Διαγραφή της κοινής λογικής

Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος

Διάβασα πολύ προσεκτικά την συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά στο «Βήμα της Κυριακής». Αυτήν που επέφερε, ως άμεση αντίδραση του Κυριάκου Μητσοτάκη, την διαγραφή του πρώην πρωθυπουργού. Και θα προσπαθήσω, σκεπτόμενος ανοιχτά, να καταλάβω τους λόγους για τους οποίους η σπουδή Μητσοτάκη οδήγησε στην άμεση διαγραφή Σαμαρά, πριν καλά – καλά προλάβει ο ελληνικός λαός να διαβάσει την συνέντευξη, η οποία δημοσιεύθηκε ΜΕΤΑ την διαγραφή: Δηλαδή, στην πραγματικότητα, η συνέπεια του γεγονότος έλαβε χώρα πριν από αυτό τούτο το γεγονός!

Που λοιπόν οφείλεται αυτή η πρωτοφανής σπουδή;
Νομίζω ότι η κοινή γνώμη, στο σύνολό της, ή, έστω, με ελάχιστες εξαιρέσεις, γνωρίζει ότι οι απόψεις του Αντώνη Σαμαρά για τα εθνικά θέματα είναι σταθερές, καθ’ όλη την διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας. Η συγκεκριμένη συνέντευξη δεν παρουσιάζει καμιά διαφοροποίηση ως προς την άποψή του για την Τουρκία του Ερντογάν: Προκλητική και αδιάλλακτη στις αξιώσεις της έναντι της Ελλάδας, αρνείται να αποδεχθεί την ελληνική κυριαρχία και επιδιώκει την αποστρατικοποίηση των νήσων του Αιγαίου, παρακάμπτει το δίκαιο της θάλασσας και αποβλέπει στην συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, επιμένει στα δύο χωριστά κράτη στην Κύπρο, διδάσκει τα περί «γαλάζιας πατρίδας» στα σχολεία της, εξακολουθεί να διατηρεί το casus belli και συνεχίζει να κάνει τα «στραβά μάτια» στα κύματα των
λαθρομεταναστών προς την Ελλάδα…

Το γεγονός ότι ο πρώην πρωθυπουργός εκφράζει την ανησυχία του για όλα αυτά τα φαινόμενα, που είναι βέβαιον ότι ανησυχούν την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ασφαλώς και δεν δικαιολογεί καταδίκη οποιασδήποτε μορφής του Αντώνη Σαμαρά.
Ακόμη και αν δικαίως ο Κυριάκος Μητσοτάκης επικαλείται την αποφασιστικότητά του στην αντιμετώπιση των λαθρομεταναστευτικών ροών, στην αρχή της κυβερνητικής του θητείας και την όρθωση του «φράχτη του Έβρου» ως
απάντηση στην υβριδική απειλή του 2020, η έκφραση ανησυχίας, με δεδομένη την πολλαπλώς εκδηλούμενη τουρκική προκλητικότητα (μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, επεισόδιο της Κάσου, εποικισμός Αμμοχώστου, αίτημα για κατάργηση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ για το Κυπριακό κλπ.), δεν μπορεί να θεωρείται «αντικυβερνητική» συμπεριφορά, που να δικαιολογεί την διαγραφή ενός πρώην πρωθυπουργού.
Ούτε μπορεί να εκλαμβάνεται ως «αντικυβερνητική» θέση η υπενθύμιση και η ανάγκη αποφυγής ατυχών δηλώσεων, που μπορεί να εκληφθούν ως αρνητικές για την προάσπιση των εθνικών μας συμφερόντων.
Ούτε δικαιολογείται η διαγραφή, επειδή ο Σαμαράς έκρινε ως ενοχλητική την χαλαρή συνεύρεση με τον Ερντογάν και τον Ράμα, την στιγμή μάλιστα που είχαν εκτοξευθεί δηλητηριώδη βέλη λόγω του χαιρετισμού του πρώην πρωθυπουργού με τον 13-0 Νίκο Παππά, από κάποιους που εύκολα λησμόνησαν την σκευωρία Νοβάρτις…
Στην προκειμένη περίπτωση, το πρωτεύον ζήτημα δεν είναι αν από το πρωθυπουργικό περιβάλλον οι απόψεις Σαμαρά για τα ελληνοτουρκικά εκλαμβάνονται ως προσωπική επίθεση κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Το πρωτεύον ζήτημα είναι αν οι απόψεις αυτές απηχούν τις σκέψεις της πλειοψηφίας των φίλων της κυβερνητικής παράταξης, οπότε και θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται με την δέουσα προσοχή. Ή, ακόμη καλύτερα, με το ανάλογο ενδιαφέρον, αυτό δηλαδή που πρέπει να επιδεικνύει αυτός ο οποίος, πράγματι, θέλει να εκφράζει και να εκπροσωπεί την παράταξη εν ονόματι της οποίας κυβερνά.

Έτσι όπως ήλθαν τα πράγματα υπάρχει ο εξής κίνδυνος: να πιστέψουν αυτοί που ταυτίζονται με τις παραπάνω απόψεις Σαμαρά, ότι η διαγραφή του πρώην πρωθυπουργού οφείλεται στην ριζική αντίθεση της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, με απόψεις που, στην πραγματικότητα, εκφράζουν την πλειοψηφία της κομματικής της βάσης! Πράγμα το οποίο, είμαι απολύτως βέβαιος, ότι δεν θέλει ούτε να το σκέφτεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης… Όχι μόνον διότι, υπό αυτή την έννοια, είναι αδικαιολόγητη η διαγραφή Σαμαρά, αλλά και διότι η πρωθυπουργική αντίδραση μοιάζει να στερείται ενός λόγου ικανού να αποτινάξει την υποψία ότι η προκληθείσα ενόχληση, έστω και αν προήλθε από το ύφος και την υποτιθέμενη οξύτητα των απόψεων, θεωρήθηκε σημαντικότερη από την ουσία του περιεχομένου τους…
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει κρύψει ποτέ την πολιτική του ταυτότητα. Είναι
δεξιός και είναι υπερήφανος γι’ αυτό.
Όπως, για τον ίδιο λόγο είναι υπερήφανοι και όσοι συμμερίζονται τις απόψεις του και δεν φοβούνται μήπως χαρακτηρισθούν «ακροδεξιοί», «φασίστες» ή «αντιδραστικοί», από τους γνωστούς «προοδευτικούς» και «δημοκράτες» της Αριστεράς και τα δημοσιογραφικά η διαδικτυακά φερέφωνά της.

Το ερώτημα που πλανάται στην σκέψη μου και αισθάνομαι ότι οφείλω να το αποκαλύψω στους αναγνώστες αυτής της στήλης είναι το εξής: Υπάρχει περίπτωση να διαγραφόταν ο Κώστας Καραμανλής, αν υποτεθεί ότι είχε εκφραστεί με το ίδιο ύφος και την ίδια αυστηρότητα; Η απάντησή μου είναι: ΟΧΙ! Για τον εξής απλούστατο λόγο: Το βάρος της καραμανλικής κληρονομίας είναι αδύνατον να το σηκώσει οποιασδήποτε θελήσει, αυτοκαταστροφικά φερόμενος, να απαλλαγεί από αυτό!…

Τελικό συμπέρασμα: Ο Σαμαράς είναι ο «εύκολος» στόχος!
Οι απόψεις του για τα εθνικά θέματα είναι ιδιαίτερα ενοχλητικές για έναν ολόκληρο κόσμο πανεπιστημιακών, αναλυτών, δημοσιογράφων, δημοσιολογούντων και πολιτικολογούντων, που επιδιώκουν την εύκολη τακτοποίηση των εθνικών μας θεμάτων και ασφαλώς θα επαινέσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη για την απόφασή του.
Όχι βέβαια, διότι, εξ αυτού του λόγου, θα παύσουν να τον αντιπολιτεύονται και θα χειροκροτήσουν την πολιτική του, αλλά διότι, απλούστατα, θα έχει απαλλάξει την μισητή γι’ αυτούς Νέα Δημοκρατία, από την φωνή που σταθερά επιδιώκει να θυμίζει ποια είναι πράγματι και ποια οφείλει να είναι πάντοτε η Νέα Δημοκρατία…