Η Εβδομάδα που δεν μας Είπαν XVII

Γράφει ο Ρένος Δούκας

Κάθε εβδομάδα που περνά, η κυβέρνηση προσπαθεί να οικοδομήσει μια ψευδαίσθηση εικόνας προόδου. Επενδύει στην επικοινωνία για να υποκαταστήσει την ουσία. Όμως η χώρα δεν χρειάζεται εντυπώσεις. Χρειάζεται σοβαρότητα, ευθύνη και ηγεσία. Όχι αφηγήσεις, αλλά αποτελέσματα. Όχι δημόσιες σχέσεις, αλλά εθνική στρατηγική.

Η κλιματική αλλαγή δεν αντιμετωπίζεται με εξαγγελίες και τελετές. Οι καταστροφές σε Θεσσαλία, Έβρο και Ρόδο δείχνουν μια πολιτεία που ούτε προλαμβάνει ούτε οργανώνει. Η Πολιτική Προστασία δεν θέλει ευχολόγια. Θέλει κράτος με σχέδιο, εκτέλεση και λογοδοσία. Σήμερα, δεν υπάρχει τίποτα από αυτά.

Η επενδυτική βαθμίδα δεν είναι πανάκεια. Δεν γεμίζει ράφια, δεν εξασφαλίζει στέγη, δεν στηρίζει την πραγματική οικονομία. Με την ακρίβεια να διαλύει τα νοικοκυριά και την υπερφορολόγηση να αποσαθρώνει τις επιχειρήσεις, η βαθμίδα γίνεται άλλοθι, όχι λύση. Η σταθερότητα δεν είναι καταστολή της κριτικής. Είναι εγγύηση για δημοκρατία. Και αυτή υπονομεύεται καθημερινά.

Η προμήθεια νέων Canadair δεν καλύπτει τη διαρκή απουσία πρόληψης. Οι φωτιές δεν σβήνονται με εξοπλισμό, αλλά με ετοιμότητα, προσωπικό και σοβαρή διοίκηση. Αντί για σχέδιο, έχουμε μια κυβέρνηση που κρύβει την αποτυχία πίσω από αριθμούς.

Το ΕΣΥ καταρρέει. Κι ενώ η κυβέρνηση προβάλλει τις ΚΟΜΥ, οι πολίτες βλέπουν κλειστά ιατρεία, εξαντλημένους γιατρούς, ατέλειωτες λίστες αναμονής. Αντί για αναγέννηση του δημόσιου συστήματος υγείας, προσφέρονται προσωρινές λύσεις. Η Υγεία θέλει υποδομές, προσωπικό, σταθερότητα. Όχι επικοινωνιακά επιθέματα.

Οι αγρότες δεν χρειάζονται καθυστερημένες υποσχέσεις. Χρειάζονται στρατηγικό σχεδιασμό. Με κόστος παραγωγής εκτός ελέγχου και επιδοτήσεις σε κρίση, η ύπαιθρος ερημώνει. Οι πολιτικές παρεμβάσεις παραμένουν αποσπασματικές, χωρίς μακροπρόθεσμο όραμα.

Οι στεγαστικές εξαγγελίες έως το 2040 είναι άσκηση κυνισμού. Οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν ζητούν υποσχέσεις για μελλοντικές κατοικίες. Ζητούν αξιοπρέπεια, σεβασμό και επαρκή αμοιβή στο παρόν. Η πολιτική βούληση δεν προβάλλεται. Ασκείται.

Η εξωτερική πολιτική δεν είναι διπλωματικό lifestyle. Δεν είναι προσχηματικές δηλώσεις για την Κύπρο ούτε άτακτες κινήσεις γεωτρήσεων. Είναι συνέπεια, στρατηγική, καθαρή στόχευση. Όταν το μόνο αφήγημα είναι η αποφυγή σύγκρουσης, η εθνική ισχύς υποβαθμίζεται.

Η ψηφιακή μετάβαση χρησιμοποιείται ως φύλλο συκής για τη διοικητική αποτυχία. Οι ενιαίοι φάκελοι και τα ηλεκτρονικά παράθυρα δεν κρύβουν την απουσία αξιοκρατίας και την επέλαση του ρουσφετιού. Η τεχνολογία δεν διορθώνει το έλλειμμα δικαιοσύνης. Το καμουφλάρει.

Η τεχνητή νοημοσύνη δεν λύνει τα προβλήματα της μαζικής φυγής νέων, της μισθολογικής στασιμότητας και της έλλειψης εθνικού παραγωγικού οράματος. Οι νεοφυείς επιχειρήσεις δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την απουσία εθνικής στρατηγικής για την καινοτομία. Η πρόοδος δεν είναι ψηφιακή μόστρα. Είναι κοινωνική προοπτική.

Το ψηφιακό φροντιστήριο δεν είναι απάντηση στην κατάρρευση της δημόσιας παιδείας. Όσο οι εκπαιδευτικοί απογοητεύονται και τα σχολεία λειτουργούν με ελλείψεις, η πλατφόρμα είναι στάχτη στα μάτια. Η παιδεία χρειάζεται ενίσχυση, σεβασμό, επένδυση. Όχι προχειρότητα με ωραία εικονίδια.

Η ενεργειακή πολιτική δεν χτίζεται με κουπόνια. Χτίζεται με επενδύσεις σε αυτάρκεια, με στρατηγικά αποθέματα, με δημόσιο έλεγχο. Όσο η πολιτική εξαντλείται σε προσωρινά επιδόματα, η χώρα παραμένει ενεργειακά επισφαλής και οικονομικά αιχμάλωτη.

Οι επενδύσεις δεν είναι διακοσμητικές φωτογραφίες. Είναι διαδικασίες, υποδομές και θεσμική σοβαρότητα. Αντί να εξαλείψει τη γραφειοκρατία, η κυβέρνηση τη μεταμφιέζει. Το αναπτυξιακό αφήγημα παραμένει επιφανειακό. Η πραγματικότητα το διαψεύδει.

Ο πολιτισμός δεν είναι αντικείμενο σκηνογραφίας. Δεν είναι προβολές, φώτα και εγκαίνια. Είναι η καθημερινή ποιότητα του δημοσίου λόγου, η αισθητική της διοίκησης, η ηθική του παραδείγματος. Όταν αυτά απουσιάζουν, κανένας φωτισμός δεν κρύβει το κενό.

Η ελληνική γλώσσα δεν είναι εργαλείο για δελτία Τύπου. Είναι φορέας πολιτισμού, ιστορίας, εθνικής αυτοπεποίθησης. Τι νόημα έχει η τιμητική αναφορά της UNESCO, όταν το κράτος αδιαφορεί για την Παιδεία, για τη γλώσσα ως πράξη; Η Ελλάδα πολιτεύεται στη γλώσσα της ή παραιτείται από αυτήν.

Το πρόβλημα δεν είναι επιμέρους. Είναι συνολικό. Μια κυβέρνηση που συγχέει τη διακυβέρνηση με το branding, τη μεταρρύθμιση με το βάψιμο, την ηγεσία με την αυτοδιαφήμιση. Αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι η διαχείριση της πτώσης με όρους δημοσκόπησης.

Η Ελλάδα αξίζει άλλα. Η επόμενη σελίδα δεν θα γραφτεί από τους αυτόκλητους επιτυχημένους. Αλλά από εκείνους που παραμένουν έντιμοι, πρόθυμοι να συγκρουστούν, ικανοί να χτίσουν. Με γνώση, αλήθεια και τόλμη. Χωρίς εκπτώσεις. Χωρίς φόβο.