Ήταν μια όμορφη μέρα
Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Κοίταξα το άδειο πακέτο από τα τσιγάρα μου και αγανάκτησα, η περίσταση ζητούσε απεγνωσμένα ένα τσιγάρο και εγώ είχα ξεμείνει από ώρα. Έπιασα τα κλειδιά του αυτοκινήτου πάνω από το ξύλινο τραπεζάκι δίπλα από την εξώπορτα.
Πορτοφόλι, μπουφάν και έφυγα σαν σίφουνας. Μπήκα στο αμάξι και δεν πρόλαβα καν να βάλω μπροστά την μηχανή, όταν ξεκίνησε η βροχή να πέφτει μανιωδώς πάνω στο παρμπρίζ. Χαμογέλασα ασυναίσθητα, πόσο σ’ αρέσει η βροχή, κοίταξα πάλι το κινητό, που δεν είχα αφήσει από τα χέρια μου και χάζεψα το μήνυμά σου για εκατοστή φορά.
Πήρα τον δρόμο για το πιο μακρινό περίπτερο που μπορούσα να βρω, απλά και μόνο για την βόλτα. Άνοιξα διάπλατα όλα τα παράθυρα, πήρα την πιο βαθιά ανάσα που μπορούσα, ανέπνευσα όσο περισσότερο μπορούσα την μυρωδιά της βροχής και έσκασα ένα τεράστιο χαμόγελο. Άνοιξα το ράδιο, να ντύσει η μουσική τούτη την βόλτα.
Έπαιζε το τραγούδι μας, τόσο τυχαίο και όμως έμοιαζε τόσο καρμικό. Ξέχασα το περίπτερο, ξέχασα και τα τσιγάρα, βρήκα ένα πλάτωμα στην άκρη του βουνού που ανέβαινα τόση ώρα. Άφησα το αμάξι και βγήκα έξω, κάθισα πάνω στο βρεγμένο καπό και θαύμασα την θέα, ο ήλιος ξεπρόβαλλε δειλά πίσω από τα σύννεφα και μία αχτίδα του έπεσε ακριβώς πάνω στα μάτια μου.
Γύρισα να μπω ξανά στο αμάξι και τυχαία είδα εκείνη την γρατζουνιά, στο αριστερό φτερό, που είχαμε κάνει παρέα ένα βράδυ γυρνώντας σπίτι.
Πόσο είχαμε γελάσει εκείνο το βράδυ, πόσο αστείο μας είχε φανεί που βρήκαμε πάνω σε εκείνο το άμοιρο δεντράκι. Χαμογέλασα πλατιά και πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Ήταν μια όμορφη μέρα.
