Μας… “βγάζουν” από το μνημόνιο, μας φέρνουν και την… Άνω-Κάτω Μακεδονία

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Έρχεται μια χρονιά που μας επιφυλάσσει… μεγάλες χαρές! Αν πιστέψουμε το κυβερνητικό σενάριο,το επόμενο καλοκαίρι η χώρα βγαίνει οριστικά από το μνημόνιο και επανέρχεται δυναμικά στις αγορές προσδοκώντας την συλλογή 5 δισ. ευρώ ώστε να καλυφθούν πλήρες οι ετήσιες χρηματοδοτικές ανάγκες. Ταυτόχρονα οι εξελίξεις σε όλα τα ανοιχτά εθνικά θέματα προμηνύουν βήματα προς την λύση κάποιου εξ αυτών.

Ολοκληρώνεται όντως η μνημονιακή πορεία της χώρας; Όχι βέβαια. Απλά τελειώνει η, προκαθορισμένη χρονικά, εκτέλεση ενός συγκεκριμένου προγράμματος. Του αχρείαστου επιπρόσθετου προγράμματος που έφερε μετά από έξι μήνες δημιουργικής ασάφειας ο ΣΥΡΙΖΑ. Του προγράμματος που “κατόρθωσε” να ανεβάσει τα προβλεπόμενα νέα μέτρα από το 900 εκ. ευρώ, του περιβόητου email Χαρδούβελη ή τα 2 δισ ευρώ μέτρων που πρότειναν στα τέλη του 2014 οι δανειστές, στα 14,5 δισ! Και για να μην χρειαστούμε τυπικά την ψήφιση επόμενου μνημονίου, το ψηφίσαμε προκαταβολικά με τεράστια μείωση του αφορολόγητου και νέες περικοπές στις συντάξεις!

Βγαίνουμε στις αγορές με το… σπαθί μας; Όχι βέβαια. Απλά επιχειρούμε να εκμεταλλευτούμε ένα ανεκτό ονομαστικό επιτόκιο για να δημιουργήσουμε εντυπώσεις. Το 2014 μετά από δυο επιτυχημένες προσπάθειες αυτόνομου δανεισμού, διαθέταμε το μαξιλάρι της πιστοληπτικής γραμμής και την προοπτική να συμπεριληφθούν τα ομόλογα μας στην ποσοτική χαλάρωση. Τότε θα πετυχαίναμε αντίστοιχα με τα σημερινά επιτόκια (3,5%) με την υπόλοιπη Ευρώπη και ειδικά τις χώρες του Νότου να διαθέτουν ελάχιστα καλύτερα επιτόκια. Σήμερα θα “κατακτήσουμε” αυτά τα νούμερα με όλους τους άλλους να δανείζονται με σχεδόν μηδενικά επιτόκια.

Αυτή την “επιτυχία” επιδιώκουμε. Αυτήν γιορτάζουμε. Αλλά επειδή μια… χαρά δεν φθάνει, μας προετοιμάζουν και για μια ακόμη, εθνική αυτή τη φορά. Κρίνοντας τις δηλώσεις των Σκοπιανών κυβερνώντων, την πρόθεση τους να αφαιρέσουν τα αλυτρωτικά σύμβολα και τις προτροπές τους να άρουμε τις αντιστάσεις μας για την συμμετοχή τους στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., δεδομένα τα οποία χαίρουν θετικής αντίδρασης από ελληνικής πλευράς, είναι λογικό θα θεωρήσουμε ότι δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για αμοιβαίες υποχωρήσεις προς μια οριστική λύση τύπου Άνω ή Νέα Μακεδονία.

Το πως θα αντιδράσει η ελληνική πολιτική σκηνή σε μια τέτοια προοπτική μένει να το δούμε. Θα συνειδητοποιήσει ότι η τυπική λήξη της διαφωνίας για την ονομασία των Σκοπίων δεν θα σβήσει τον εκεί εθνικισμό που θεωρεί την “Μακεδονία” υπόδουλη της Ελλάδας, ούτε θα πάψει η καπηλεία της ιστορίας και του πολιτισμού μας; Ή θα αποδειχτεί έρμαιο των διεθνιστικών αντιλήψεων και του… αυτοπροσδιορισμού;

Κάποιος θα μπορούσε να θεωρήσει ότι η βιασύνη της κυβέρνησης σε συνδυασμό με την παροχολογία υποκρύπτει την διάθεση άμεσης προσφυγής στις κάλπες λίγο πριν την τυπική ολοκλήρωση του προγράμματος ή έστω αμέσως μετά με τις παρεμβάσεις στο χρέος να αποτελούν μέρος του εκλογικού διλήμματος.

Ίσως. Το πιθανότερο είναι ότι ο Τσίπρας θα προσπαθήσει να εξαντλήσει όσο περισσότερο χρόνο μπορεί παραμένοντας στην εξουσία κι όταν θεωρήσει ότι η συγκυρία τον ευνοεί να προσφύγει στις κάλπες. Αν πιστέψει ότι με μερίσματα κι επιδόματα πείθει το οργισμένο εκλογικό κοινό του, ώστε να ξεπεράσουν το σοκ των νέων περικοπών στις συντάξεις (με το σκεπτικό ότι οι νέες μειώσεις αφορούν κυρίως του άνω των χιλίων ευρώ δικαιούχους που δεν ανήκουν πλειοψηφικά στο εν δυνάμει ακροατήριο του), τότε θα αφήσει την ροή των γεγονότων να τον οδηγήσει μέχρι το τέλος της τετραετίας.

Κι ότι γίνει. Κοντά θα είναι η επόμενη προεδρική εκλογή κι ο νέος θεσμικός εκβιασμός…