Επίθεση Ερντογάν στο Δυτικό κόσμο

 Γράφει ο Σπαρτιάτης

«Στους 20 αιώνες ύπαρξης του Χριστιανισμού, η Αγία Σοφία είναι για περισσότερο από 1000 χρόνια ο πιο εμβληματικός και μεγαλειώδης Χριστιανικός ναός. Σήμερα μετατρέπεται ξανά σε τζαμί! Και οι παγκόσμιες αντιδράσεις, χλιαρές! Η Ευρώπη κοιμάται. Η Δύση αυτοκτονεί. Όποιοι δεν υπερασπίζονται την ταυτότητα και τον Πολιτισμό τους, αφανίζονται…»

Πολύ θα ήθελα η δήλωση αυτή του Αντώνη Σαμαρά να είναι απλά προϊόν λεκτικής υπερβολής και υπερχειλούς συναισθηματισμού. Μερικές φορές το συνηθίζει. Η συγκεκριμένη δεν είναι μία από αυτές.

Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί δεν είναι απλά μία διπλωματική αποτυχία, ούτε μία πρόκληση της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα. Είναι, σε συμβολικό τουλάχιστον επίπεδο, η μεγαλύτερη μέχρι στιγμής επίθεση του Τούρκου προέδρου προς το Δυτικό κόσμο και το θεμέλιο του: Τη χριστιανική πίστη. Είναι μία κίνηση απόλυτα αντιπροσωπευτική του τρόπου που βλέπει ο Ερντογάν τον εαυτό του και την Τουρκία. Σαν το κέντρο του μουσουλμανικού κόσμου που ενώνει όλους τους μουσουλμάνους με σκοπό την κυριαρχία έναντι των υπολοίπων. 

Πολλοί, είτε δολίως είτε από βλακεία, ερμηνεύουν την κίνηση του Ερντογάν με κριτήρια εσωτερικά της Τουρκίας. Ότι προσπαθεί να συσπειρώσει τους υποστηρικτές του για να πάει σε εκλογές. Υπονοούν με αυτό τον τρόπο ότι δεν χρειάζεται να ανησυχούμε και ιδιαίτερα, είναι κάτι προσωρινό. Κάτι σαν προεκλογική παροχή. 

Όσο ημίτρελος κι αν είναι ο Τούρκος ηγέτης δε θα έκανε μία κίνηση που θα προκαλούσε δυσαρέσκεια στο μισό πλανήτη για να συσπειρώσει τους οπαδούς του. Η κίνηση του αυτή σε συμβολικό επίπεδο δείχνει κάτι πολύ σημαντικότερο. Ότι πλέον κινείται ξεκάθαρα σε κατεύθυνση σύγκρουσης, όχι μόνο με τις δυτικές χώρες, αλλά με το σύνολο του χριστιανικού κόσμου. Μπορεί να συνεχίζει να συνεργάζεται ευκαιριακά πότε με τη μία χώρα και πότε με την άλλη, αλλά έχει τραβήξει το δικό του δρόμο. Αυτόν του πολιτικού Ισλάμ, του οποίου διεκδικεί την αρχηγία. 

Είναι μία θλιβερή διαπίστωση για τη Δύση και το Χριστιανικό κόσμο. Ότι η Τουρκία που τόσο ευνοήθηκε από αυτόν τις τελευταίες δεκαετίες σήμερα, όχι απλά δεν τον υπολογίζει καθόλου και προβαίνει σε τέτοιες προκλήσεις, αλλά δεν έχει και καμιά δυνατότητα έμπρακτης αντίδρασης. Οι δυτικές χώρες δε μπορούν να κάνουν τίποτα, εκτός από την επιβολή κάποιων κυρώσεων, που δε θα είναι και καθολική. Η συνειδητοποίηση ότι επέτρεψαν στην Τουρκία να βρίσκεται σήμερα σε αυτή τη θέση, να δρα χωρίς να τις λαμβάνει καν υπόψη, μπορεί να προκαλέσει δύο πράγματα. Θλίψη ή περισυλλογή. Ανάλογη θα είναι και η συνέχεια που θα ακολουθήσει.