Είναι ταξικό;

Γράφει ο Αντώνιος Μιχελόγγονας, Νομικός

17 Νοεμβρίου αύριο, η επέτειος της φοιτητικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Φέτος, όπως και κάθε χρόνο, θα τσακωθούμε και θα επιχειρηματολογήσουμε για το χαρακτήρα και το μήνυμα της επετείου. Αν ο εορτασμός ανήκει στη Δεξιά, την αριστερά ή το κέντρο, ή ακόμα καλύτερα αν δεν ανήκει σε κανέναν. Αν προκάλεσε ή όχι την πτώση της δικτατορίας. Αν αυτοί που έχτισαν πολιτικές καριέρες πάνω στα γεγονότα αυτά αποτελούσαν όντως μέρος τους. Και όλα αυτά τα ζητήματα που κάθε χρόνο τέτοια εποχή έρχονται στο προσκήνιο. 

Θυμάμαι από την εποχή της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ένα αγαπημένο σύνθημα που ακουγόταν ιδιαίτερα συχνά. «Το Πολυτεχνείο δεν είναι ταξικό, είναι φιλελεύθερο και δημοκρατικό». 

Τελικά, είναι ταξικό το Πολυτεχνείο; 

Δε θα πάρω μέρος στην ιστορική συζήτηση για τα γεγονότα του 1973. Είναι εποχές που δεν έζησα, και δε μπορώ να τις κρίνω. Σίγουρα όχι με τον τρόπο που μπορούν οι πρωταγωνιστές τους. Μπορώ να μιλήσω όμως για το παρόν. Να πω τι σημαίνει ο εορτασμός του Πολυτεχνείου για εμάς, που ζούμε τα γεγονότα του σήμερα και δε ζήσαμε πριμ σαράντα έξι χρόνια. 

Τι είναι ο εορτασμός του Πολυτεχνείου σήμερα; Μήπως μια ανοικτή γιορτή Δημοκρατίας που ο καθένας μπορεί να παρευρεθεί και να αποδώσει φόρο τιμής στα γεγονότα; Ή μήπως μια συγκέντρωση-επίδειξη δύναμης των περιθωριακών δυνάμεων του πολιτικού φάσματος; Είναι ένας εορτασμός για τους λίγους ή για τους πολλούς; 

Ποιες αναμνήσεις μας έρχονται από τον εορτασμό του Πολυτεχνείου; Κλειστοί δρόμοι, η Αθήνα να παραλύει. Αστυνομική παρουσία σε κάθε δρόμο, καμμένα αυτοκίνητα και κάδοι σκουπιδιών, βόμβες μολότοφ. Σπασμένα μαγαζιά. Σύγκρουση αντιεξουσιαστών και αστυνομίας. Θυμίζουν αυτές οι εικόνες τίποτα από δημοκρατία; 

Για το μέσο πολίτη η 17η Νοεμβρίου είναι απλά μια ημέρα που ξέρει ότι είναι καλύτερα να μη βγει από το σπίτι του. Γιατί στην καλύτερη θα ταλαιπωρηθεί με τη μετακίνησή του, στη χειρότερη θα βρεθεί εν μέσω επεισοδίων και θα κινδυνεύσει η ασφάλειά του. Αν δε ανήκει στην κατηγορία εκείνων που έχουν ιδιοκτησία στο κέντρο, θα περάσει όλη την ημέρα προσευχόμενος να μην τη βρει κατεστραμμένη. 

Πιστέψτε με, ο πολίτης αυτός δε νιώθει την ημέρα αυτή ότι γιορτάζεται η ελευθερία και η δημοκρατία. Αντιθέτως, νιώθει τα ατομικά του δικαιώματα να συμπιέζονται σε βαθμό ασφυξίας. Και αναρωτιέται αν για μια ημέρα κάθε χρόνο το κράτος έχει δεχθεί την υποχώρηση του έναντι του περιθωρίου και τον αφήνει ανυπεράσπιστο. 

Δεν ξέρω να σας πω για το Πολυτεχνείο πριν δέκα χρόνια. Ούτε για τη σημασία των γεγονότων του 1973. Ξέρω όμως για τον εορτασμό του σήμερα. Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα σύνολο περιθωριακών δυνάμεων που επιτίθενται σθεναρά στα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών. Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα οι πολλοί πέφτουν θύματα των λίγων. 

Το Πολυτεχνείο ούτε ήταν ούτε είναι ταξικό με την έννοια της επικράτησης μιας κοινωνικοοικονομικής τάξης έναντι μιας άλλης. Το στοιχείο όμως της επιβολής των λίγων έναντι των πολλών παραμένει. Και υπό την έννοια αυτή σίγουρα δε θυμίζει μια γιορτή τιμής προς τη Δημοκρατία. 

Η αυριανή ημέρα θα είναι δύσκολη. Οι περιθωριακές ομάδες που εκμεταλλεύονται την επέτειο εδώ και δεκαετίες μαζεύουν τις δυνάμεις τους όλη την εβδομάδα. Έχουν σκυλιάσει με τα γεγονότα της ΑΣΟΕΕ και ζητάνε να πάρουν τη ρεβάνς. Οι πολίτες στην πρωτεύουσα για άλλη μια φορά θα βρεθούν στο επίκεντρο της σύγκρουσης. 

Η ελληνική Πολιτεία δε μπορεί για άλλη μια φορά να τους αφήσει στο έλεος των τραμπούκων και των αντιεξουσιαστών. Αυτή τη φορά δε μπορεί να αφεθούν να κάνουν ό, τι θέλουν. Πρέπει να βρουν την αντίδραση που τους χρειάζονται. Το χαστούκι της ΑΣΟΕΕ ήταν μεγάλο, η επέμβαση της Πολιτείας στο μέχρι προχθές «κάστρο» τους ταρακούνησε.

Από αύριο μέχρι την 6η Δεκεμβρίου θα έρθει η αντίδρασή τους. Οφείλουμε να αντέξουμε. Η Πολιτεία πρέπει να δώσει γερά το μήνυμα ότι η ΑΣΟΕΕ ήταν η αρχή και η ιστορία έχει και συνέχεια.