Μια Κυριακή για πεζοπορία στο Τατόι, στον πνεύμονα πράσινου

Γράφει η Ελένη Παπουτσή, Εκπαιδευτικός – Πολιτισμολόγος (Ευρωπαϊκού Πολιτισμού)

Πηγαίνοντας κάποιος να περπατήσει στα παλιά ανάκτορα του Τατοίου   (που το πρώτο κανονικό όνομα ήταν Δεκέλεια) , δεν μπορεί  παρά να σκεφτεί  αυτό το κομμάτι της ιστορίας της χώρας, να δει τις νέες αλλαγές (προς το χειρότερο), απ αυτές που είχε δει  πριν από χρόνια. Αντικειμενικά αν δεν έχει απωθημένα αποστροφής, ούτε  θαυμασμού,  ούτε φόβο να μιλάει για την ιστορία, βλέπει  ένα κομμάτι της ιστορίας που έχει κλείσει δικαίως πλέον, και ενώ ανήκει στο κράτος  να είναι  ρημαγμένο σαν το τελευταίο εγκαταλειμμένο  πάρκο..

42.000 στρέμματα  με πλούσια χλωρίδα. Δέντρα που έχουν φυτευτεί με πολλή προσοχή.  Βλέπεις κοντά στα πεύκα, τα κοιμητηριακά κυπαρίσσια, για να εμποδίζουν τη φωτιά και τον αέρα. Ελαιώνες που μάταια  περιμένουν απτό 67 να μαζευτούν οι καρποί τους, όταν οι άνθρωποι πεινούν.

Η υλοποίησης της λεηλασίας. Έχουν πάρει  ακόμα και μαρμάρινα δόντια από λιονταράκι που  ήταν βρύση νερού, το οποίο ερχόταν απτη Πάρνηθα.

Έχουν πάρει και τις  μεγάλες πέτρες  απτο ελαιοτριβείο που υπήρχε,  και  ότι μπορούσαν ακόμα και απτο ιπποτροφείο. Βλέπεις κτήρια σφραγισμένα με τσιμέντα στα πρώην παράθυρα. Απέξω απτο σφραγισμένο κυρίως κτήριο, τα κοντέινερς.  Το κυρίως κτήριο Γοτθικού ρυθμού, αντιγραφή από Αγ. Πετρούπολη. Βλέπεις το γραφείο, που όταν ήταν άρρωστος ο  βασιλιάς, όρκιζε εκεί τις κυβερνήσεις, (3) και δεν κατέβαινε στα χειμερινά..

Περπατώντας βλέπεις  γονείς με παιδιά που παίζουν στην άπλα που έχει  πράσινο. Είναι τα λιβάδια που έβοσκαν οι αγελάδες.. Πιο πέρα είναι το χοιροστάσιο. Στο πλάι βλέπεις σκαμμένο έδαφος, και μαθαίνεις ρωτώντας ότι είναι από αγριογούρουνα  που κατεβαίνουν το βράδυ απτην Πάρνηθα. Είπαν ότι κατεβαίνουν και  δυο ράτσες από ζαρκάδια. Τη μια  την έκανε δώρο γάμου ο   Φρειδερίκος, και από τότε πολλαπλασιάστηκαν στον τόπο μας.

Βλέποντας σφραγισμένα κτήρια, ρωτάς και σου λένε ότι μέσα είναι οι άμαξες..(πρώην άμαξες δηλαδή, το βελούδο θα έχει γίνει τροφή στα τρωκτικά, και τα σίδερα σκουριά)  Σε απέναντι σφραγισμένο κτήριο , είναι  οι  ειδικής παραγγελίας rolls royce (πρώην )

Δίπλα  3 αυτοκίνητα πρώην πολυτελή, πάνω στα οποία είχαν πέσει δέντρα, και έχουν σπάσει,  και μερικοί… έχουν πάρει τα σήματα.

Πηγαίνοντας προς τα 18 διάσπαρτα μνήματα των ψυχών που  έπαιξαν κάποιο ρόλο στον τόπο μας, βλέπεις ότι είναι απέριττα ,από Πεντελικό μάρμαρο ,και ενώ τα ονόματα αυτών είχαν χαραχτεί και είχαν ρίξει  πάνω τους μολύβι για να είναι εμφανή,  μερικοί πήραν σουγιάδες,  και έβγαλαν το μολύβι για να το πουλήσουν.  Άκουσα που έλεγαν ότι  το κάθε άτομο, επέλεγε τον ακριβή τόπο που θέλει να  ταφεί εκεί. Ότι και ο Κωνσταντίνος ο τελευταίος έχει εκφράσει την επιθυμία να πάει εκεί  με τους γονείς του, και ότι το κράτος του έχει δώσει άδεια.. Εκεί ακριβώς στην εκκλησία της Ανάστασης, ήταν και η θέση απτήν οποία άρχισε η τρίτη φάση του Πελοποννησιακού πολέμου. (Δεκελεικός). Σπάρτη εναντίον Αθήνας.

Λέγεται ότι η Όλγα, όταν δολοφόνησαν τον σύζυγο της τον Γεώργιο,  πριν τον θάψει ζήτησε να δει τον αναρχικό που τον σκότωσε. Όταν τον είδε του είπε, σαν βασίλισσα και σαν γυναίκα  πρέπει να σε συγχωρήσω για αυτό που έκανες (υποτίθεται ότι συγχωρούσαν σαν τον πάπα οι βασιλείς).  Φεύγοντας η  Όλγα, ο αναρχικός έπεσε στα πόδια της και αυτοκτόνησε..

Το μεγαλύτερο όμως ενδιαφέρον που υπάρχει στο χώρο, για τα άτομα που ασχολούνται με τη ψυχολογία και ψυχανάλυση, είναι μια πλάκα  κάτω απτην οποία υπάρχει η στάχτη της Μαρίας Βοναπάρτη. Πέθανε το 1962.  Ήταν ψυχαναλύτρια και ανάμεσα στις πολλές υπηρεσίες της  στην ψυχανάλυση, ήταν και η καταβολή λύτρων για την απελευθέρωση του Σίγκμουντ Φρόυντ, του οποίου εξέδωσε και τα γραπτά. Χωρίς τη Μαρία  δεν θα είχαμε τα γραπτά του Φρόυντ.

Παίρνοντας το δρόμο του γυρισμού προς την Αθήνα σκέπτομαι.  Είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης, που δεν αξιοποιούμε παλαιά  ανάκτορα σαν μουσείο, ακόμα και σήμερα,  που το  φτωχό κράτος μας που περιμένει βοήθεια συνεχώς. Τι είναι αυτό φόβος; Απωθημένα; Ιδεοληψίες;  Γιατί όταν πας στις Βερσαλλίες, δεν έχουν  τέτοιους ενδοιασμούς, αλλά  βλέπεις   σημαντικό  κομμάτι της Ιστορίας;   Παρασύρεται  κάποιος να κάνει κάτι όταν βλέπει μουσείο; Τότε όταν βλέπουμε την Ακρόπολη, γιατί δεν παρασυρόμαστε να  γίνουμε Περικλήδες; Μέσα στο  Γουόρινκ καστλ έξω απτο Λονδίνο, βλέπεις, μυρίζεις τα άλογα, τους φούρνους τους παλιούς, βιώνεις μια άλλη εποχή. Τι σημαίνει αυτό, ότι  θέλεις  να πας πίσω;   Στο μαυσωλείο του Λένιν,  περιμένουν ουρές να δουν ένα καταπιεστικό κομμάτι της ιστορίας. Εδώ ένα μουσείο  φοβόμαστε να κάνουμε;; Σκέπτομαι, μήπως υπάρχει κάτι άλλο;;

Και ενώ σκέπτομαι όλα αυτά, γυρίζω  το κεφάλι μου, και βλέπω ν ανεβαίνει ένα μαύρο τζιπ Volvo. Οδηγούσε ο Νικόλαος ο γιος του Κωνσταντίνου Γκλύξμπουργκ.. Ήταν με 2 άντρες ακόμα.

Έκανα μερικούς συνειρμούς..Κάνετε και εσείς..