Αγκάθια στα πλευρά της κυβέρνησης το μεταναστευτικό και τα ελληνοτουρκικά…
Γράφει η ”Κρινιώ Καλογερίδου” (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
Δε θα ‘ταν υπερβολή νομίζω αν έλεγα πως το πρώτο τρίμηνο της κυβέρνησης της ΝΔ ήταν μια μικρή ευτυχία για τον νέο πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Κι αυτό γιατί, σαν δεξιοτέχνης μηχανοδηγός, μπόρεσε να τροχοδρομήσει πάνω στις ράγες με επιτυχία, χωρίς κλυδωνισμούς, μεγάλα διλήμματα και προβλήματα, το τρένο της Ελλάδας που αγκομαχούσε καταπονημένο απ’ την ανηφόρα της συριζαίικης ανικανότητας και της εθνομηδενιστικής αγυρτείας.
Δικαιολογημένα λοιπόν τον μακαρίζαμε θαυμάζοντας την ταχύτητα με την οποία άλλαξαν χέρια τα υπουργεία της κυβέρνησής του και προώθησαν εντυπωσιακά τις πρώτες αλλαγές που επαγγελλόταν προεκλογικά ο ίδιος σαν αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Τον μακαρίζαμε, ακόμα, γιατί δεν είχε την ”τύχη” του Κώστα Σημίτη που είχε υποστεί εξαρχής την ψυχρολουσία των Τούρκων στα Ίμια, η οποία κατέληξε σε εθνική τραγωδία με την απώλεια τριών Ελλήνων αξιωματικών (Βλαχάκος, Γιαλοψός, Καραθανάσης), που έπεσαν εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία στην Μικρή Ίμια (μεταξύ των βραχονησίδων Καλολίμνου και Πίτα, 31 Ιανουαρίου 1996), περιοχή του πατρίου εδάφους το οποίο χάθηκε έκτοτε απ’ την εθνική κυριαρχία μας.
Τον μακαρίζαμε τον Κυριάκο, όμως, και γιατί δεν είχε την ”τύχη” του Γ. Παπανδρέου το 2009, που απ’ το όνειρο του ”λεφτά υπάρχουν” βρέθηκε να χτυπάει την πόρτα του ΔΝΤ ζητιανεύοντας, με το έλλειμμα στο Θεό και τη χώρα μας κρεμασμένη στα βράχια, πριν απ’ το φούντο της ημιχρεοκοπίας της.
Τον μακαρίζαμε, τέλος, γιατί δεν είχε την τύχη του Σαμαρά, που βρήκε τη χώρα μισοευρωπαϊκή-μισοτριτοκοσμική, αφού έχασκε κάτω ο γκρεμός της χρεωκοπίας και συζητιόταν μετ’ επιτάσεως πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες της ΕΕ η έξωσή της απ’ τον ”Παράδεισο” του ευρώ.
Ωστόσο οι τέσσερις μακαρισμοί λόγω εύνοιας της τύχης για τον μέχρι χθες προνομιούχο Κυριάκο των πρώτων τριών μηνών διακυβέρνησης της χώρας, δεν ευτύχησαν να συνεχιστούν όχι γιατί του δημιουργεί προσκόμματα η σημερινή Αξιωματική αντιπολίτευση του Αλέξη Τσίπρα (ο οποίος παλεύει ακόμα με τις αυταπάτες και τις ιδεοληψίες του), αλλά γιατί αντιμετωπίζουν τόσο ο ίδιος και η κυβέρνησή του, όσο και η ίδια η Ελλάδα συνθήκες έκτακτης ανάγκης.
Και οι συνθήκες αυτές αφορούν το προσφυγικό/μεταναστευτικό και τα ελληνοτουρκικά. Προβλήματα δύσκολα, δυσεπίλυτα, που παλεύει να αντιμετωπίσει ο Κυριάκος μάταια μέχρι στιγμής, γιατί στο παιχνίδι που εξυφαίνεται από καιρό στην περιοχή μας το ρόλο της γάτας τον παίζει η Τουρκία (που έχει εξελιχθεί εξοπλιστικά και διπλωματικά σε μεγάλη περιφερειακή δύναμη), και του έμφοβου ποντικού η Ελλάδα.
Το δυστύχημα είναι ότι η Τουρκία θέλει να πετύχει μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια όσον αφορά τη δική μας περίπτωση. Γι’ αυτό ανοιγοκλείνει μονίμως τη στρόφιγγα του μεταναστευτικού κατά το δοκούν, ώστε να μας ρίξει αδύναμους λόγω εξάντλησης στο καναβάτσο, αφού απασχολούνται σ’ αυτό όχι μόνο πολιτικές, αυτοδιοικητικές, αλλά και στρατιωτικές δυνάμεις, που αποσπώνται απ’ την κύρια ευθύνη τους προς χάριν της εξυπηρέτησης των προσφύγων και των μεταναστών.
Το σχέδιο του Ερντογάν για τη ”Γαλάζια Πατρίδα” έχει εκτοξεύσει ήδη στα ύψη τη βουλιμία του κι αυτό τον κάνει να εκβιάζει μέσω ημών την ΕΕ, για να χρηματοδοτεί υποτίθεται στο έδαφός της την παραμονή των ”λάθρο”, αν και στην πραγματικότητα τα εκατομμύρια που βγαίνουν απ’ τα ευρωπαϊκά ταμεία οδεύουν πάραυτα προς τα εξοπλιστικά, επιπρόσθετα με τη χρηματοδότηση των τζιχαντιστών της Συρίας.
Και όσο ο χρόνος περνάει και η ζωή συνεχίζεται χωρίς άξιες λόγου κυρώσεις σε βάρος του λόγω της τουρκικής εισβολής στη Συρία, τόσο πιο ασυγκράτητος γίνεται ο ”σουλτάνος” και δεν μπορεί να τον χαλιναγωγήσει κανείς, αφού νιώθει ήδη νικητής επικεφαλής μιας χώρας που έγινε χάρη σ’ αυτόν ηγέτιδα δύναμη της Μεσογείου.
Ο νέος του ρόλος του Ταγίπ Ερντογάν βέβαια, που έχει τάσεις αναθεωρητισμού των παλιών Συνθηκών προς όφελος της Τουρκίας, οφείλεται εν πολλοίς και στη στρατηγική συνεργασία του με τη Ρωσία του Πούτιν, η οποία έχει αναβάσει θεαματικά την αυτοπεποίθησή του και την επιβολή του στους άλλους, τους οποίους ”στολίζει” κανονικά και… πεζοδρομιακά.
Με τον αέρα της νέας Τουρκίας, που έγινε ήδη η ισχυρότερη περιφερειακή δύναμη στην περιοχή, ο Ερντογάν βάζει σε κάθε συνάντησή του με Έλληνα ομόλογό του – όπως έγινε χθες με τον κ. Μητσοτάκη – τη δική του ατζέντα, με στόχο – κατά τη συγκυρία και τις εκτιμήσεις του – να σύρει την Ελλάδα σε τραπέζι διαπραγματεύσεων για λύση πακέτο στο Αιγαίο, που θα είναι γι’ αυτήν πανομοιότυπη και ίσως χειρότερη απ’ την προδοτική ”Συμφωνία των Πρεσπών”
Ξέχωρα όμως απ’ αυτό, ο Πρόεδρος της Τουρκίας πιέζει στο προσφυγικό/μεταναστευτικό, για να αναγκάσει Ελλάδα και Κύπρο να δεχτούν τα τετελεσμένα στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο ως προς τη χάραξη των οικονομικών ζωνών. Χάραξη η οποία στηρίζεται φυσικά στους… κανόνες αυθαιρεσίας του.
Με τα δεδομένα αυτά και την απροθυμία και αδυναμία της ΕΕ να συνεισφέρει στην ανεύρεση δικαιότερων λύσεων που θα αποσυμφορήσουν την Ελλάδα από το άχθος του μεταναστευτικού, η χώρα μας πρέπει να οργανωθεί κατάλληλα, για να χειριστεί αποτελεσματικά το θέμα αυτό στο οποίο παλινωδεί δυστυχώς, έρμαιη των συριζαίικων κόλπων και αντιλήψεων.
Για να χειριστεί όμως αποτελεσματικά το μεταναστευτικό, θα πρέπει να επαυξήσει την αποτρεπτική της ικανότητα, να βρει τρόπο να ”σφραγίσει” τα σύνορά της και να επιστρέψει όλους αυτούς τους ανεπιθύμητους στους οποίους δε χορηγήθηκε πολιτικό άσυλο, στις πατρίδες τους ή την Τουρκία, εφόσον το επιτρέπει η ευρωπαϊκή συμφωνία μαζί της.
Οι κλειστές δομές είναι καλές βραχυπρόθεσμα, αλλά η λύση είναι ο περιορισμός στην πρόσβαση των λαθρομεταναστών (σε συνεργασία με την ΕΕ) και η επαναπροώθησή τους στις χώρες καταγωγής τους ή στην Τουρκία κι όχι η παραμονή και μεταφορά τους απ’ την νησιωτική στην ηπειρωτική Ελλάδα (σε δομές φιλοξενίας που προκαλούν ασφυξία), με κίνδυνο την αλλοίωση του εθνικού και κοινωνικού μας ιστού σε όλη την Επικράτεια.
Επίσης, ας έχουμε υπόψη μας πως κάποιοι από αυτούς μπορεί να είναι παράνομοι, εγκληματίες, φυγόδικοι, δολιοφθορείς, πράκτορες ξένων δυνάμεων ή κοινοί απατεώνες, που προτιμούν σαν χώρα εισόδου την Ελλάδα γιατί αυτή έχει χερσαία και θαλάσσια σύνορα που είναι δύσκολο να ελεγχθούν αποτελεσματικά.
Όλα αυτά πιστοποιούν πόσο σημαντικό είναι για την Ελλάδα και επιτακτική ανάγκη για τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να ξαναγίνει ισχυρή και ικανή η χώρα μας, για να μπορεί να υπερασπίζεται τα δίκαιά της. Και τα δίκαια είναι καταχωρημένα στο Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, που ρίχνει το βάρος στις διμερείς συναντήσεις.
Όμως για ποια δίκαια μιλάμε, θα ‘λεγε κανείς, όταν τα μόνα δίκαια για την Τουρκία είναι τα τετελεσμένα που τη συμφέρουν; Ένα τελευταίο, κραυγαλέο παράδειγμα – πέραν της ασύμμετρης απειλής του μεταναστευτικού, το οποίο χειρίζεται με υπονομευτικό για μας τρόπο – είναι και το Μνημόνιο συνεργασίας της με τη Λιβύη, που ”εξαφανίζει” από τον χάρτη την Κρήτη.
Ο στόχος του Ερντογάν γνωστός και… σεσημασμένος: η επικαιροποίηση των απειλών του για win-win εκμετάλλευση στο Αιγαίο (άρα ”συνεκμετάλλευση”) και την Ανατολική Μεσόγειο. Η εργαλειοποίηση των απειλών του είναι ταυτισμένη όμως με την επικαιροποίηση.
Όπερ σημαίνει ότι η Ελλάδα – με δεδομένη την αρνητική συγκυρία της ”Συμφωνίας των Πρεσπών” – δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να καθίσει σε τραπέζι διαπραγματεύσεων μαζί του. ”Δεν πρέπει να γίνει παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος στα χέρια του, αφού αυτά που ζητά ο Ερντογάν δεν μπορεί να του τα δώσει, γιατί θίγουν κυριαρχικά της δικαιώματα”.
Αυτό όμως που επιβάλλεται να κάνει η χώρα μας, πέρα απ’ την εξοπλιστική αναβάθμισή της που θα διασφαλίσει την αμυντική της θωράκιση, είναι να σιγουρέψει και να επαυξήσει τις συμμαχίες της, οι οποίες μέχρι στιγμής είναι τρεις: το Ισραήλ, η Γαλλία και η Αίγυπτος.
Ως εκ τούτου χρειάζονται επισταμένες ασκήσεις, για να επιτευχθεί ο συντονισμός δράσεων των Ενόπλων Δυνάμεων των τριών αυτών χωρών με τις αντίστοιχες ελληνικές και των τριών Όπλων, προπάντων όμως ο συντονισμός των δυνάμεων Αεροπορίας και Ναυτικού.
Η Ελλάδα είναι φιλειρηνική χώρα κι αυτό το απέδειξε στο διάβα της ιστορίας της. Όμως πρέπει να είναι προετοιμασμένη για τα χειρότερα, όταν πρόκειται για την Τουρκία του Ερντογάν. Πρέπει να είναι προετοιμασμένη και αποφασισμένη να βγάλει απ’ τα πλευρά της τα αγκάθια του μεταναστευτικού και των ελληνοτουρκικών που την κάνουν να υποφέρει.
Πρέπει να υπερασπιστεί με κάθε θυσία τα υπέργεια και υποθαλάσσια δικαιώματά της σ’ όλη την ελληνική επικράτεια, καταγγέλλοντας ταυτόχρονα τις παραβιάσεις της Τουρκίας και των συμμάχων της (Πακιστάν-Λιβύης) στο Αιγαίο και το Κρητικό πέλαγος.
Όσο για την ελληνική κυβέρνηση και το ΥΠΕΞ μας, καλό θα είναι να διαθέτουν διορατικότητα, γιατί αυτή θα τους επιτρέψει να αντιδράσουν αμφότεροι την κρίσιμη για όλους στιγμή ως Προμηθείς και όχι ως Επιμηθείς των γεγονότων στο παιχνίδι με την Τουρκία. Να μαντεύουν, δηλαδή, τις αντιδράσεις της μελετώντας την και να της απαντούν ακαριαία είτε διπλωματικά είτε ένοπλα…
