Η γενιά του 1-1-4 και οι θεματοφύλακες της ανοησίας

Γράφει ο Ξενοφών Τζελέπης

Με αφορμή τη σύλληψη 11 ατόμων στο Αιγίνιο της Πιερίας,των αυτοαποκαλούμενων «θεματοφυλάκων» του πολυεπικαλούμενου και ερμηνευμένου τελείως στρεβλά,άρθρου 120 του Συντάγματος, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά το πόσο έχουν ευτελιστεί, λουμπενοποιηθεί και έχουν ταυτιστεί με μιά δράκα αντικοινωνικών ανθρώπων,με ελλιπή μόρφωση και λειτουργικό αναλφαβητισμό, εμβληματικοί κοινωνικοί αγώνες για πραγματικά σοβαρά αιτήματα.

Στους πρώτους αιώνες ύπαρξης του ελληνικού κράτους, ο λαός αγωνιζόταν για την μείωση της εξουσίας του Βασιλιά,που έπαυε και διόριζε τον εκάστοτε πρωθυπουργό της χώρας κατά βούληση ακόμα κι αν αυτός ήταν ένας κηπουρός.

Στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα και συγκεκριμένα με το ξέσπασμα του Στρατιωτικού Συνδέσμου το 1909, τέθηκαν επί τάπητος ζητήματα όπως η αξιοκρατία, η μονιμότητα στο Δημόσιο, η αναδιοργάνωση του Στρατού( μιάς και υπήρχε ακόμα το ιδεολόγημα της Μεγάλης Ιδέας και ήταν φρέσκη η ήττα στον «ατυχή» ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897) και η εκδίωξη των βασιλοπαίδων από το στράτευμα.

Σοβαρό ήταν το αίτημα της τιμωρίας των πρωταιτίων της Μικρασιατικής συμφοράς του 1922. Επιπροσθέτως υπήρχε το «γλωσσικό» αίτημα της χρήσης της καθαρεύουσας και της δημοτικής γλώσσας που πυροδοτούσε επεισόδια με νεκρούς μεταξύ «δημοτικιστών» και «καθαρευουσιάνων» (χ,π τα «Ευαγγελικά») και λύθηκε μόνο το 1976 από τον υπουργό Παιδείας Γ.Ράλλη, όταν επιβλήθηκε η Δημοτική γλώσσα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και αργότερα με τον ίδιο υπουργό Προεδρίας, η Δημοτική Γλώσσα, έγινε η βασική χρησιμοποιούμενη γλώσσα σε όλες τις βαθμίδες του Δημοσίου και τα δημόσια έγγραφα.

Σοβαροί αγώνες ήταν η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα στα τέλη του 50 με αρχές του 60, ενώ απ’τις αρχές του 1960, ξεκίνησε ο μεγάλος τότε αγώνας της νεολαίας ούτως ώστε να αλλάξει το άρθρο 114 του Συντάγματος και να δοθεί το 15% τουλάχιστον του κρατικού προυπολογισμού στην Παιδεία και η κατάργηση της καθηγητικής έδρας στα Πανεπιστήμια.

Και φυσικά μεγάλος αγώνας ήταν και ο αγώνας κατά της επταετούς δικτατορίας και του λούμπεν κιτσαριού που μας κληροδότησε στο σήμερα.Φτάνουμε στο σήμερα.

Ποιοί είναι αυτοί που εμφανίζονται σαν «θεματοφύλακες» του Συντάγματος και απαγάγουν,τραμπουκίζουν και βιαιοπραγούν ως κράτος εν κράτει; Είναι αντικοινωνικοί άνθρωποι,εγωπαθείς, που άλλοτε εμφανίζονταν ως «χρυσαυγίτες» άλλοτε σαν οπαδοί της Ελλήνων Συνέλευσις, του Σώρρα που θα μας έσωνε με τα 600 δίς του, κι άλλοτε είναι  άνθρωποι αμφιβόλου καταβολών και προθέσεων που απλά θέλουν να κάνουν το «κομμάτι» τους, ή να αποφύγουν δυσάρεστες για αυτούς καταστάσεις με τεχνάσματα, όμως δεν είναι εκεί το θέμα.

Το θέμα είναι πώς στη σημερινή εποχή θα έπρεπε να γίνονται άλλοι σοβαρότεροι αγώνες ειδικά από τη νέα γενιά κι όχι να παρασύρεται από τον κάθε κίβδηλο αμφιβόλου προθέσεων. Σοβαρότεροι αγώνες για να μη φεύγουν νέοι άνθρωποι-επιστήμονες στο εξωτερικό, σοβαρότεροι αγώνες για να ανοίξουν πιο πολλές δουλειές στην επαρχία και δη σε περιοχές που υπάρχουν υψηλότατα ποσοστά ανεργίας όπως η περιοχή καταγωγής, του υποφαινόμενου, σοβαρότεροι αγώνες οι εκπαιδευτικοί να αξιολογούνται κι όχι να θεωρούν εαυτούς αλάθητους όπως ο Πάπας.

Οι «αγώνες» των «θεματοφυλάκων» του Συντάγματος, είναι αγώνες ανοησίας που αν δεν παρέμβει αποφασιστικά η δικαιοσύνη με προφυλακίσεις, θα έχουμε νεκρούς (παράδειγμα η παιδοψυχολόγος στη Λαμία που δολοφονήθηκε από στενότατο συνεργάτη της Ε.ΣΥ), ενώ οι αγώνες που αναφέρθηκαν παραπάνω είναι αγώνες πιο ουσιαστικοί και κομβικότεροι για το μέλλον της χώρας μας.