Συντεχνιακός στρουθοκαμηλισμός στις πλάτες των πολιτών

Γράφει ο Αγκιτάτορας,

Άλλη μια μέρα ταλαιπωρίας για το επιβατικό κοινό. Άλλη μια μέρα που κάποιοι εργαζόμενοι στο όνομα της όποιας, δίκαιης ή μη, διεκδίκησης θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμα τους να συνδυάζουν τον απεργιακό τους οίστρο με την επιβάρυνση στις ζωές όλων μας.

Δεν εξετάζει κανείς το λόγο για τον οποίο απεργούν. Θα την εύκολο η συζήτηση να επικεντρωθεί στο αν όλοι οι συμβασιούχοι δικαιούνται να διεκδικούν την μονιμοποίηση τους ακόμη κι όταν δεν προβλέπεται ή αν η εμπορική διαχείριση των σταθμών των μέσων μαζικής μεταφοράς αφορά τους εργαζόμενους κι όχι αποκλειστικά την διοίκηση.

Η βασική απορία που προκύπτει είναι από ποια ιστορικά στοιχεία πιστοποιείται ότι αυτός ο στρουθοκαμηλισμός που θεωρεί την κοινωνία υποχείριο συντεχνιακών βλέψεων αποδίδει, όχι σε επίπεδο προσωπικής ή κομματικής προβολής , αλλά επί της ουσίας των διεκδικήσεων.

Ποιά κυβερνητικά αυτιά ίδρωσαν επειδη μια απεργιακή συγκέντρωση που μετά βίας φτάνει τα εκατό άτομα κλείνει την κυκλοφορία και δεν περιορίζει το αγωνιστικό της πνεύμα σε μια λωρίδα του δρόμου.

Αυτή η κοντόφθαλμη αντίληψη μετέτρεψε τον συνδικαλισμό στα μάτια της κοινωνίας από φορέα προάσπισης εργατικών δικαιωμάτων σε διεκπεραιωτή και συντηρητή κεκτημένων.