Τα ανύπαρκτα έτοιμα του Τσίπρα και η ανάπτυξη του Μητσοτάκη

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Αυτή η ΔΕΘ έμοιαζε εξαρχής διαφορετική από τις προηγούμενες. Αμέσως μετά τις εθνικές εκλογές και την κυβερνητική αλλαγή, οι κομματικοί μηχανισμοί βρίσκονται σε φάση ανασυγκρότησης. 

Η ΝΔ όντας στην εξουσία δεν μπορεί, κι όπως φαίνεται δεν θέλει, να μπει σε μια φάση άκρατης υποσχεσιολογίας. Δείχνει να έχει επίγνωση της πολύ ιδιαίτερης διεθνούς συγκυρίας αλλά και της εύθραυστης δημοσιονομικής και αναπτυξιακής κατάστασης της χώρας. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει ζαλισμένος από την ήττα, δίχως προσανατολισμό και σαφή λόγο.

Ο Μητσοτάκης παραμένει φειδωλός. Δηλώνει αισιόδοξος και έτσι πρέπει αλλά γνωρίζει ότι τα υφεσιακά απόνερα, τόσο του Brexit όσο και του παγκοσμίου εμπορικού πολέμου, μπορούν να διαβρώνουν το θετικό κλίμα που προσπαθεί να δημιουργήσει. Όπως επίσης κι ότι οι αγορές περνούν μια φάση επανακαθορισμού κυνηγώντας πρόσκαιρα κέρδη, άρα τα σημερινά πολύ χαμηλά επιτόκια δανεισμού δεν είναι εγγυημένα για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Όμως ως γνήσια φιλελεύθερος πολιτικός επιδιώκει να συνδυάσει την δημοσιονομική ισορροπία με τις φοροελαφρύνσεις και την μεταρρυθμιστική συνέπεια με το στοχευμένο κοινωνικό κράτος. Κυρίως όμως θέτει ως προτεραιότητα την βελτίωση ολων των μεταβλητών που επηρεάζουν την τάση της παγκοσμιοποιημένης επενδυτικής πυξίδας. Σταθερή πολιτική κατάσταση, ευνοϊκό οικονομικό περιβάλλον, ψηφιοποιημένο και μη γραφειοκρατικό κράτος, ποιοτικές υποδομές, και όχι μόνο.

Από την άλλη, ο Τσίπρας ψελλίζει κάτι περσινές αναμνήσεις για την έξοδο από τα μνημόνια, συνοδεύοντας τες με αναφορές για τα… έτοιμα στα οποία στηρίζεται η τωρινή κυβέρνηση! Μια έξοδο με τη χώρα πιο χρεωμένη από πριν την αναλάβει η… πρώτη φορά αριστερά, με χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης που δεν προσφέρουν καμία ασφάλεια για την πορεία της βιωσμότητας του χρέους και έλλειψη μακροπρόθεσμου αναπτυξιακού σχεδιασμού.

Τι εννοούν όμως όταν μιλούν για έτοιμα; Τα πρωτογενή πλεονάσματα δεν αποτελούν πορτοφόλι με λεφτά διαθέσιμα για μοίρασμα. Υποτίθεται ότι επιτρέπουν την απρόσκοπτη αποπληρωμή του χρέους και θα παραμένουν σε δυσθεώρητα ύψη όσο η αναπτυξιακή ταχύτητα δεν ανεβαίνει πέρα από τα προβλεπόμενα. Άλλωστε τα πλεόνασμα επετεύχθησαν, τα τελευταία χρόνια, με μια πρωτοφανή νέα φοροεπιδρομή κι όχι από την οικονομική ανάκαμψη, οπότε κανείς δεν δικαιούται να επαίρεται για τις δήθεν παροχές που προσφέρει όσο η παραπάνω συνθήκη δεν πληρούται.

Το χρηματοδοτικό μαξιλάρι, πάλι, δεν είναι ένα σακούλι με λίρες, μια ευρωπαϊκή προίκα δίχως υποχρεώσεις. Η χρήση είναι πολύ συγκεκριμένη και δεν προκύπτει από πουθενά δυνατότητα εναλλακτικής αξιοποίησης. Ούτε καν για την πιθανή νέα ανακεφαλαιοποίηση. Πόσο μάλλον, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα ένα καθαρά χρηματοδοτικό εργαλείο, για την απίθανη πλέον περίπτωση μη πρόσβασης στις αγορές, να μετατραπεί σε μέσο δημοσιονομικης εκτροπής.

Τα μόνα έτοιμα τα οποία θα έπρεπε να εννοεί ο Τσίπρας είναι αυτά που ο ίδιος παρέλαβε από τον Αντώνη Σαμαρά. Έτοιμη διεθνή αξιοπιστία, έτοιμη αναπτυξιακή ορμή, έτοιμες αγορές, έτοιμο δημοσιονομικό περιθώριο. Αυτά που δεν σεβάστηκε σέρνοντας την χώρα σε μια τετραετή περιπέτεια ασάφειας και ανετοιμότητας.