Πώς ο πρωθυπουργός χτυπάει την αλαζονεία της εξουσίας
Γράφει ο Αλέξανδρος Κριτσίκης, Δικηγόρος
Πριν λίγο καιρό παρακολουθήσαμε τον πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη να δίνει την πρώτη του, αν δεν κάνω λάθος, συνέντευξη στη τηλεοπτική εκπομπή «Ενώπιος Ενωπίω» του ANT1 και στον Νίκο Χατζηνικολάου, όπου πέραν των άλλων δήλωσε: «…Έχω όμως απόλυτη αίσθηση, ότι η πολιτική δεν είναι ένα επάγγελμα, το οποίο έχει χαρακτηριστικά μονιμότητας. Δεν έχει καμία μονιμότητα. Έχω επίσης απόλυτη συναίσθηση, ότι σε αυτό το γραφείο, στο οποίο έχουν κάτσει κορυφαίες φυσιογνωμίες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας είμαστε όλοι προσωρινοί. Όλοι κάποια στιγμή θα φύγουμε. Το λέω στον εαυτό μου…»
Λόγια σημαντικά, βαθυστόχαστα που αναμφίβολα προμηνύουν έναν μεγάλο ηγέτη. Ο Πρωθυπουργός σε αυτή τη συνέντευξη απέδειξε όχι μόνο, ότι προέρχεται από ένα μεγάλο τζάκι, από μία μεγάλη πολιτική οικογένεια, αλλά και ότι ο ίδιος μόνο τυχαίος δεν είναι. Σε αυτήν την συνέντευξη ο πρωθυπουργός είπε μια μεγάλη αλήθεια, που κατά την ταπεινή μου άποψη πρέπει να ερμηνευτεί από δύο σκοπιές:
Από την πρώτη σκοπιά φρονώ ότι πρέπει να συμπεράνουμε από αυτήν την δήλωση του πρωθυπουργού την παγιωμένη και πλέον ευρέως κοινά αποδεκτή άποψη, ότι δηλαδή η πολιτική δεν είναι μόνιμη, γιατί πολύ απλά δεν είναι επάγγελμα. Έχουμε άραγε ποτέ αναρωτηθεί, ότι μήπως φτάσαμε στην κρίση και στην σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή ευθυνόμαστε και εμείς οι ίδιοι γιατί πολύ απλά επιλέγαμε να μας κυβερνούσαν άτομα, που μας χάιδευαν τα αυτιά λέγοντας μας ψέματα, μιας και μας αρέσει όπως φαίνεται να τα ακούμε;
Μήπως επιλέγαμε άτομα, που ενδιαφέρονταν μόνο για το εγώ τους, και το πώς θα διατηρηθούν στις θέσεις εξουσίας; Μήπως στην προσπάθεια τους τα προαναφερθέντα άτομα να εκλεγούν και να ικανοποιήσουν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα έτασσαν λαγούς με πετραχήλια στους ψηφοφόρους τους με μοναδικό σκοπό να τους υφαρπάξουν την ψήφο, να τους «εξαπατήσουν» αδιαφορώντας στη συνέχεια μετά την εκλογή τους για το δημόσιο συμφέρον και τα πραγματικά προβλήματα του λαού.
Άραγε καθόλου τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης έχουμε αναρωτηθεί ποτέ ποιοι μας κυβερνούσαν τόσο σε κεντρικό όσο και σε τοπικό επίπεδο; Έχουμε αναρωτηθεί εάν αυτούς που επιλέγαμε είχαν τα πραγματικά προσόντα, είχαν την απαιτούμενη μόρφωση, την απαιτούμενη επαγγελματική εμπειρία να μας διοικήσουν;
Από β τώρα σκοπιά νομίζω, ότι πρέπει να ερμηνεύσουμε τη δήλωση αυτού του πρωθυπουργού ως ένα μήνυμα ιδίως στο εσωτερικό του κόμματος του και σε κάποια στελέχη του, που προφανώς από νωρίς έχουν εμφανίσει σημάδια ναρκισσισμού και αλαζονείας, τα οποία ουδόλως συμπορεύονται με το πνεύμα και τη φιλοσοφία του πρωθυπουργού. Θα έλεγε κανείς ότι σαν να τους προειδοποιεί ο πρωθυπουργός, να προσέχουν γιατί αργά η γρήγορα θα χάσουν την εξουσία. Σαν να τους συμβουλεύει ο πρωθυπουργός, ότι σκοπός τους δεν πρέπει να είναι η εξουσία, αλλά το πώς θα βοηθήσουν την χώρα και πώς ο καθένας από το δικό του μετερίζι θα συμβάλει στο να την βγάλει από την κρίση.
Κακά τα ψέματα δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί τόσο σε δημοτικό, περιφερειακό όσο και σε κεντρικό επίπεδο που ενώ προεκλογικά έχουν επαφή με τους πολίτες, υποσχόμενοι ρουσφέτια και λοιπές συναφείς παροχές, μετεκλογικά ως δια μαγείας εξαφανίζονται. Ούτε καν εμφανίζονται στα τηλέφωνα των ατόμων, που τους ψήφισαν. Είναι άραγε αξιοπρεπής αυτή η στάσης; Έχουν άραγε συνειδητοποιήσει αυτά τα άτομα, ότι σε μία δημοκρατία ο κυβερνών εξαρτάται από τον κυβερνώμενο και πώς όσο εύκολα ανέβηκαν στην εξουσία, άλλο τόσο μπορούν να την χάσουν; Και τέλος γιατί αυτά τα άτομα καταφέρνουν πάντα να εκλέγονται και να μένουν πάντα εκτός άτομα που όχι μόνο έχουν τις γνώσεις και την επαγγελματική εμπειρία, αλλά και πραγματικά αγαπούν τον τόπο!
Γλυκιά λοιπόν, η εξουσία και θα έλεγε κανείς, ότι μοιάζει με ένα παλιό καλό κρασί που σε μεθά! Αλλά το μεθύσι δεν είναι μόνιμο. Μόλις συνέλθεις έρχεται ο πονοκέφαλος. Έτσι και η εξουσία. Δεν είναι μόνιμη. Μόλις έρθουν οι εκλογές, εάν έχεις δείξει σημάδια αλαζονείας και ναρκισσισμού ο σοφός λαός «τιμωρεί» και σε στέλνει κάπου αλλού.
Θα έλεγε κανείς ότι ο πρωθυπουργός με άλλα λόγια στη συνέντευξη του προειδοποίησε τους σύγχρονους πολιτικούς να προσέχουν κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους γιατί όπως λέει μια παλιά λαϊκή παροιμία «στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό».
