Το ξύλο… δεν βγήκε απ’ το Πανεπιστήμιο

Γράφει ο Αγκιτάτορας,

Το “δικός σου είναι ο τοίχος;” που με φυσική αγένεια απηύθυναν στον καθηγητή κ. Συρίγο, οι υπαίθριοι… καλλιτέχνες του γκράφιτι επειδή τόλμησε να τους κάνει παρατήρηση που… ζωγράφιζαν σε τοίχους του Παντείου, συμπυκνώνει την νοοτροπία της αριστερής ηθικής γύρω από τον τρόπο διάθεσης και χρήσης των δημοσίων χωρών.

Το ότι κάτι αποτελεί κρατική περιουσία τούς καθιστά αυτομάτως συνδιαχειριστές που δεν οφείλουν να δίνουν λόγο σε κανέναν για τις παρεμβάσεις τους, πόσο μάλλον να σέβονται τους κοινούς κανόνες. Αν μάλιστα πρόκειται για κτίρια που συμβολίζουν την αστική δημοκρατία τότε αισθάνονται ελεύθεροι να τα βεβηλώσουν ακόμη και με πρόσχημα τον αυτοπροσδιορισμό της Τέχνης.

Κι όταν κάποιος τολμήσει να τους υπενθυμίσει ότι κάθε πράξη έχει και τις συνέπειες της κι ότι οι κοινωνίες δεν μπορούν να προοδεύσουν αν δεν διαθέτουν έναν ελάχιστο αξιακό παρανομαστή, τότε καταφεύγουν στην τυφλή βία.

Η δύναμη της Δημοκρατίας βρίσκεται στις αντοχές της απέναντι και στην πιο ακραία στάση την ελεύθερη έκφραση της οποίας προασπίζεται. Μόνο που έρχεται μια στιγμή που η ελευθερία του άλλου καταπατά βασικά ατομικά και συλλογικά δικαιώματα.

Και τότε η αντίδραση πρέπει να είναι ακαριαία κι αποτελεσματική. Αλλιώς εκλαμβάνεται ως αδυναμία και υποθάλπει την ενίσχυση των πιο αντικοινωνικών ενστίκτων.

Το ξύλο δεν βγήκε από το Πανεπιστήμιο, ούτε  βέβαια η καταστολή αποτελεί πανάκεια. Όταν όμως ο διάλογος εξαντλεί την ισχύ του χωρίς αποτέλεσμα, όσοι επιδιώκουν να επιβάλλουν την θέση τους οφείλουν να συναισθανθούν τις επιπτώσεις της ασεβούς μονομέρειας τους.

Η κυβέρνηση μοιάζει έτοιμη να συζητήσει με τον οποιοδήποτε αλλά παραμένει εξαιρετικά αδύναμη στην προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος. Κι αυτό απλά δίνει ένα επιπρόσθετο κίνητρο εκτόνωσης στους επίδοξους καταπατητές της τάξης. Για κατάργηση του ασύλου σε περίπτωση άνομων πράξεων ούτε λόγος!