27 Αυγούστου 1922. Η μικρασιατική καταστροφή
Η μικρασιατική εκστρατεία ξεκίνησε στις 2 Μαΐου 1919. Όμως, στις 12 Οκτωβρίου 1920, ο βασιλιάς Αλέξανδρος πέθανε από δάγκωμα πιθήκου. Οι εκλογές που ακολούθησαν, πήραν πολιτειακό χαρακτήρα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και οι φιλελεύθεροι έπαθαν πανωλεθρία. Ο Βενιζέλος έφυγε στο εξωτερικό και ένα δημοψήφισμα (6 Δεκεμβρίου) έφερε πάλι στον θρόνο τον εξόριστο Κωνσταντίνο που συνέχισε τη μικρασιατική εκστρατεία, αντικαθιστώντας τους αρχηγούς της.
Η Γαλλία, η Ιταλία και η Αγγλία δεν αναγνώρισαν το νέο καθεστώς κι άρχισαν να ενισχύουν την Τουρκία όπου ανέτειλε το άστρο του Κεμάλ. Ο ελληνικός στρατός πέρασε τον ποταμό Σαγγάριο, φτάνοντας, τον Αύγουστο του 1921, στο απώτατο σημείο. Τον ίδιο μήνα, ξαναπέρασε τον ποταμό με τακτική υποχώρηση και οχυρώθηκε στο Εσκί Σεχίρ. Από τον Οκτώβριο του 1921, ο Κεμάλ ενισχυόταν όλο και πιο πολύ από τους πρώην συμμάχους της Ελλάδας, ενώ ο ελληνικός στρατός βρισκόταν σε κακή κατάσταση εξαιτίας της έλλειψης εφοδίων.
Στις 8 Μαρτίου 1922, άρχισε στο Παρίσι διάσκεψη των υπουργών Εξωτερικών Αγγλίας, Γαλλίας και Ιταλίας. Στις 19, παρουσίασαν στους εμπολέμους ένα σχέδιο ειρήνης. Προέβλεπε ειρηνική εκκένωση της Μ. Ασίας από τους Έλληνες, ενώ η Ελλάδα θα έπαιρνε το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολικής Θράκης με τη χερσόνησο της Καλλίπολης και τα νησιά Ίμβρο και Τένεδο. Σουλτανικοί και κεμαλικοί Τούρκοι το δέχτηκαν. Ο Κωνσταντίνος και η κυβέρνηση Γούναρη το απέρριψαν.
Η τουρκική αντεπίθεση εκδηλώθηκε τον Αύγουστο κι έφερε την καταστροφή του ελληνικού στρατού. Στις 27 Αυγούστου 1922, άτακτοι Τούρκοι μπήκαν στη Σμύρνη κι άρχισαν να σφάζουν τους Έλληνες κατοίκους της, ανάμεσα στους οποίους και το μητροπολίτη Χρυσόστομο. Στις 31, έβαλαν φωτιά κι έκαψαν την αρμενική και τις περισσότερες ελληνικές συνοικίες: 300.000 οι νεκροί. Ακόμα ένα εκατομμύριο νεκροί μετρήθηκαν στις σφαγές των Ελλήνων του Πόντου. Η μικρασιατική καταστροφή έφερε και την εκκένωση της Ανατολικής Θράκης.
Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1922, ξέσπασε στα νησιά η επανάσταση των Πλαστήρα – Γονατά.
