DUM SINGULI PUGNANT, UNIVERSI VINCUNTUR *
Γράφει ο Δημοσθένης Δέπος
Νά ‘μαστε πάλι στην κονίστρα για το τρόπαιο του Προέδρου του ΔΣΑ. Ως δικηγόρος – συνταξιούχος, συνεχιστής γραφείου από το 1955 κι εξαιρούμενος νυν καταβολής ΦΠΑ αποτελώ μέρος οιονεί αθέμιτου ανταγωνισμού κι είμαι ο τελευταίος, που δικαιούται να ομιλεί. Παρ’ όλα αυτά, ως επαγγελματίας υπερασπιστής, μου είναι δύσκολο να μείνω σιωπηλός.
Καποιοι υποψήφιοι “γαμπροί”, που μας εκθέτουν τα πτυχία και τα προσόντα τους, είναι κι οι μαιευτήρες του δικηγορικού προβλήματος των πολλών. Τινές κατέχουν εταιρείες, τυγχάνουν αναθέσεων κι έμμισθων εντολών κι ηγούνται πολυπρόσωπων γραφείων με υποστήριξη. Εισπράττουν αίγλη και δημόσια προβολή, έχουν συνδεσιμότητες με τους κρατικούς αρμούς και ροή κομματικής αρωγής. Είναι συστημικοί, μοντέρνοι δικηγόροι και τέλεια αφεντικά, ως απαιτούν οι χαλεποί καιροί κι η έκθεση Πισσαρίδη. Αυτοί λοιπόν, οι στιλβωμένοι, είναι που έρχονται να μας σώσουν στην επερχόμενη θητεία.
Ομνύουν, ότι είναι σκέτοι δικηγόροι κι ότι θα παραμείνουν εσαεί δικηγόροι. Ακούγεται καλά αυτό, δηλαδή το να παίζει κάποιος για τη φανέλα κι όχι για το συμβόλαιο. Η θέση όμως του Προέδρου ΔΣΑ έχει αποδείξει στο παρελθόν, ότι αποτελεί ικανό κι αναγκαίο εφαλτήριο για την κεντρική πολιτική σκηνή.
Διακηρύσσουν, ότι είναι συμπεριληπτικοί συμπαραστάτες όλων των δικηγορικών φυλών. Σ’ όλες υπόσχονται ταυτόχρονα προστασία: στους έμμισθους του δημοσίου (που δεν την χρειάζονται) στους έμμισθους του ιδιωτικού τομέα (που την χρειάζονται) στους αναξιοπαθούντες άμισθους (που είναι με τον ορό στο μπράτσο) στους νέους (που διαγκωνίζονται για μια θέση στον ήλιο) και στους αρχαιότερους (που πρέπει να τα μάθουν όλα απ’ την αρχή). Το ότι αυτές έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα, ουδόλως τους αποθαρρύνει.
Αντιθέτως, για την εκκολαπτόμενη δικηγορική φυλή των ενταύθα ιδιωτικών πανεπιστημίων κουβέντα δεν ακούγεται. Το ίδιο και για τη νόθευση του πυρήνα του δικηγορικού λειτουργήματος, που ο δικηγόρος από ζωντανός διεκδικητής ολισθαίνει σε αφανή αιτησιογράφο πλατφόρμας.
Ενδιαφέρονται εμπράκτως για τον συνάδελφο, βγάζοντας βιβλία για να μας ξεστραβώσουν και καλά κάνουν. Σε έξι μήνες θα θέλουμε καινούργια αλλά υπομονή, εκλογές έχουμε κάθε τέσσερα χρόνια.
Εκδίδουν κι αποστέλλουν κοινότυπες διαμαρτυρίες, που μένουν στον αριθμό πρωτοκόλλου. Εκεί θα παραμείνουν κι αυτές για το ψηφιακό πελατολόγιο, για την άδεια και τις προαγωγές, για την ασφάλιση επαγγελματικού κινδύνου και για τον “άνωθεν” πειθαρχικό έλεγχο.
Προβαίνουν σε περιπαθείς ανακοινώσεις συμπαράστασης για βαλλόμενα μέλη του ΔΣΑ, που την επαύριον κιόλας η πραγματικότητα της δικανικής ζούγκλας κι η αντιμετώπιση από την έδρα τις ξεβάφει.
Που και που συντονίζονται σε μια μονοήμερη αποχή με κερασάκι μια πορεία, σαν τις εκδρομές που πηγαίναμε στο σχολείο. Μετά παρατάσσονται, ως τιμητικό άγημα με άσφαιρα πυρά, στην κηδεία της μαχόμενης δικηγορίας.
Τέλος είναι καλοί οικοδεσπότες, αυτό να λέγεται. Δείχνουν ένα στιγμιαίο ενδιαφέρον για τον συνάδελφο, διαθέτουν μια προσαρμοσμένη σεμνότητα κι εκπέμπουν μια ακατάληπτη για τους απελπισμένους αισιοδοξία. Ένα εκγυμνασμένο χαμόγελο έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα.
Ο ανεξάρτητος κι αυτοαπασχολούμενος δικηγόρος δεν μπορεί να αναμένει κάτι θετικό από την άνω κατηγορία υποψηφίων Προέδρων. Πρέπει ν’ αναρωτηθεί, μήπως στα μάτια τους φαντάζει σαν μια ενοχλητική σφίγγα, που τους διαταράσσει το πρόγευμα. Εκτός βεβαίως, εάν αναμένει να πέσουν τίποτε ψίχουλα από το τραπέζι.
Ο ασθμαίνων συνάδελφος, ας κάνει πέρα τις μεγαλοστομίες, τα προγράμματα, τις συμπάθειες και τα ταξίματα κι ας βρει να ψηφίσει κάποιον με σχετική αντιστοιχία σε λόγια και σε πράξεις. Αυτοί που – με τη χρόνια κυβερνητική σύμπλευση, τον ενδοτισμό, την εφεκτικότητα και τη συνειδητή αμέλεια τους – του δημιούργησαν το πρόβλημα, δεν πρόκειται και να του το λύσουν…
* Όσο μόνοι μάχονται,
όλοι μαζί ηττώνται
(Τάκιτος)
