Ο Κυριάκος βλέπει εγκαίρως το τριπλό παγόβουνο

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια τριπλή πρόσκληση. Το τέλος του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής φέρνει μαζί του μεγάλες δυσκολίες. Οικονομικές, κοινωνικές και εθνικές. Προκλήσεις ικανές να μας εντάξουν ξανά στη διεθνή κανονικότητα αλλά και να μας πετάξουν ετεροχρονισμένα στα βράχια.

Ο Κυριάκος έδειξε, με την παρουσια του στη ΔΕθ, να αναγνωρίζει τα σημάδια της επικείμενης καταστροφής. Έδειξε ότι έχει πλήρη επίγνωση της κατάστασης και δεν βιάζεται, όπως ο Τσίπρας, να μοιράσει ανύπαρκτη ελπίδα.

Το πρώτο και σημαντικότερο παγόβουνο αφορά τις οικονομικές εξελίξεις. Το πρόγραμμα τελείωσε για τους δανειστές που σταματούν την χρηματοδότηση κρατώντας υψηλά επίπεδα επιτήρησης και την διασφάλιση υψηλών πλεονασμάτων και νέων μέτρων. Όπως πρόσφατα ανέλυσα τα 20 δισ. του περιβόητου μαξιλαριού αρκούν οριακά για να καλύψουν τις ανάγκες έως το 2020 κι εφόσον δεν προκύψει ζήτημα νέας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών.

Εάν έως τότε δεν αποδείξουμε στις αγορές ότι διδαχθήκαμε από τα λάθη του παρελθόντος κι αποκτήσαμε μεταρρυθμιστική συνέπεια και τα επιτόκια παραμείνουν σε απαγορευτικά επίπεδα, το αδιέξοδο θα φαντάζει αναπόφευκτο και οι σειρήνες της χρεοκοπίας, ή νέων επώδυνων μέτρων, θα ηχηήσουν για μια ακόμη φορά. Ειδικά αν εμπλακούμε σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις λόγω της Προεδρικής εκλογικής και ως Ελλάδα αποκτήσουμε και πάλι αυξημένο πολιτικό ρίσκο.

Το δεύτερο παγόβουνο αφορά τα εθνικά θέματα και ιδιαίτερα το Σκοπιανό που αποκλειστικά με κυβερνητική ευθύνη οδεύει προς μια λύση που ενισχύει παρά καταλαγιάζει τις αλυτρωτικές βλέψεις των γειτόνων μας. Αν και ο Κυριάκος δεν έκανε καμιά αναφορά στο όνομα, ουσιαστικά αφήνοντας ανοιχτό το θέμα της σύνθετης ονομασίας, σωστά επικεντρώθηκε στην γλώσσα και την εθνότητα που κατοχυρώνουν τους Σκοπιανούς ως αυτόνομη διεθνή οντότητα.

Το τρίτο παγόβουνο κινείται μέσα στην κοινωνία και πραγματική οικονομία. Στους πολίτες που επιβαρύνθηκαν με εξαντλητική υπερφορολόφηση, που “πληγώθηκαν” πολλαπλά μέσα στο πλαίσο της μνημονιακής δαγκάνας. Ο Κυριάκος απέφυγε τις υπερβολές. Αν και υπήρξαν παροχές στο λόγο του, αυτές περιορίστηκαν στις σχεδόν απολύτως απαραίτητες και με προοπτική τετραετίας.

Ο ΕΝΦΙΑ οφείλει να μετατραπεί σε δημοτικό, ανταποδοτικό φόρο, όπως είχε προταθεί από τον Σαμαρά το 2014. Έγραφα τότε ότι μια τέτοια επιλογή με ισόποση μείωση της κρατικής επιχορήγησης στους δήμους, ανοίγει πεδίον δόξης λαμπρό στους τοπικούς άρχοντες ώστε να προχωρήσουν σε χρήστη χρήση και μείωση του κόστους λειτουργίας με τελικό αποτέλεσμα την μείωση και του ΕΝΦΙΑ.

Οι φορολογικές και ασφαλιστικές ελαφρύνσεις αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση αναπτυξιακής ανάσας, γι’ αυτό άλλωστε κι ο Τσίπρας βιάστηκε να κανει ανάλογες προτάσεις αν κι η αξιοπιστία τους αμφισβητείται όταν η κυβερνητική πολιτική επί χρονια αποδεικνύει την αντιεπενδυτική, κρατικοδίαιτη λογική της.

Μπορεί το επενδυτικό τσουνάμι που χρειαζόμαστε να εξαρτάται από μια σειρά παραγόντων (οικονομικών, διαδικαστικών, τεχνολογικών, υποδομών κλπ) και το διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον. Μπορεί οι όποιες φορολογικές παρεμβάσεις να χρειάζονται τουλαχιστον ενα 18μηνο έως ότου δημιουργήσουν εναν ενάρετο οικονομικό κύκλο αλλά είναι αναγκαίο εργαλείο τόσο για την ανάκαμψη όσο και για την αποκλιμάκωση της ανεργίας.

Πολιτική ωριμότητα σημαίνει να ανιχνεύεις και να κατανοείς τους οιωνούς, να μην τους ωραιοποιεις και να προτείνεις πρακτικές λύσεις που να προλαμβάνουν την εκδήλωση θανατηφόρων συμπτωμάτων. Κι αυτό τουλάχιστον μπορούμε να το πιστώσουμε στον Κυριάκο.