Γιατί παράδοξο;
Γράφει ο Σωτήρης Χήνος
Το πολιτικά παράδοξο των ημερών είναι ότι η κυβέρνηση της ΝΔ δέχεται πυρά εξ “αριστερών”. Γιατί παράδοξο; Γιατί η όποια αναμενόμενη προς την κυβέρνηση κριτική, θα ήταν λογικό να προέρχεται από τον φιλελεύθερο χώρο…
Στα τρία χρόνια της διακυβέρνησής της, η ΝΔ επί της ουσίας ακολούθησε πολιτική διαχείρισης όχι μετασχηματισμού. Αν οι φιλελεύθεροι θα είχαν κάτι να τη δικαιολογήσουν είναι ότι πράγματι η θητεία της συνοδεύτηκε από ασύμμετρα και εντελώς απρόσμενα γεγονότα, όπως η πανδημία, ο πόλεμος και οι συνακόλουθη αυτών έκρηξη του πληθωρισμού σε διεθνές επίπεδο. Σε τέτοιες καταστάσεις, μειώνονται τα περιθώρια σημαντικών παρεμβάσεων.
Εν τούτοις, αν εξαιρέσουμε μία αξιόλογη σχετικά παρέμβαση στους φόρους και στην όντως δραματική βελτίωση του επιχειρηματικού κλίματος, κάτι που να ανατρέπει τα δεδομένα και τις κακοδαιμονίες της Ελληνικής οικονομίας δεν είδαμε. Στους δε φόρους, η αποστολή της ήταν και εύκολη, διότι δεν είχε παρά απλά να αφαιρέσει την αλόγιστη, αδικαιολόγητη και ασυγκράτηση φοροεπιδρομή του ΣΥΡΙΖΑ. Ο προηγούμενη κυβέρνηση, ως η ιστορία με τον Χότζα, έβαλε στο σπίτι το άλογο, τις κότες, τα σκυλιά, το γαϊδούρι και τη γελάδα. Η ΝΔ έβγαλε τη γελάδα και όντως νιώσαμε πιο άνετα…Τα άλλα ζώα όμως ακόμα στο κρεβάτι μας κοιμούνται…
Στο δημόσιο λίγα έως ελάχιστα.Όχι μόνο δεν εφαρμόζεται η αναλογία 5 αποχώρησεις προς μία πρόσληψη, αλλά συνεχώς ανακοινώνονται προσλήψεις. Μα είναι, θα πει κάποιος, δικά τους παιδιά. Κάθε κυβέρνηση αυτό κάνει. Το θέμα δεν είναι ποιοι διορίζονται, αλλά πόσοι διορίζονται. Και εδώ μόνο γενναιότητα δεν επέδειξε…
Στο θέμα των ιδιωτικοποίησεων ελάχιστη κινητικότητα. Επί ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιήθηκαν περισσότερες. Μία ΛΑΡΚΟ και την κλωσάμε και με το ζόρι αν προλάβει να ολοκληρωθεί εντός της θητείας. Μόνο στη ΔΕΗ έγιναν θαύματα, αλλά θεωρώ ότι αυτό συνιστά προσωπική επιτυχία του Στάση.
Στο μεγάλο βραχνά που λέγεται ασφαλιστικό, σχεδόν τίποτα. Μία μικροπαρέμβαση που δημιούργησε έναν λιλιπούτειο κουμπαρά για τους νέους εργαζόμενους με τη συμμετοχή του τρίτου πυλώνα. Στην παιδεία, επίσης λίγες παρεμβάσεις και καθόλου ανατρεπτικές.
Προφανώς εκπέμπεται μία πολύ μεγαλύτερη σοβαρότητα στη διαχείριση όλων των υποθέσεων και παρουσία έργου με κύριο άξονα την ψηφιοποίηση, όμως εντάξει με τον ΣΥΡΙΖΑ είχε να συγκριθεί. Και ο Μπουζούκης αν είχε να συγκριθεί με μένα ως ποδοσφαιριστής, Μέσι θα φαινόταν…
Στην πανδημία, ουσία έκανε τη μεγαλύτερη σε ευρωπαϊκό επίπεδο κρατική παρέμβαση, δανειζόμενη και μοιράζοντας τόνους επιδομάτων και “μη” επιστρεπτέων προκαταβολών. Τι άλλο να έκανε; Τι περισσότερο θα έκανε μία σοσιαλιστική κρατικοπαρεμβατική κυβέρνηση;;; Το δε νομοσχέδιο για τα κίνητρα σε εξαγορές αλλά κυρίως συγχωνεύσεις ακόμα ψήνεται στον φόύρνο.
Αντιλαμβάνομαι όλα αυτά να προβληματίζουν τους φιλελεύθερους. Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί προβληματίζουν τους κρατιστές…
Εκτός και αν το θέμα δεν είναι πόσοι διορίζονται αλλά το ποιοι διορίζονται…
