Τι είναι επιτέλους Αριστερά;

Γράφει ο Δημήτρης Μαλέγκος, Υπεύθυνος Πωλήσεων

Τι είναι επιτέλους Αριστερά;

Μην είναι οι κάμποι, τα βουνά;
Μην είναι οι μετακλητοί του Σύριζα;
Μην είναι ο Πολάκης, ο Πάντζας και η Βαγενά;
Μην είναι η Κωνσταντοπούλου;
Μην είναι οι χορευτές του συντάγματος που μαζί με τον Κασιδιάρη και τον Χαικάλη θα χάραζαν την νέα οικονομική πολιτική της Ευρώπης;
Μην είναι τα 20 άτομα που κάνωντας πόρεια κλείνουν το Σύνταγμα συνεχώς και από την άλλη χαραχτηρίζουν συλλαλητήριο 500.000 ατόμων ακροδεξιό και γραφικό;
Μην είναι ο Μαδούρο και ο Λένιν;

Οι αριστεροί συνέχεια μας λένε τι δεν είναι αριστερά, μα ποτέ πρακτικά τι είναι, λες και είναι κάποιο δόγμα μίας θρησκείας.

Θα σας πω την δική μου ιστορία και άποψη.

Στην πρώτη μου πορεία συμμετείχα το 2003 όταν το σχολείο έκλεισε οι καθηγητές μας μας πήγαν στο Σύνταγμα να κάνουμε πορεία για τον πόλεμο στο Ιράκ, κάτι το οποίο φυσικά μας άρεσε πολύ μιας και θα χάναμε το μάθημα, αλλά βεβαίως μη έχοντας καμία ιδέα για το τι και πως. Όπως φαντάζεστε στην πορεία μας πλησίασαν οι γνωστοί τύποι με τα κόκκινα και μας έδιναν τρικάκια του ΚΚΕ, οι άλλων κομμουνιστικών κομματιδίων και υποκομματιδίων.

Επίσης θυμάμαι πολύ καλά τους καθηγητές να μας λένε για τον κακό καπιταλισμό και τους καλούς Ιρακινούς τους οποίους εκμεταλλεύονται οι δυτικοί και άλλα τέτοια. Φυσικά δεν θα ήθελα να πάρω το μέρος των Αμερικανών για τον πόλεμο αλλά δεν νομίζω ότι συζητήσεις τέτοιου είδους θα πρέπει να γίνονται στο σχολείο.

Στην συνέχεια σαν φοιτητής συναναστράφηκα – όσο μπορούσα λιγότερο – με όλους αυτούς τους περίεργους μουσάτους που τα ήξεραν όλα, ήταν έτοιμοι για φωνές και όχι για συζήτηση, μηδένιζαν τα πάντα και είχαν το αλάθητο σε ότι λέγανε σαν φωτεινοί παντογνώστες.

Εκείνο που μου φαινόταν περίεργο ήταν ότι τους στήριζαν καθηγητές, που είχαν μείνει σε διάφορα μέρη της Ευρώπης και ζούσαν με καλούς μισθούς που λάμβαναν από Ευρωπαϊκά προγράμματα και χορηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ακόμα και στον στρατό συνάντησα τέτοιους τύπους, κάνοντας θητεία στο μηχανικό στην αρχή της κρίσης συναναστράφηκα με πολλούς αριστερόστροφους. Μάλιστα κάναν διαμαρτυρία στον λοχαγό γιατί κατά την διάρκεια της παρέλασης μας διέταξε να τραγουδήσουμε το Μακεδονία ξακουστή και οι εν λόγω τύποι διαμαρτυρήθηκαν ότι δεν θέλανε εθνικιστικά συνθήματα. Συνήθιζαν να βγάζουν πύρινους λόγους για τις περικοπές των μνημονίων και ότι μας πολεμάει ο καπιταλισμός και άλλα τέτοια. Εμένα πάντα μου προξενούσαν μία αηδία αλλά πολλά παιδιά που ήταν απολιτίκ μαγεύονταν από αυτές τις μηδενιστικές μπουρδολογίες.

Στην συνέχεια, έχοντας η χώρα διανύσει 3 – 4 χρόνια κρίσης ήρθα αντιμέτωπος, όπως όλοι μας, με ότι χειρότερο πραγματικά έχω γνωρίσει, το αριστερό τρολ στο διαδίκτυο η στην πραγματικής ζωή, με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα του Τσίπρα.

Πραγματικά δεν υπάρχει κάτι χειρότερο, αστειάκια και παραλληλισμοί επιπέδου πενταήμερης στην Ρόδο, μία μίξη συσσωρευμένης κακίας και συμπλεγμάτων, ασχετοσύνη και μηδενισμός αλλά παρά ταύτα γνώση όλων των θεμάτων από οικονομικά μέχρι αστροφυσικής σε ανώτατο βαθμό χωρίς να μπορείς να έχεις αντίθετη άποψη. Όλα τα παραπάνω ψυχικά νοσήματα σε συνδυασμό με συνωμοσιολογία, επανάστατική διάθεση, προδοσίες και ένα αίσθημα υπερευαισθησίας για τον συνάνθρωπο!?. Αυτοί οι τύποι με την χαμηλή ηθική, με τσιτάτα και καπηλεύοντας αυτοκτονίες προσπάθησαν και κατάφεραν να μετατρέψουν την Ελληνική κοινωνία σε κοινωνία ορκ και τεράτων που διψούσε για αίμα και τρεφόταν με οργή.

Τώρα στα χρόνια της αριστερής διακυβέρνησης διαμένω στο εξωτερικό, σίγουρα τα πνεύματα στην Ελληνική κοινωνία έχουν ηρεμήσει κανείς δεν είναι τόσο έξαλλος όπως πριν και κυριαρχεί το όλοι οι πολιτικοί το ίδιο είναι. Πάλι συναντώ ανθρώπους που είναι σχετικά μορφωμένοι, έχουν κάποια καλή εξειδίκευση ας πούμε, οικονομικά ευκατάστατους, πετυχημένοι εργασιακά που ζούνε σε Ευρωπαϊκή χώρα και προσπαθούν να αναλύσουν τα οικονομικά και πολιτικά της Ελλάδος με τις ίδιες άναρθρες κραυγές και ασυνάρτητες σκέψεις. Παρότι έχουν ρίξει κατά πολύ τους τόνους, είναι αυτό που λένε ο λύκος την τριχιά αλλάζει το χούι δεν το αλλάζει. Συζητώντας λοιπόν με αυτούς τους τύπους θα γνωρίσεις λάτρεις του Στάλιν, της Βόρειας Κορέας θα ακούσεις οικονομικές αναλύσεις με μπόλικη μπαρούφα, λατρεία της κρατικής παρέμβασης και βέβαια μεγάλο βαθμό συνωμοσιολογίας.

Σε όλους αυτούς συνήθιζα να κάνω την εξής ερώτηση, γιατί δεν πάνε στην Κούβα, την Βενεζουέλα η στην Βόρεια Κορέα αφού κακοπερνάτε στην Ευρώπη?

Η απάντηση ήταν κλασσικά ότι αυτό δεν είναι αριστερά.

Επιτέλους καταλάβαμε με τον χειρότερο τρόπο τι είναι αριστερά και αριστεροί.

Είναι οι άνθρωποι που κουβαλώντας συμπλέγματα του παρελθόντος, εμφυλίους – χούντες κτλ, έχουν συσσωρεύσει τόση κακία και ανηθικότητα που για να ανέλθουν στην εξουσία δεν έχουν κανένα ηθικό φραγμό από το να καπηλεύονται αυτοκτονούντες μέχρι να λασπολογούν γυναίκες πολιτικών αντιπάλων και να φτάνουν στο χαμηλότερο επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης. Σε όποια τυχόν αντιπαράθεση μαζί τους αμέσως θα σε χαρακτηρίσουν φασίστα, αντιδραστικό, δοσίλογο και κουκουλοφόρο της κατοχής. Το πρόβλημα τους είναι ότι μισούν τόσο πολύ τον σύγχρονο κόσμο γιατί δεν μπορούν να τον κατανοήσουν, να τον ελέγξουν και γι αυτό καταφεύγουν συνέχεια σε εμφυλιακούς χαρακτηρισμούς, που ερμηνεύουν κατά το δοκούν ως συνηθίζουν. Οι εν λόγω κύριοι και κυρίες έχουν το απόλυτο δίκιο το οποίο και εκφράζουν πάντα με υστερικό τρόπο, παρότι την γενική ασχετοσύνη που τους διακατέχει.

Το μόνο ευχάριστο με την αριστερή διακυβέρνηση είναι ότι οι αριστεροί δεν λένε περήφανα όπως κάναν παλιά ότι είναι αριστεροί αλλά το λένε σιγά σιγά το σιγοψελλίζουν από μέσα τους. Σίγουρα δεν έχω αυταπάτες ότι μπορούν να αλλάξουν η να γίνουν φιλελεύθεροι και όπως είπε ένας φίλος μου, ότι και να κάνει ο Τσίπρας τον Κούλη δεν θα τον ψηφίσω ποτέ.

Δικιά μας εθνική υποχρέωση είναι να παλέψουμε όσο πιο πολύ για να ξεριζώσουμε από την Ελληνική κοινωνία το στερεότυπο ότι αριστερός σημαίνει καλός και ευαίσθητος. Εϊναι δική μας υποχρέωση να τελειώσουμε αυτή την αρρώστια που τα τελευταια 80 χρόνια ταλαιπωρεί και καθυστερεί την Ελλάδα από το να γίνει μία σύγχρονη Ευρωπαϊκή χώρα και την καθηλώνει να είναι ουραγός τον εξελίξεων γιατί συνέχεια η κυβέρνηση για κάθε πολιτική απόφαση θα πρέπει να λογοδοτήσει στην αριστερά και στα αριστερόστροφα συνδικάτα.

Οι συνθήκες είναι ωριμότερες από ποτέ, η ανατροπή του ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς είναι δικιά μας υπόθεσης και πρέπει να τη πετύχουμε.

Ραντεβού σε κάποιο συλλαλητήριο για την Μακεδονία μας…..