην οικονομική ανάπτυξη, και στο καπιταλιστικό σύστημα. Η αριστερά προφασιζόμενη την προστασία των οικονομικά αδύναμων, η οικολογία επικαλούμενη την προστασία του πλανήτη. Ήδη από την ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ το 2004 αρκετές συνιστώσες του (πχ Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά, Ριζοσπάστες Οικολόγοι), αλλά και ο ίδιος ο ΣΥΝ (Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας) είχαν ταυτόχρονες αναφορές σε αριστερά και οικολογία. Η σχέση αυτή επισφραγίστηκε με την πρόσφατη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-Οικολόγων Πράσινων, που είχε ως αποτέλεσμα την εκλογή δύο βουλευτών και την ανάδειξη ενός υφυπουργού. Φυσικά με χαρτοφυλάκιο σχετικό με το περιβάλλον…

Η κυβερνητική συνεργασία τους όμως ανέδειξε και ένα ακόμα κοινό στοιχείο αριστεράς και οικολογίας. Την ανικανότητα στην πράξη.

Σε συντομότατο χρονικό διάστημα 2-3 μηνών η χώρα πέρασε δύο μεγάλες περιβαλλοντικές καταστροφές. Οι εκτεταμένες πυρκαγιές του καλοκαιριού και η άνευ προηγουμένου μόλυνση του Σαρωνικού με πετρέλαιο θα σημαδέψουν την Αττική για πολλά χρόνια μέχρι να αποκατασταθούν, και αμφισβητείται αν η κατάσταση μπορεί να επανέλθει στα προηγούμενα επίπεδα. Και οι δύο καταστροφές συνέβησαν με τους “οικολόγους” στα πράγματα.

Το τραγικό δεν είναι ότι δεν προέβλεψαν ή δεν πρόλαβαν τις καταστροφές. Υπάρχουν ευθύνες και στο κομμάτι της πρόληψης (πυροπροστασία, ανεπαρκής έλεγχος για το αξιοπλοο του ναυαγίου κοκ) αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση. Εν πάση περιπτώσει δεν κατηγορούνται επειδή δεν τα προέβλεψαν.

Έχουν όμως βαρύτατες ευθύνες στο κομμάτι της καταστολής. Δεν απέτρεψαν την περιβαλλοντική καταστροφή όταν αυτή είχε ήδη ξεκινήσει. Δεν την περιόρισαν όταν μπορούσαν και αυτή επεκτάθηκε δυσανάλογα. Οι πυρκαγιές ενώ είχαν εντοπιστεί δεν κατασβέστηκαν, παρά μόνο όταν ήταν ήδη πολύ αργά για τις δασικές εκτάσεις. Το μαζούτ ενώ ήταν γνωστό εδώ και μέρες ότι είχε διαρρεύσει, ως άμεσο αποτέλεσμα του ναυαγίου, δεν περισυλλέχθηκε με τις ειδικές αντλίες για να αποτραπεί η διασπορά του στη θάλασσα, και μπορεσε να φτάσει μέχρι τις ακτές!

Ακόμα χειρότερος όμως (αν είναι αυτό δυνατό) ήταν ο τρόπος που αντέδρασαν οι ιθύνοντες σε όλο αυτό! Είδαμε έναν πρωθυπουργό να παρουσιάζει την κατάσταση με τις πυρκαγιές ως θετική γιατί οι καταστροφές ήταν μικρότερες απ’ ό,τι τα προηγούμενα έτη  (γιατί, οι προηγούμενοι καλύτεροι ήταν;) και έναν υφυπουργό να κατονομάζει ως υπεύθυνο της καταστροφής “το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που χρησιμοποιεί πετρέλαιο”.

Τι παραπάνω απόδειξη θέλει κανείς ότι έχουμε να κάνουμε με ανίκανους και ιδεοληπτικούς; Συμβαίνει μια οικολογική καταστροφή μες στη μύτη τους και αντί να προσπαθούν να την περιορίσουν και να τη σταματήσουν κοιτάνε μόνο να αποποιηθούν των ευθυνών τους. Φταίνε οι προηγούμενοι, φταίει η κοινωνία, φταίει το παγκόσμιο σύστημα. Σίγουρα όμως δε φταίμε εμείς που είμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε καταστάσεις. Δε φταίει η χαλαρότητα ή η καθυστέρηση, και μάλιστα για ζητήματα που υποτίθεται είμαστε ευαίσθητοι. Φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς. Για αυτό  (εννοείται) και δεν παραιτουμαστε. Πραγματικά δεν ξέρω αν πρέπει να γελά ή να κλαίει κανείς με τέτοιες δηλώσεις. Ένα ολόκληρο θαλάσσιο οικοσύστημα αποτελεί μια τεράστια εστία θανάτου αυτή τη στιγμή και ο υπεύθυνος υπουργός θεωρητικολογεί για το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.

Μπορεί η πλειοψηφία των πολιτών να μην είμαστε οργανωμένοι σε οικολογικές οργανώσεις, να μην κάνουμε “οικολογικό ακτιβισμό”, όμως τα δάση, τις ακτές, τις λίμνες, τα βουνά, τα αγαπάμε γιατί ζούμε σε αυτά. Και σίγουρα ενδιαφερόμαστε για αυτά πολύ περισσότερο από κάτι ψευτοοικολόγους που δεν έχουν πιάσει χώμα ποτέ τους και κάνουν ακτιβισμό από τις πόλεις και τα σαλόνια. Αποτελεί μέγιστη προσβολή για τον κάθε συνειδητοποιημένο πολίτη να βλέπει μια περιβαλλοντική καταστροφή και το κράτος να μην κάνει τίποτα. Τα αρμόδια μέλη της κυβέρνησης μπορεί να αναδείχτηκαν σ’αυτές τις θέσεις με ακτιβισμό και ωραία λόγια, τώρα όμως μετρώνται στην πράξη και βρίσκονται ανεπαρκεστατοι. Από τη διαπίστωση ενός προβλήματος μέχρι την επίλυσή του υπάρχει μεγάλος δρόμος να διανυθεί, και η ανικανότητα έχει μεγάλες συνέπειες για να συγχωρηθεί.

Οι δήθεν “οικολόγοι” που επέτρεψαν τέτοια καταστροφή επί των ημερών τους απέδειξαν ότι είναι απλά μαρξιστές απ’ την ανάποδη. Είναι καλοί μόνο στην ακύρωση έργων κι επενδύσεων για περιβαλλοντικούς λόγους. Όταν μιλάμε για αποτροπή απλά αποδεικνύονται ανίκανοι.