Ανατριχίλα

Γράφει ο Νίκος Ναούμης, Πολιτικός επιστήμονας – συγγραφέας

Πολλοί, και με το δίκιο τους, στάθηκαν σε ένα μόνο σημείο από τη συνέντευξη Τσίπρα στον ALPHA και στον Α. Σρώυτερ την Τρίτη 9 Φεβρουαρίου του σωτήριου έτους 2021. Στο σημείο εκείνο, που ο πρώην – ευτυχώς – πρωθυπουργός, αναλάμβανε το ρίσκο, που τελικά μετά δεν ανέλαβε αλλά αποδέχτηκε απλά ότι υπάρχει, να κολλήσει ο κόσμος που θα διαδηλώσει για το εκπαιδευτικό νομοσχέδιο, κορωνοϊό. Γιατί να μην το αναλάβει; Έστω αποδεχτεί ρε αδελφέ… Ο ίδιος άλλωστε, εμβολιασμένος είναι και προστατευμένος οπότε, από πίτα που δεν θα φάει, τι τον νοιάζει ποιος θα καεί.

Όμως, ένα άλλο σημείο που δυστυχώς πέρασε απαρατήρητο, προσωπικά μου προκάλεσε ανατριχίλα. Όχι, δεν έχει να κάνει με τη δήλωση αυτή καθ’ αυτή. Ούτε με το αν ο πρώην – ευτυχώς επαναλαμβάνω – πρωθυπουργός θαυμάζει τον καταδικασμένο δολοφόνο της 17Ν Κουφοντίνα. Είναι δικαίωμα του να υποστηρίζει ό,τι στο καλό θέλει, δημοκρατία έχουμε ευτυχώς με όλους τους αρμούς της εξουσίας να διαπνέονται σταθερά από τα ιδανικά της. Όμως, είναι άλλο αυτό και άλλο ένας πρώην – ευτυχώς – πρωθυπουργός να παίζει τόσο ξεδιάντροπα με τη νοημοσύνη μας. Λέει λοιπόν ο πρώην – ευτυχώς – πρωθυπουργός αυτής της χώρας στον Σρώυτερ: «όποιος τοποθετείται υπέρ των δικαιωμάτων ενός κρατούμενου δεν σημαίνει ότι τοποθετείται υπέρ των πράξεων που έχει διαπράξει»! Με λίγα λόγια, ο πρώην – ευτυχώς – πρωθυπουργός, παίζοντας με τις λέξεις, παιχνιδάκι που του αρέσει πολύ να παίζει τις τελευταίες μέρες, «έβγαλε λάδι» τα δεκαπέντε στελέχη του που υπέγραψαν κείμενο υπέρ των δικαιωμάτων του Κουφοντίνα και κατά της ανάλγητης δεξιάς κυβέρνησης που δεν τον αφήνει ελεύθερο να σουλατσάρει στους τόπους των εγκλημάτων του χλευάζοντας τους πάντες όπως συνέβαινε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην εξουσία. Ένας άνθρωπος, που ποτέ δεν μετάνιωσε για τα σπίτια που έκλεισε και που θεωρεί μια δολοφονία πολιτική πράξη.

Ο Αλέξης Τσίπρας, δεν είναι σίγουρα χαζός και καταλαβαίνει πολύ καλά τι λέει. Εκείνο που κάνει και μάλιστα συστηματικά, είναι να σπέρνει ζιζάνια στην κοινωνία. Ζιζάνια που έχουν εμποτίσει το «είναι» του, από τότε που αντί να μάθει δυο γράμματα στο σχολείο, διάφοροι καλοθελητές τον πότισαν με το φαρμάκι του διχασμού, μιλώντας του για βουνά και εκδίκηση.

Το παιχνίδι αυτό ξέρει να το παίζει πολύ καλά. Το έπαιξε για χρόνια ως πρωθυπουργός και θα εξακολουθεί να το παίζει και ως πρώην – ευτυχώς – πρωθυπουργός. Γιατί αυτός είναι ο αλαζόνας Αλέξης Τσίπρας. Ένας άνθρωπος ο οποίος ονειρευόταν να ελέγξει τους αρμούς της εξουσίας, εγκαθιστώντας ένα πολιτικό σύστημα κομμουνιστικού τύπου στην πατρίδα της Δημοκρατίας. Ένας πολιτικός αδίστακτος μπροστά στα θέλγητρα της εξουσίας, που δεν διστάζει να παίζει με τις λέξεις και να υποτιμά τη νοημοσύνη ενός ολόκληρου λαού, που και μνήμη έχει αλλά και κρίση.

Απ’ ότι φαίνεται, η γενιά μου δεν θα σταθεί τυχερή να ζήσει την ενηλικίωση του μικρού Αλέξη… Δυστυχώς. Ήταν, είναι και θα παραμείνει …μικρός.