Η κακοδιαχείριση του Πολιτικού Ασύλου

Γράφει ο Δημοσθένης Δαββέτας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης ,ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής

Από την ελληνική αρχαιότητα που γεννήθηκε σαν όρος, το γνωστό πια σ’ όλους μας άσυλο, αναφερόταν στην προστασία που ζητούσε και δινόταν από τους θεούς σ’ όποιον κατέφευγε σε ναούς. Αρχικά υπήρξε συγγενές και με την έννοια της ικεσίας μιας κι ο ικέτης, επίσης προστατευόταν σε ιερά μέρη προσκύνησης.

Στον σύγχρονο κόσμο η έννοια του ασύλου επανήλθε με την Γαλλική Επανάσταση και αναφέρεται στο Σύνταγμα του 1793.

Ως μητέρα της τότε επανάστασης των δικαιωμάτων του ανθρώπου, η Γαλλία, ήθελε με την θεσμοποίηση του πολιτικού ασύλου, να μπορεί να δεχτεί στο έδαφος της όσους διώκονταν παγκοσμίως, σ’ όλες τις χώρες, από τις τότε μοναρχίες , λόγω των ιδεωδών τους του Διαφωτισμού.

Η ίδια ιδέα περί πολιτικού ασύλου επανήλθε το 1946 στο Γαλλικό Σύνταγμα, όπου όπως αναφέρεται, “Κάθε άνθρωπος διωκόμενος λόγω της δράσης του υπέρ της ελευθερίας έχει δικαίωμα ασύλου στο έδαφος της -Γαλλικής-Δημοκρατίας”.

Έτσι είναι γνωστόν ότι ουκ ολίγοι πολίτες από όλες τις χώρες του κόσμου για να γλυτώσουν τις διώξεις και την ζωή τους έγιναν δεκτοί μ’ ανοιχτή αγκαλιά από την Γαλλία.

Οι Λευκορώσοι που ήθελαν να γλυτώσουν από το κυνήγι των Μπολσεβίκων, οι Αρμένιοι που ξέφυγαν από την Τουρκική γενοκτονία, οι Ισπανοί που ήθελαν να γλυτώσουν από τον Φρανκισμό, οι γερμανοεβραίοι η οι πολωνοεβραίοι, που ήθελαν να ξεφύγουν από τον Ναζισμό, οι Έλληνες που ήθελαν να γλυτώσουν από την Χούντα, οι boat people της Ινδοκίνας που ήθελαν να γλυτώσουν τον κομμουνισμό, ή ακόμη οι Χιλιανοί που ήθελαν να γλυτώσουν από τις διώξεις του δικτάτορα Πινοσέτ, είναι μερικές από τις πολλές περιπτώσεις που ειδικά στον 20ο αιώνα, έγιναν καλοδεχούμενες από την Γαλλική Δημοκρατία.

Όλοι αυτοί δούλεψαν, πρόσφεραν, σεβάστηκαν και συχνά μεγαλούργησαν στην χώρα που τους έδωσε πολιτικό άσυλο. Πολλοί μάλιστα από αυτούς έζησαν μόνιμα στην Γαλλία κι επανειλημμένα διαδήλωσαν την αγάπη και τον σεβασμό τους για την χώρα αυτή και τις δημοκρατικές αρχές της, που από την Γαλλική Επανάσταση ως σήμερα διατηρούν παγκοσμίως υψηλά τις ιδέες της ελευθερίας – ισότητας – αδελφότητας.

Από την δεκαετία όμως του 1980 και μετά, οι Γαλλικές κυβερνήσεις ,έκαναν το σοβαρότατο λάθος εκτίμησης κι ανάλυσης, να δώσουν άσυλο σε πρόσωπα που δεν αγαπούν και δεν σέβονται την Γαλλία και τον πολιτισμό της, που δεν αγαπούν τις ιδέες της Δημοκρατίας. Κι ακόμη ,το κράτος δεν φρόντισε να ενσωματώσει στις Δημοκρατικές αρχές και τις οικογένειές αυτών των ατόμων. Μ’ αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς που πήραν πολιτικό άσυλο, να διδάσκουν στους νέους τον Σαλαφισμό και τις πιο ακραίες μορφές Ισλαμισμού ,ωθώντας τους έτσι ,σε μια δράση που έχει εμποτιστεί από το μίσος για την Γαλλία, τις αρχές του Διαφωτισμού και της σύγχρονης Δημοκρατίας.

Όπως ήταν κι η τελευταία, η πιο πρόσφατη, μεταξύ τόσων άλλων που προηγήθηκαν, περίπτωση, του νεαρού Τσετσένου τρομοκράτη που, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για το άσυλο που δόθηκε σ’ Αυτόν και την οικογένειά του για να γλυτώσουν από την Ρωσία, αποκεφάλισε τον καθηγητή Σάμουελ Πατύ.

Ω! τι ειρωνεία κι αχαριστία!

Η Γαλλική κυβέρνηση δείχνει ν’ αντιλαμβάνεται πλέον το πρόβλημα. Ν’ αντιλαμβάνεται ότι αυτή η υπεξαίρεση και κακοδιαχείριση της έννοιας του πολιτικού ασύλου, το ‘χει μετατρέψει σε δυνατότητα στους εμπόρους ανθρώπων και στους τρομοκράτες, να κάνουν κακό στους αθώους πολίτες που ακόμη πιστεύουν στα δημοκρατικά ιδεώδη. Ο Μακρόν δείχνει αποφασισμένος να διορθώσει πράγματα. Θα φανεί.