Ξέφραγο αμπέλι δεν καλλιεργείται…..

Γράφει ο Αντώνιος Χρ. Μαμμής, Δικηγόρος

Έχει μόλις τελειώσει μία έντονη δικαστηριακή ημέρα, και έρχεται η ώρα του καφέ. Το αποτέλεσμα, επιτρέπει την μεταφορά της συζήτησης με τον αγαπητό εντολέα, γεωργό στο επάγγελμα, στα ζητήματα της επικαιρότητας. Ολιγόλογος εκ φύσεως, σχολιάζει με αφοπλιστική απλοϊκότητα την πολιτική σκηνή, χρησιμοποιώντας μία αλληγορική φράση: «Όλοι γκρινιάζουν για τον σπόρο, τα εργαλεία, τον γεωργό, τον καιρό. Ξέφραγο αμπέλι όμως δεν καλλιεργείται».

Μέσα σε αυτήν την φράση περικλείεται, θεωρώ, η ουσιώδης αιτία για την οποία η προοπτική ανάκαμψης του Τόπου μας, είναι ακόμα μακρινή. Και τούτο διότι η Ελλάδα είναι μία χώρα, όπου δυστυχώς, επικρατεί ανασφάλεια-με την κυριολεκτική έννοια του όρου- τόσο εντός των συνόρων, όσο και στην περιφέρεια αυτών.

Στο εσωτερικό, πέραν της καλπάζουσας και άνευ προηγουμένου εγκληματικότητας, αποτελεί καθημερινό φαινόμενο η ακραία πολιτική, -αριστερού προσήμου- φυσική βία, η οποία μεταφράζεται σε υλικές καταστροφές, «πεσίματα», ακόμα και σε βάρος Αστυνομικών, υπό την απόλυτη πολιτική κάλυψη του ιδεοληπτικού εσμού που θέλει να λέγεται κυβέρνηση.

Ταυτοχρόνως, ουδείς εκ των γειτόνων μας, φαίνεται να σέβεται την αποτρεπτική ισχύ που έχει-ή θα έπρεπε να έχει- η Πατρίδα μας, τόσο σε διπλωματικό, όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο. Τουναντίον, η ανθελληνική προπαγάνδα των γειτόνων μας, η προκλητικότητά τους, αλλά και η ασέβεια που επιδεικνύουν προς το Κράτος μας, σε κάθε πιθανή ευκαιρία, είναι ανεπανάληπτη.

Ωστόσο, ακόμη και εάν φαινομενικώς, οι δύο αυτές καταστάσεις φαίνονται ασύνδετες μεταξύ τους, έχουν κοινή ρίζα. Και λέγεται δική μας έλλειψη βουλήσεως. Έλλειψη σε επίπεδο πολικής ηγεσίας αλλά και πολιτών.

Αναλύσεις επί αναλύσεων σχολιάζουν τον εξοπλιστικό «οργασμό» της Τουρκίας. Πολλές εξ αυτών τυγχάνουν και ακραίως φοβικές. Ωστόσο ουδείς σχολιάζει την ουσία του ζητήματος, η οποία, παρεπιμπτόντως πλην καθόλου παραδόξως, αποτελεί την κοινή συνισταμένη της σκέψης του Ερντογάν με αυτήν των ιθυνόντων των εν Ελλάδι μπαχαλάκηδων: την αποφασιστικότητα περιστολής της ισχύος και των συμφερόντων του Ελληνικού Κράτους.

Κακά τα ψέματα. Η οικονομική κρίση πρέπει να πάψει να αποτελεί «πανάκεια» για κάθε κρατική ανεπάρκεια, όποτε και εάν αυτή προκύπτει. Δεν λείπουν ούτε τα υλικά- τουλάχιστον όχι σε βαθμό που να προκαλεί δυσλειτουργία- ούτε, κυρίως, το ανθρώπινο δυναμικό. Αυτό το οποίο λείπει σε εκκωφαντικό βαθμό, είναι κάποιος ικανός και αποφασισμένος, να συνθέσει έναν αποτελεσματικό τρόπο λειτουργίας των υπαρχόντων μέσων.

Εξάλλου, η Ιστορία βρίθει παραδειγμάτων, όπου μία αποφασισμένη και έξυπνη, ως προς την διαχείριση των πόρων της, πλευρά, διέλυσε έναν πλούσιο, υπερεξοπλισμένο αντίπαλο.

Αναζητείται λοιπόν η βούληση. Πολιτική και πολιτειακή. Η βούληση η οποία θα δώσει έμφαση στην επικράτηση της τάξης, της νομιμότητας και της ηρεμίας εντός συνόρων, στην προστασία της ιδιωτικής και της δημόσιας περιουσίας, αλλά και στην δυνατότητα έκφρασης ελεύθερης απόψεως όποια και εάν είναι αυτή. Επικράτηση και προστασία με κάθε κόστος και κάθε μέσο, αφού αυτή είναι η αποστολή ενός Κράτους.

Αντιστοίχως αναζητείται αποφασιστικότητα στην Άμυνά μας. Έμφαση στην –ουσιαστική, ρεαλιστική και επίπονη- εκπαίδευση των στελεχών, κληρωτών και εφέδρων που αποτελούν την πεμπτουσία αυτής. Εκλογίκευση των δαπανών και προσανατολισμός τους, όχι στο να πάρουμε πέντε άρματα σαν τα τριάντα των απέναντι, αλλά πώς θα έχουμε τα κατάλληλα μέσα και τους ανθρώπους να τα χειρισθούν, ώστε να εκμηδενισθεί το φαινομενικό πλεονέκτημα του αντιπάλου. Και κυρίως, να εμπεδωθεί σε όλους η επίγνωση, ότι την δύσκολη στιγμή, θα είμαστε μόνοι μας.

Χρειάζεται περαιτέρω σθεναρή πίστη στα Δίκαια μας, εκφραζόμενη από την Διπλωματία μας. Η δική μας υποχωρητικότητα, έχει οδηγήσει στο σημείο να απολογούμασθε, αντί να ορθώνουμε το ανάστημα μας έναντι όλων όσων δεν κατανοούν τί θα πει Διεθνές Δίκαιο και Διεθνείς Συνθήκες.

Κυρίως όμως, χρειάζεται ένας λαός ενωμένος, με αρετές και αυτοκριτική. Ένας λαός ο οποίος θα αντιληφθεί ότι κάθε πολίτης είναι εξίσου συνυπεύθυνος για την προστασία και την φροντίδα αυτού του Τόπου. Χρειαζόμαστε πολίτες που δεν κοιτούν μόνον την «δουλίτσα» τους, και την τσέπη τους, αλλά αντιλαμβάνονται την ύπαρξή τους, ως μέρος ενός συνόλου με κοινές αξίες, κοινά συμφέροντα, κοινό μέλλον.

Ο δρόμος για την –κοινή- ανάπτυξη περνά από την Ασφάλεια, την Άμυνα, την Κρατική Ισχύ.

Όσο δεν υφίστανται οι προηγούμενες προϋποθέσεις, όσο «γείτονες» και «ιδιοκτήτες» θεωρούμε το «αμπέλι» μας «ξέφραγο», «χέρσο» και «χωματερή», και «σπόρο» να αλλάξουμε, και «γεωργούς» και «εργαλεία», δεν πρόκειται να καρπίσει.