Ανάμεσα στη γραφικότητα και τη σοβαρότητα

Γράφει ο Αγκιτάτορας

Είναι εκπληκτικό το με πόση ευκολία ο δημόσιος λόγος δίνει τη θέση του από τον εκσυγχρονισμό στα μετεμφυλιακά σύνδρομα. Ένα δευτερεύων θέμα που δεν χρειάζεται και πολλές αναλύσεις, όπως η ταφή του τέως βασιλέα Κωνσταντίνου, μετατράπηκε σε βαρύγδουπη συζήτηση για το ρόλο της βασιλείας!

Μια συζήτηση που πλέον δεν αφορά κανέναν. Η αποτίμηση ενός εντελώς ξεπερασμένου θεσμού που μόνο εθυμοτυπική διάσταση διατηρεί παγκοσμίως, έχει την ιστορική της αξία αλλά δεν αφορά το σήμερα. Οι ατέλειες των δημοκρατικών μας θεσμών, η διαφθορά και η έλλειψη εμπιστοσύνης σε αυτούς, από όλο και περισσότερο κόσμο, θα έπρεπε να μας απασχολεί, αναζητώντας την αναβάθμιση τους.

Ούτε οι ενοχές και τα μεταπολεμικά σύνδρομα έχουν θέση στον 21ο αιώνα. Ποιος φόβος καλύπτει τη λογική και τη συνδέει με σπασμωδικές αποφάσεις που ικανοποιούν εμμονικές απόψεις; Η άποψη που έχει καθένας για τη βασιλεία και τον ίδιο τον Κωνσταντίνο, δεν πρέπει να συγχέεται με την τυπικότητα και το σεβασμό προς έναν νεκρό.

Ούτε στον σοσιαλδημοκρατικό, “εκσυγχρονιστικό παράδεισο”, του σκανδιναβικού προτύπου δεν θα διανοούνταν να μην ταφεί ένας νόμιμος πρώην αρχηγός του κράτους τους με τις προσήκουσες τιμές. Ακόμη κι αν είχε υπάρξει χείριστος διοικητικά, ακόμη κι αν το ιστορικό του στίγμα ήταν από διφορούμενο έως αρνητικό, ένα στιβαρό κράτος δεν έχει λόγους να αποδεικνύει τίποτα σε κανέναν. Ούτε στους νοσταλγούς του παρελθόντος αλλά ούτε και στους ζηλωτές της απαξίωσης του..

Τηρώντας την τυπολατρία, πέρα από γραφικότητες περί… υπηκοότητας, δεν τιμάς την πορεία του ατόμου, τιμάς την ιστορική συνέχεια και τη σοβαρότητα ενός κράτους. Αλλιώς καταλήγεις χαμένος σε αχρείαστες αμήχανες αντιφάσεις. Από τη μια, μη αναγνώριση του τέως βασιλέα ως αρχηγού του κράτους αλλά από την άλλη, επίσημη υπουργική εκπροσώπηση στην κηδεία ενός… ιδιώτη.