Ιδεολογική… παιδεραστία!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Ένας “ευυπόληπτος” πολίτης με έντονη κοινωνική παρουσία, προμηθευτής του δημοσίου, “θεματοφύλακας” των ηθικών αξιών, οικογενειάρχης με φαινομενικά βαθιά θρησκευτικά αισθήματα, αποδεικνύεται ένα ασπόνδυλο τέρας που εκμεταλλευοταν πολλαπλώς ένα δωδεκάχρονο κορίτσι.

Ξεκινώντας πό την παραμονή παιδική εργασία ως… μεγαλόκαρδος υποστηρικτής μιας οικογένειας σε μεγάλη οικονομική ανάγκη, κατέληξε όχι μόνο να βιάζει το παιδί που του εμπιστεύτηκαν, ίσως με περισσότερη αφέλεια, σιγουριά και έλεγχο από ότι απαιτεί η γονική ευθύνη κι εύχομαι όχι με συναίνεση, αλλά και να το εκδίδει σε εκατοντάδες τρίτους στήνοντας μια καλά οργανωμένη “επιχείρηση”.

Η παιδεραστία και η μαστροπεία, δύο ειδεχθή εγκλήματα, δεν αναλύονται με πρόχειρες προσεγγίσεις, ούτε με φληναφήματα ιδεολογημάτων που τοποθετούν στο μίξερ της ταξικότητας, περίπλοκους ψυχολογικούς μηχανισμούς, κοινωνιολογικά ζητήματα και μια κούφια ιδεολογικοποίηση.

Ο νεόκπος αυριανισμός δεν σπιλώνει απλώς προσωπικότητες, ελπίζοντας να μείνει κάτι από τη λάσπη ως επικοινωνιακό εργαλείο στον δημόσιο διάλογο. Με το άγχος της εξουσιομανίας ή τη φόρα της ξεπεσμένης επαναστατικότητας, δράττουν κάθε ευκαιρία για να υφάνουν ένα πλέγμα ασύνδετων σκέψεων που καταλήγουν στην πολιτική ποινικοποίηση. Από άλλους λέγεται ευθέως, από άλλους υπονοείται, ότι η αστική εξουσία εκτρέφει εγκληματικές συμπεριφορές. Ενώ η… σοσιαλιστική αλληλεγγύη που είναι, γενικώς και αορίστως με τον άνθρωπο ως προλεταριακή δύναμη, δεν νοείται να γεννά τέτοιες παρεκτροπές!

Η ουσία της συγκεκριμένης υπόθεσης βρίσκεται πολύ πέρα από τον μικροκομματισμό. Η παιδεραστία είναι ένα σύνδρομο καταπιεσμένης σεξουαλικότητας με μια σειρά άλλων υποκείμενων διαταραχών της προσωπικότητας που δεν επηρεάζονται από ιδεολογίες και εξουσίες. Η μαστροπεία αποτελεί ένα κοινωνικό φαινόμενο που ανθεί σε όλα τα πλάτη της γης ως απότοκο ευρύτερων διεργασιών σε σχέση με το ρόλο της γυναίκας.

Αν κάτι αξίζει να επισημανθεί είναι η θεωρητική δύναμη της εξουσίας να συγκαλύψει γεγονότα και κάποιος από τη στρατιά της ντροπής, των 213. Όμως, προς το παρόν, δεν προκύπτει από κάπου τέτοια πρόθεση. Οι αρχές λειτουργούν υποδειγματικά και το πιθανότερο είναι σύντομα η υπόθεση να έχει διαλευκανθεί πλήρως. Άλλωστε είναι τέτοια η ένταση της συλλογικής αντίδρασης που θα ήταν τουλάχιστον βλακώδες να επιχειρήσει οποιοσδήποτε να επηρεάσει τις δικαστικές αρχές. Κι αν οι συνήθεις συνωμοσιολογικές υποψίες μπορεί να έχουν κάποιο νόημα για άτομα με άμεση πρόσβαση στα κέντρα της εκάστοτε εξουσίας, είναι κωμικοί οι παραλληλισμοί με αφορμή τον παιδεραστή – μαστροπό αφού πρόκειται για έναν ακόμη κομματικό παρατρεχάμενο από τους χιλιάδες που παρασιτούν στα απόνερα της εξουσίας

Ας συγκρατήσουμε λοιπόν τη φαντασία μας. Κι ας ασχοληθούμε λίγο παραπάνω με τις οικογενειακές συνθήκες που δημιουργούν τέρατα, με τους τρόπους που επιβάλλεται να προστατεύουμε τα παιδιά μας και να κσταγγέλουμε κάθε υποψία σχετικής δράσης, με την αυστηροποίηση των ποινών και τον μόνιμο στιγματισμό όσων υποπίπτουν σε τέτοιας φύσης εγκλήματα γιατί καμιά ποινική τιμωρία δεν θα άρει τους ψυχολογικούς παράγοντες που οδηγούν τους δράστες σε αυτά τα μονοπάτια.