Μόνο με ΣΥΡΙΖΑ “ανάπτυξη” χωρίς επενδύσεις και με ρεκόρ φόρων

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Μπορεί να μην κερδίσαμε το Νόμπελ Ειρήνης αλλά αυτή η χώρα είναι καταδικασμένη επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να κατακτήσει βραβείο για τις οικονομικές της “επιτυχίες “!

Το 2018 μοιάζει να κινείται σε ετήσιο αναπτυξιακό ρυθμό κοντά στο 2%, όπως είχα προβλέψει από πέρσι τον Οκτώβριο όταν το προσχέδιο του προϋπολογισμού προέβλεπε ισχυρή ανάκαμψη του 2,6%. Βέβαια το ιδιαίτερο στοιχείο των έως τώρα δεδομένων είναι ότι αγγίζουμε το 2% με μειωμένες δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις και μηδενικές μεταβολές στην κατανάλωση. Μόνο τα χρηματοοικονομικά και εμπορικά αποθέματα έχουν αυξηθεί σε υπέρογκο βαθμό, όμως αυτά δεν διασφαλίζουν την σταθεροποίηση και τις θετικές προοπτικές.

Αν δεν υπήρχε η ατμομηχανή του τουρισμού που διατηρείται δυναμικός λόγω μιας σειράς εγχώριων και διεθνών παραγόντων (από την εντατικοποίηση των βραχυχρόνιων μισθώσεων έως την γενικότερη γεωπολιτική ανασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή), το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν εμφανώς πιο απογοητευτικό.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στον τομέα της ανεργίας. Όπως έχω ήδη εξηγήσει η μερική αποκλιμάκωση της οφείλεται κυρίως στην μεγάλη αύξηση της ελαστικής απασχόλησης στις νέες προσλήψεις και στο τεχνητό “στάσιμο” κάποιων συμβάσεων σε μικρότερα χρονικά διαστήματα ώστε να θεωρούνται περισσότεροι ως απασχολούμενοι.

Πώς όμως να ελπίζουμε για πραγματική, οριστική αναστροφή της ύφεσης όταν το πολιτικό περιβάλλον μπαίνει σε έναν νέο κύκλο με πιθανά σημεία πολιτικής αστάθειας λόγω της Προεδρικής εκλογής και οι συνολικές φορολογικές και ασφαλιστικές επιβαρύνσεις παραμένουν στα ύψη; Πλέον κι ο ΟΟΣΑ πιστοποίησε με αδιάψευστα στοιχεία αυτό που εδώ και καιρό περιγράφαμε.

Από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα καμιά άλλη χώρα, εκτός της Ελλάδας, δεν προχώρησε σε τόσο μεγάλη αύξηση φόρων. Κατορθώσαμε από εκεί που βρισκόμασταν ακριβώς στον Ευρωπαϊκό μέσο όρο, τώρα να κρατάμε σκήπτρο πρωτοπόρου με απόσταση άνω του 5% πάνω από το μέσο επίπεδο.

Κι αν το πρώτο μνημονιακό κεφάλαιο περιελάμβανε ασυλλόγιστα νέα φορολογικά βάρη υπό το βάρος της αποτυχημένης αρχικής διαπραγμάτευσης και των ατελών τεχνικών προβλέψεων των δανειστών, η δεύτερη περίοδος επί διακυβέρνης Σαμαρά μάς κράτησε στην ίδια βάση δημιουργώντας, λίγο πριν την ανατροπή της, τις συνθήκες για άμεσες βελτιώσεις.

Οι τότε πρώτες μειώσεις φόρων δεν ήταν μια προεκλογική πομφόλυγα αλλά ουσιαστικό αποτύπωμα επανόδου στην οικονομική ομαλότητα. Όσο μειώνονταν οι επιβαρύνσεις τόσο ενισχύονταν η ανάπτυξη. Ο ερχομός του Τσίπρα στην εξουσία όχι μόνο δεν ενίσχυσε αυτή την προοπτική άλλα λειτούργησε ως πολιορκητικός αντιαναπτυξιακός κριός.

Ανασφάλεια, διεθνής αναξιοπρέπεια, κεφαλαιακοί έλεγχοι, θεσμικά προχώματα σε μεγάλες επενδύσεις και ιδιωτικοποιήσεις, αρκούσαν για να παγώσουν αυτό που πήγε να ανθίσει στα τέλη του 2014. Ο φορολογικός πέλεκυς απλώς επιβεβαίωσε τον οικονομικό πνιγμό και κράτησε την χώρα καθηλωμένη στην ανακύκλωση της μιζέριας.

Μιζέρια από την οποία δεν θα ξεφύγουμε με πρόσκαιρες βελτιώσεις των δεικτών, σε βαθμό μάλιστα που δεν αρκούν ούτε για να αναστρέψουν τις βαριές κοινωνικές συνέπειες, ούτε να επαναφέρουν την εμπιστοσύνη των αγορών, ούτε να προσελκύσουν το επενδυτικό ενδιαφέρον, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο ενός θανατηφόρου “ατυχήματος” μέσα στα επόμενα δύο χρόνια.