Μια πολύ ιδιαίτερη σχολική χρονιά

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Έχει υποστεί πολλά δεινά αυτή η χώρα. Έχει αντεπεξέλθει σε πολέμους, δικτατορίες, οικονομικές κρίσεις. Οι συνθήκες για την εκπαιδευτική κοινότητα κι όλους τους συμμετέχοντες, από τους μαθητές και τους γονείς μέχρι τους δασκάλους και τους καθηγητές, δεν υπήρξαν πάντα ιδανικές. Πολλές φορές οι ανορθόδοξες κοινωνικές καταστάσεις και οι ελλιπείς πόροι δεν επέτρεψαν στο εκπαιδευτικό έργο να ξεδιπλώσει τα εργαλεία του και να ολοκληρώσει πλήρως το σκοπό του.

Αυτή, όμως, η σχολική χρονιά δεν θα μοιάζει με καμιά άλλη. Η χρονιά του κορωνοϊού, της πανδημίας, του διαρκούς φόβου του θανάτου. Η χρονιά της ατομικής αλλά και της συλλογικής ευθύνης. Η χρονιά που ο καθένας μας μετριέται με το ύψος της προσωπικής δύναμης και το κράτος με το ύψος των προτεραιοτήτων του. Η χρονιά που στις σχολικές αίθουσες θα πρέπει να “χωρέσουν” εκτός από τα παιδιά μας και τους εκπαιδευτικούς τους, και όλα τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία της ασφάλειας τους. Η χρονιά που θα πρέπει να μείνουν έξω από τα θρανία οι αναπόδεικτες συνωμοσιολογίες και οι επικίνδυνοι εξυπνακισμοί.

Είναι σίγουρο ότι όλοι θα δυσκολευτούν να τηρήσουν τους κανόνες, να αφομοιώσουν μια εντελώς καινούρια καθημερινότητα. Είναι όμως εξίσου σίγουρο ότι αν δεν γίνει συντονισμένη προσπάθεια και δεν ακολουθηθούν οι συγκεκριμένες οδηγίες, το πιθανότερο είναι να οδηγηθούμε σε ένα τεράστιο μπάχαλο με θύματα, εκπαιδευτικά και κυριολεκτικά.

Γι’ αυτό το σημαντικότερο που έχουν να πράξουν οι γονείς αυτές τις λίγες μέρες που απομένουν μέχρι την επίσημη έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς είναι να προετοιμάσουν τα παιδιά για την πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσουν. Να αφήσουν στη γωνία, ενδοιασμούς και απορίες. Απορίες που μόνο η επιστήμη μπορεί να λύσει βασισμένη πάνω σε επίσημα στοιχεία και δεδομένα. Το μόνο που δεν χρειάζονται, αυτή τη στιγμή τα παιδιά, είναι την αναπαραγωγή της ενήλικης ανάγκης για ίντριγκα και “εντυπωσιακές” θεωρίες.

Η δική μας ροπή προς τον πειρασμό της αθωότητας, την τάση δηλαδή να αποφεύγουμε την ευθύνη, να δηλώνουμε μονίμως θύματα και τελικά να προσάπτουμε σε άλλους κατηγορίες για δολοπλοκίες, επιθετική διάθεση και αφανιστικούς σκοπούς, καλό θα ήταν ν’ αποφύγουμε να την μεταφέρουμε στα παιδιά μας. Ας τους δώσουμε το περιθώριο ν’ αντιμετωπίσουν την, έτσι κι αλλιώς, περίεργη αυτή φάση δίχως το βάρος των δικών μας εμμονών.