Ο εμφύλιος εμφιλοχωρεί ως επιλογή της αριστεράς

Γράφει η Φωτεινή Λεντάκη **

Μια έντονη πρόκληση από την κυβερνητική πλευρά αποτέλεσαν τα πρόσφατα εγκαίνια του Μουσείου Μπελογιάννη. Πρόκληση που αναπόφευκτα έφερε σε αντιπαράθεση την μείζονα αντιπολίτευση και μέρος της ελάσσονος μέσα στην Βουλή. Την κάνει ακόμη προκλητικότερη το γεγονός ότι η Βουλή δια του προέδρου της κ. Βούτση ανέλαβε την πρωτοβουλία να θέσει υπό την αιγίδα της την οργάνωση της μόνιμης έκθεσης για τον Νίκο Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα στο σπίτι που γεννήθηκε. Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε, ότι η Βουλή τηρεί μία απαρέγκλιτη ουδετερότητα στα ζητήματα κομματικών διελκυνστίδων, δεν αποκλίνει και δεν εκφράζει κανένα κόμμα, καμία παράταξη. Αυτή η ουδετερότητα στην προκειμένη περίπτωση παραβιάστηκε, γι’ αυτό και μαζί με το γεγονός των εγκαινίων πυροδότησε αντιδράσεις από την πλευρά της Ν.Δ. και ως ένα βαθμό δικαιολογημένα.

Κάποια πράγματα απαιτούν μεγαλύτερη προσοχή, γιατί μορφώνουν άποψη και γιατί μπορεί να σε παρασύρουν, ειδικά αν στην “στήσουν”, ώστε να σε οδηγήσουν στην κατεύθυνση που θέλουν και έχουν προδιαγράψει να πάρεις. Τερτίπια πολιτικά, παιχνίδια του μυαλού και της διανόησης γίνονται εργαλεία προπαγάνδας και χειραγώγησης στα χέρια έμπειρων ανθρώπων, που έφαγαν με το κουτάλι τις κομσομόλ. Δεν ήταν δύσκολο λοιπόν σε συνθήκες κάθετης πτώσης των ποσοστών του κυβερνητικού κόμματος και σε μια προσπάθεια ανάκλησης των απωλειών των ψηφοφόρων του προς ΚΚΕ, που εκτιμώνται της τάξεως του 8%, αυτά τα δημιουργικά μυαλά να έβαλαν σε ενέργεια το σχέδιο μνήμης Μπελογιάννη και της δημιουργίας μουσείου. Άσχετο κι αδιάφορο γι’ αυτούς η αναμόχλευση παθών, το πισωγύρισμα στις μαύρες σελίδες του εμφυλίου, η αναμέτρηση αθώων θυμάτων και στις δύο πλευρές, οι τραγωδίες, οι αγριότητες και η βαρβαρότητα που κορυφώθηκε, το μίσος και η εκδικητικότητα που επικράτησε.

Γιατί οι μεν εκθείαζαν τον Μπελογιάννη για τα ιδεώδη του, την προσήλωσή του και την πιστότητά του στα δόγματα του κομμουνισμού και οι δε ένοιωθαν αποτροπιασμό για τον αγώνα του να επικρατήσει η λαοκρατία, η δικτατορία του προλεταριάτου, η ανελευθερία  και όλα τα συνακόλουθα. Για τους μεν είναι ένας εθνικός ήρωας, για τους δε είναι ένας σταλινικός  εγκληματίας, που εξαιτίας του και με τις εντολές του εξοντώθηκαν χιλιάδες.

Εδώ να σημειώσουμε, ότι και το ΚΚΕ που τον θεωρεί “σάρξ εκ της σαρκός” του δυσαρεστήθηκε από την εμφανή προσπάθεια οικειοποίησης του Μπελογιάννη από τον Σύριζα, ενώ στην Βουλή η πρώην γενική γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα χαρακτήρισε τις έντονες αντιπαραθέσεις με την λαϊκή παροιμία «Τσακώνονται δυο όνοι σε ξένο αχυρώνα”.

Και καταλήγει κανείς με φυσικότητα και νηφαλιότητα στο συμπέρασμα, του τι μας χρειάζονται όλα αυτά. Βρισκόμαστε σε μια πέραν των ψυχολογικών ορίων μας κατάσταση, εξαιτίας μιας κρίσης οικονομικής, αξιακής, κοινωνικής, που δεν φαίνεται να έχει τέλος. Πολλοί συμπολίτες μας έχουν αφανιστεί κυριολεκτικά στην ατέρμονη αυτή περίοδο ύφεσης και δοκιμασίας. Πόσο θλιβερό και καταστροφικό, όσο και απαράδεκτο είναι να σε γυρίζουν σε σελίδες της ιστορίας, που είναι ντροπή για το ελληνικό έθνος, που διχάζουν και που ταράζουν την ψυχή, όσων μέτρησαν δολοφονίες, απαγωγές, μαρτύρια και ταπεινώσεις στην οικογένεια και το περιβάλλον τους από την μια και από την άλλη πλευρά! Θέλουμε να αποσβέσουμε αυτές τις μνήμες, θέλουμε Μουσεία γι’ αυτούς που με τους αγώνες τους και τον λόγο τους ενώνουν και όχι διχάζουν κι έχουμε τέτοιους ήρωες, που με τους αγώνες τους μας έκαναν περήφανους, που είναι φάροι και πρότυπα, ας το φροντίσει αυτό η πολιτεία. Νισάφι πια με τον εμφυλιακό διχασμό!

** «Ψυχολόγος, Πρόεδρος Ιδρύματος Πολιτισμού & Εκπ/σης «Ανδρέας Λεντάκης»