Η αξιολόγηση μπορεί να τελειώσει και τον συνδικαλιστικό αναχρονισμό
Ο ΚΛΑΣΙΚΟΣ συνδικαλισμός τύπου Φωτόπουλου, Λυμπερόπουλου, Καλφαγιάννη κ.λπ. φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης γιατί η χώρα έχει μείνει πίσω στην προσπάθεια εκσυγχρονισμού της και στο συντονισμό της με τον ευρωπαϊκό βηματισμό.
Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
Στενόμυαλοι «ιδιοκτήτες» συντεχνιών, πρόθυμοι «προστάτες» των συμφερόντων του κλάδου, αδίστακτοι κινδυνολόγοι και πολλές φορές κανονικοί εκβιαστές αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα βαρίδια της κοινωνίας, που πασχίζουν να την κρατήσουν καθηλωμένη στο «ασφαλές» αλλά ξεπερασμένο χθες. Φτάνει όμως κάποια στιγμή που πέφτουν οι μάσκες και αποκαλύπτονται οι πραγματικές προθέσεις.
Η υπουργός Παιδείας Ν. Κεραμέως, με την επιμονή της στην αξιολόγηση των σχολείων και των εκπαιδευτικών, διεκδικεί να είναι εκείνη που ίσως βάλει την ταφόπλακα σε αυτό το συνδικαλιστικό μοντέλο. Ηδη έχει βγάλει τους συνδικαλιστές από τα όργανα που ανεβοκατέβαζαν και επέλεγαν, ως μη ώφειλαν, διευθυντές και προϊσταμένους. Καθιέρωσε την ηλεκτρονική ψηφοφορία, ώστε να μην μπορεί μια μικρή μειοψηφία να ομιλεί και να αποφασίζει αυθαιρέτως εξ ονόματος της πλειοψηφίας. Και ήταν η μόνη που προσέφυγε με επιμονή κατά της νομιμότητας των απεργιών των συνδικαλιστικών ομοσπονδιών. Χθες το Εφετείο Αθηνών, μετά το Πρωτοδικείο Αθηνών, έκρινε παράνομη και καταχρηστική την απεργία και απαγόρευσε τη συνέχισή της, ορίζοντας ως ποινή 3.000 ευρώ για κάθε παράβαση της απόφασης.
ΚΙ ΟΛΑ αυτά για την αξιολόγηση. Μια μεταρρύθμιση που είναι απαίτηση της μεγάλης πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας. Η οποία αδυνατεί να καταλάβει τον παραλογισμό των συνδικαλιστών εκπαιδευτικών. Οσο κι αν κινδυνολογούν με ολέθρους-φαντάσματα (απολύσεις, κλείσιμο σχολείων, σταδιακή μετατροπή των σχολείων σε ιδιωτικά – τίποτα απ’ όλα αυτά δεν υπάρχει στο νομοσχέδιο!), δεν πείθουν. Και δεν πείθουν γιατί π.χ. ο γονιός ξέρει -χωρίς καμία συνδικαλιστική μεσολάβηση- ότι στέλνει το παιδί στο φροντιστήριο, γιατί αν δεν το στείλει, ξέρει ότι δεν πρόκειται να μπει στο πανεπιστήμιο. Αυτή η διαδεδομένη πραγματικότητα είναι μια ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ των εκπαιδευτικών.
ΟΙ ΠΙΟ ενημερωμένοι ξέρουν και την κατάταξη PISA, η οποία αξιολογεί τους μαθητές σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Σε αυτή την κατάταξη οι Ελληνες μαθητές είναι κάτω από το όριο του μετρίου. Και είναι τα ίδια παιδιά που αργότερα διαπρέπουν σε ελληνικά ή ξένα πανεπιστήμια. Αρα δεν φταίει το «υλικό». Ο «μάστορας» και οι παλιακές μέθοδοι που χρησιμοποιεί φταίνε.
ΕΝΤΑΞΕΙ, οι υποδομές των σχολείων, παρά τις βελτιώσεις, δεν είναι ακόμα οι καλύτερες. Και ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη είναι μεγάλος, πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Οι εκπαιδευτικοί όμως τι κάνουν; Δεν μπορούν άραγε ή δεν θέλουν να αποδώσουν περισσότερο; Σε κάθε περίπτωση οι όποιες ελλείψεις δεν τους απαλλάσσει από το κακό τελικό αποτέλεσμα. Οι εκπαιδευτικοί, επειδή η υπουργός Παιδείας επέλεξε ένα ήπιο σενάριο αξιολόγησης, δεν κινδυνεύουν με απόλυση. «Κινδυνεύουν» μόνο με κατάρτιση! Αλλά ούτε να καταρτιστούν και να γίνουν καλύτεροι δάσκαλοι θέλουν. Κι ας έχουν περάσει 15 ή 20 χρόνια από τότε που τέλειωσαν το πανεπιστήμιο. Λες και ούτε η γνώση ούτε οι εκπαιδευτικές μέθοδοι έχουν εμπλουτιστεί και αλλάξει…
ΔΕΝ θέλουν να αξιολογηθούν ούτε οι ίδιοι -για προφανείς λόγους-, αλλά ούτε και τα σχολεία, γιατί, λέει, θα αποκτήσουν «κακή φήμη». Κάνοντας ότι δεν ξέρουν πως οι μαθητές δεν έχουν επιλογή δημόσιου σχολείου. Αν δεν πάνε σε κάποιο πρότυπο ή πειραματικό -μετά από εξετάσεις όμως-, θα πάνε υποχρεωτικά στο σχολείο της γειτονιάς τους. Αρα η «κακή φήμη» του σχολείου τι ακριβώς εμποδίζει, πέραν του ότι αναδεικνύει την προβληματικότητά του και ενδεχομένως την ανεπάρκεια μέρους του διδακτικού προσωπικού;
ΟΙ εκπαιδευτικοί, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι, βρίσκονται απέναντι στην κοινωνία. Κι όσο συνεχίζουν αυτή την τακτική υπό την καθοδήγηση αραχνιασμένων μυαλών και συντεχνιακών αντιλήψεων, εκτός από την περαιτέρω απομόνωση τους, θα συμβάλουν -χάρη και στη σθεναρή στάση της Ν. Κεραμέως- να τελειώνει μια ώρα γρηγορότερα το μοντέλο με το οποίο έκαναν «καριέρα» επί δεκαετίες ανεμελιάς, βολής και θράσους.
