Ο αγαπημένος των Συριζαίων

Γράφει ο Σπαρτιάτης

Οι τελευταίες μέρες πριν τις εκλογές είναι ο χρόνος που συνήθως τα κόμματα ρίχνουν στην αρένα τα βαριά τους όπλα. Εστιάζουν στο βασικό μήνυμα που θέλουν να περάσουν στον κόσμο, σε αυτό που θέλουν ο πολίτης να σκέφτεται όταν πάει στην κάλπη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, την περίοδο αυτή, επέλεξε να βγάλει ένα σποτ διάρκειας μισού λεπτού με αποκλειστική αναφορά στον Άδωνι Γεωργιάδη. Τι έλεγε ο Άδωνις για τη ΝΔ πριν έρθει στη ΝΔ, τι έλεγε για τον Καραμανλή κοκ.

Λίγες μέρες πριν την Κυριακή, το βασικό όπλο που θεωρεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι έχει και ρίχνει στην αρένα είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης. Και μάλιστα για ζητήματα εσωτερικά της ΝΔ.

Η αλήθεια είναι πως δε θα έπρεπε να με παραξενεύει. Γιατί σε όλη τη διάρκεια της περιόδου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ο Άδωνις ήταν μονίμως ο κεντρικός τους στόχος. Όποτε στριμώχνονταν προσπαθούσαν να του φορέσουν κάποιο σκάνδαλο. Έφτασαν να κάνουν μια εξεταστική επιτροπή διάρκειας 2,5 ετών για να ερευνήσουν την υπουργία του, διάρκειας ενός έτους. Όποτε ήθελαν να προκαλέσουν εσωτερικά ζητήματα στη ΝΔ τον Άδωνι επικαλούνταν. Και το αποτέλεσμα το είδαμε. Το βράδυ της 26ης Μαΐου.

«Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού». Φυσικά οι συριζαιοι ανέκαθεν απείχαν παρασάγγας από την έννοια της σοφίας, οπότε το γνωμικό δεν τους πιάνει.

Τα έχουμε γράψει και πει πολλές φορές. Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι συνέχεια στο στόχαστρό τους. Τον μισούν, τους μπαίνει στο μάτι. Δε μπορούν να δεχθούν ότι υπήρξε κάποιος που τόλμησε να αμφισβητήσει την κυριαρχία της αριστεράς.

Είχαν συνηθίσει όποιον τους πάει κόντρα να τον βάζουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ο Άδωνις όχι μόνο δεν πλησίασε αυτό το έπιπλο, αλλά παρέσυρε κι άλλους στον ίδιο, κακό δρόμο.

Η προσχώρηση του στη ΝΔ το 2012 έδωσε στον Αντώνη Σαμαρά τον πολύτιμο, εργατικό κι επικοινωνιακό στρατιώτη που χρειαζόταν. Δε νομίζω ούτε οι ίδιοι να φαντάζονταν τότε αυτά που θα ακολουθούσαν. Αναμφίβολα ο Άδωνις ήταν από τα βασικότερα πρόσωπα που σημάδεψαν αυτό το δεύτερο μισό της προεδρίας του πρώην πρωθυπουργού. Και είναι από τους λίγους που στηρίζονται τόσο φανερά από αυτόν τώρα.

Ακολούθησε η επιλογή του από τον Κυριάκο Μητσοτάκη για τη θέση του αντιπροέδρου το 2016. Όλοι τότε ερμήνευαν την επιλογή του ως μια προσπάθεια του προέδρου να δημιουργήσει ένα ανάχωμα για τις διαρροές εκ δεξιών. Περίμεναν τότε πως η θέση του θα ήταν τυπική. Σήμερα ο Άδωνις όχι μόνο δεν είναι ένας τυπικός αντιπρόεδρος, αλλά, προς μεγάλη αναστάτωση των συριζαίων, έχει βρει πολλούς μιμητές στο κόμμα. Δοξα τω Θεώ οι λίστες της ΝΔ έχουν πολλούς υποψηφίους που ακολουθούν τον ίδιο δρόμο. Που δε χάνουν ευκαιρία να χτυπήσουν στα ίσια την αριστερά και τους συριζαιους, να προβάλλουν και να υπερασπίζονται τις ιδέες της ΝΔ. Ο Κώστας Κυρανάκης, ο Νίκος Ρωμανός, ο Θάνος Πλεύρης, ο Γιώργος Τσουκαλαδάκης και πολλοί άλλοι που μπορεί τώρα να λησμονώ, έχουν κάνει τα ΜΜΕ έναν εφιαλτικό χώρο για το ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια. Οι συριζαίοι νόμιζαν ότι είχαν απέναντί τους ένα πρόβλημα, έναν Άδωνι που τους έμπαινε στο μάτι, και βρέθηκαν αντιμέτωποι με πολύ περισσότερα.

Που να μπουν και στη Βουλή όλοι αυτοί και να μπορούν να τους αντιμετωπίζουν και εκεί.

Δεν είναι τυχαία λοιπόν η εμμονή τους με τον Άδωνι. Για αυτούς εκπροσωπεί πολύ περισσότερα από τον εαυτό του. Είναι ταυτισμένος με την αποκοτιά της Δεξιάς να σταθεί απέναντι στην καθαγιασμένη αριστερά και να διεκδικήσει όσα αυτή θεωρούσε αυτονόητα. Την κυριαρχία στις ιδέες, στην τέχνη, στο πνεύμα. Στους δρόμους και τις πλατείες. Και είναι ταυτισμένος γιατί από τότε που τον βρήκαν απέναντί τους όχι μόνο δεν τον εξαφάνισαν, όπως είχαν συνηθίσει, αλλά βρέθηκαν ξαφνικά με πολλούς να κάνουν τα ίδια. Και είναι η πρώτη φορά που ανησυχούν ότι μπορεί αυτή τη μάχη να τη χάσουν. Όχι τη μάχη των εκλογών. Την αληθινή πολιτική μάχη, αυτή που διαρκεί στο χρόνο και κερδίζεται ή χάνεται καθημερινά.