Δεν ταιριάζουν τα δάκρυα στους αληθινούς αγωνιστές…
Γράφει ο Αγκιτάτορας,
Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τον θεσμό των Παγκόσμιων Ημερών. Όχι γιατί κάποιες από αυτές δεν διαθέτουν έναν ισχυρό συμβολισμό που πρέπει να επικοινωνηθεί για να λειτουργήσει ως έναυσμα μαζικής ενεργοποίησης ή ενίσχυσης της συλλογικής μνήμης αλλά επειδή μέσα στον πλεονασμό τους κατάντησαν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, μια γραφικότητα χωρίς ουσία και κοινωνικό νόημα.
Από την γυναίκα μέχρι τους ξεναγούς και τους σιδηροδρομικούς κι από τον ύπνο μέχρι την.. μπριζόλα, για τα πάντα υπάρχει μια Παγκόσμια ημέρα. Εορταστικές επισημάνσεις που οι περισσότερες προκαλούν από περίσκεψη για το λόγο ύπαρξης τους μέχρι ξεκαρδιστικό γέλιο και το ανάλογο τρολάρισμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Κάποιες επέτειοι όμως, όπως η σημερινή Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνοι, έχουν πολλαπλή χρησιμότητα και εκπληρώνουν πλήρως το σκοπό τους. Υπενθυμίζει σε όλους μας ότι η πιθανότητα να βρεθούμε κι εμείς σε μια τόσο δυσχερή κατάσταση είναι υπαρκτή και η ασθένεια δεν κάνει διακρίσεις. Ενδυναμώνει την αντίληψη για την πρόληψη και μας βάζει σε διαδικασία αλλαγής επιβλαβών συμπεριφορών.
Επίσης φέρνει στο προσκήνιο τις πιο πρόσφατες επιστημονικές εξελίξεις στο θέμα και κυρίως αναδεικνύει την ψυχική δύναμη και το σθένος όσων δίνουν την σκληρή μάχη με τον καρκίνο. Ένα απαραίτητο μάθημα ζωής για όλους μας και πρωτίστως για όσους με την πρώτη δυσκολία λυγίζουν και δηλώνουν έτοιμοι να εγκαταλείψουν τον αγώνα της ζωής.
Τιμούμε ένα κορυφαίο παράδειγμα μεγαλείου ψυχής χωρίς δάκρυα για τους αληθινούς και ανυποχώρητους αγωνιστές.
