«Ασώματος κεφαλή»
ΟΙ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ κάτω από το άρθρο που φιλοξένησε η «ΕΦΣΥΝ» και με τίτλο «Ποιο σώμα ταιριάζει στην Αριστερά» δεν είναι ούτε τυχαίες ούτε «ελαφριές» για το χώρο της Αριστεράς. Το επικριτικό για τον ΣΥΡΙΖΑ κείμενο το συνυπογράφουν η πρώην υπ. Πολιτισμού Μ. Ζορμπά και ο σύντροφός της καθηγητής και πρώην συνεργάτης του Α. Τσίπρα, Α. Λιάκος.
Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
Το ζεύγος Ζορμπά-Λιάκος είναι βγαλμένο από τα σπλάγχνα του «σημιτισμού» και ήταν από τους πρώτους εκσυγχρονιστές, που έσπευσαν να στηρίξουν το εγχείρημα της πρώτης φοράς Αριστεράς, έστω με συγκυβερνήτη τον Π. Καμμένο και τους ΑΝ.ΕΛ.
Ο ΠΥΡΗΝΑΣ της σκέψης αυτής της ηχηρής παρέμβασης, η οποία προέρχεται εκ των ένδον και όχι από τα «στημένα» και «πετσοταϊσμένα» ΜΜΕ, είναι πως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί το κόμμα σε φθίνουσα πορεία, επειδή έχει εμμονή με τη στείρα αντιπολίτευση και αδυναμία να παραγάγει πολιτική, που να είναι προσαρμοσμένη στα σημερινά δεδομένα. Πρόκειται για μια διαπίστωση που πρώτα απ’ όλους την έχει κάνει η κοινωνία. Τη σχηματοποίησε η κυβέρνηση ανοίγοντας την πολιτική ατζέντα σε άγνωστα για τον ΣΥΡΙΖΑ «κεφάλαια» και τώρα τη συμμερίζονται με αριστερό σκεπτικό στελέχη που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί. «Μετά τις εκλογές και την πορεία διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. που ανακοίνωσε ο Α. Τσίπρας, η συζήτηση περιστρέφεται, ανεξαρτήτως ιδεολογικού πρόσημου, γύρω από την κατανομή εσωκομματικών εξουσιών και επιρροών. Γεγονός που όχι μόνο αφήνει την κοινωνία αδιάφορη, αλλά απογοητεύει ανθρώπους, περιορίζει την εμβέλεια της Αριστεράς, την καθηλώνει. Γιατί, όπως αποδεικνύεται, το κόμμα δεν είναι η λύση του προβλήματος, είναι το ίδιο το πρόβλημα», γράφουν οι δύο συγγραφείς, βάζοντας τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων. Και φωτίζοντας ό,τι κρατάνε στο σκοτάδι ο αναχρονιστικός κομματισμός και η καθηλωτική ιδεοληψία της Κουμουνδούρου, η οποία συνεχίζει να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα με όρους της δεκαετίας του ’50 και του ’60. Έχει ενδιαφέρον στο σημείο αυτό ότι οι συγγραφείς, κάνοντας μια αντιδιαστολή, γράφουν εύστοχα πως «το επιτελικό κράτος δεν είναι για διακωμώδηση. Είναι μια επιλογή ανασυγκρότησης της πολιτικής εξουσίας με σαφείς κοινωνικές στοχεύσεις».
ΔΕΝ ΞΕΡΩ, αλλά υποθέτω ότι η στιγμή αυτής της ουσιώδους παρέμβασης δεν είναι ανεπηρέαστη από τη συζήτηση του νομοσχεδίου για τα εργασιακά. Μια συζήτηση, η οποία εκ των πραγμάτων έχει τραβήξει μια καθαρή διαχωριστική γραμμή. Οχι κατ’ ανάγκη ανάμεσα στη Δεξιά και στην Αριστερά, αλλά ανάμεσα σε στο χθες και το αύριο. Ανάμεσα σε εκείνους που έχουν να πουν κάτι για τη νέα πραγματικότητα που διαμόρφωσαν η οικονομική κρίση και η πανδημία και σε εκείνους που δεν έχουν πουν απολύτως τίποτα, πέραν του να ψελλίζουν συνθήματα του χθες και να δίνουν χαμένες μάχες οπισθοφυλακής. Γράφει το ζεύγος Ζορμπά-Λιάκου: «Αλλά η σύγχρονη κατάσταση είναι απείρως πιο σύνθετη για να αντιμετωπιστεί από έναν κομματικό μηχανισμό που αναλώνεται σε απαντήσεις στους αντιπάλους του, δίνοντας μάχες περιχαράκωσης και οπισθοφυλακής».
ΟΙ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ των Μ. Ζορμπά και Α. Λιάκου, οι οποίοι βρέθηκαν πολύ μέσα στο σύστημα εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ και πολύ κοντά στον τότε πρωθυπουργό, δεν φαντάζομαι να αμφισβητούνται από τους θεματοφύλακες του ιερού κομματικού δισκοπότηρου. Δεδομένου ότι και οι δύο ούτε συγκρούστηκαν με το κόμμα ούτε έκαναν επιλογές που τους οδηγούν απέναντι από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αρα μένει η ουσία των όσων λένε. Η οποία ταυτίζεται με αυτά που λένε άλλοι που είναι «ύποπτοι» συναλλαγών με την κυβέρνηση. Και η οποία εξηγεί γιατί π.χ. χάθηκε πριν καν αρχίσει η «μητέρα των μαχών» στους άδειους δρόμους των συγκεντρώσεων. Αλλά και στις γυρισμένες πλάτες των πολλών, οι οποίοι ψάχνουν να ταυτιστούν με αυτό που πραγματικά είναι προοδευτικό σήμερα και όχι με αυτό που κάποιοι ως ιδιοκτήτες κάποιου μονοπωλίου λένε ότι είναι προοδευτικό.
ΚΑΠΩΣ έτσι προκύπτει και μια απάντηση στον τίτλο-ερώτημα του άρθρου («Ποιο σώμα ταιριάζει στην Αριστερά;»): Η Αριστερά, αν θέλει να υπάρξει, δεν μπορεί να υπάρξει σαν αυτό που είναι σήμερα, δηλαδή σαν «ασώματος κεφαλή» με μυαλά μιας άλλης ξεπερασμένης εποχής.
