Ας μιλήσουμε για τα ξερονήσια

Γράφει ο Δημήτριος Μαλαμούλης, Μηχανολόγος-  Μηχανικός

Το 1941 αμέσως μετά το Περλ Χάρμπορ η δημοκρατική κυβέρνηση Ρούζβελτ συνέλαβε και έκλεισε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όλους τους Αμερικανούς πολίτες Ιαπωνικής καταγωγής ,πολλοί εξ αυτών και τρίτης γενεάς , ανάλογη αλλά μικρότερης έντασης ήταν οι διωγμοί εναντίον πολιτών Γερμανικής καταγωγής αλλά και Ιταλικής καταγωγής.

Το Αμερικανικό έθνος έδινε αγώνα επιβίωσης και μπροστά σε αυτό το δεδομένο δεν δίστασε να παραβιάσει βασικά ανθρώπινα δικαιώματα ευυπόληπτων και νομοταγών πολιτών το αμάρτημα των οποίων υπήρξε το χρώμα του δέρματος τους και το σχήμα των ματιών τους.

Αν κανείς το δει από την απόσταση των 76 ετών θα κρίνει το μέτρο αφενός μεν ρατσιστικό, αφετέρου δε παράλογο εφόσον ήταν σχεδόν αδύνατο αμερικανοί 3ης γενεάς να τελέσουν σαμποτάζ κατά της πατρίδας τους.

Το 1946 (τον Μάρτιο κατά την επίσημη έναρξη του εμφυλίου), το ΚΚΕ ήταν καθ όλα νόμιμό , ο ριζοσπάστης εκδιδόταν (μέχρι και τον Δεκέμβριο του 47) πλείστες δε οργανώσεις δρούσαν στην ημιπαρανομία η την παρανομία παρέχοντας στους πολεμιστές του ΔΣΕ πληροφορίες, υλικά, τρόφιμα αλλά το κυριότερο μάχιμες εφεδρείες.

Το κράτος με την πρόσφατη νομιμοποίηση των εκλογών του Μαρτίου 1946 ,αλλά και την επιπλέον νομιμοποίηση του δημοψηφίσματος του Σεπτεμβρίου του 46, έδινε τον δικό του αγώνα κατά της εκδήλωσης  με μεγαλύτερη ένταση ανταρσίας και της επιβίωσης του καθεστώτος.

Πρέπει να τονισθεί, ότι σε καμία στιγμή της σχεδόν τετραετούς κομμουνιστικής εξέγερσης ούτε ένα κράτος του κομμουνιστικού κόσμου δεν αναγνώρισε την κυβέρνηση των Βαφειάδη-Ζαχαριάδη (Κόκκαλη κλπ αστέρων της αριστεράς) και ως εκ τούτου το λεγόμενο κράτος «των Αθηνών» ήταν το επίσημο και μη αμφισβητούμενο κράτος διεθνώς.

Το μεγάλο πρόβλημα του ΔΣΕ ήταν οι εφεδρείες και πέραν των άλλων μεθόδων άσκησε συνεπέστατα αναγκαστική στρατολογία σε χωριά και κώμες τις οποίες πρόσκαιρα καταλάμβανε (Καρπενήσι , Καρδίτσα, Φλώρινα κ.λπ.) το κράτος λοιπόν αποφάσισε να κλείσει όλους τους δρόμους διαφυγής πρώην εαμιτών και ελασιτών προς τις ανταρτοκρατούμενες περιοχές, επιπρόσθετα θέλησε να εξαλείψει την ροή πληροφοριών από τους λεγόμενους καπαπιτες (Κ/Π=κέντρα πληροφοριών) οι οποίοι δρούσαν ανενόχλητοι στα μετόπισθεν του εθνικού στρατού.

Είναι επίσης γνωστό και τεκμηριωμένο από σειρά πηγών ότι ομάδες καπαπιτών δρούσαν και μέσα στον εθνικό στρατό και σε πολλές περιπτώσεις (ανατρέξτε σε πλειάδες αυτοβιογραφίες αλλά και την επίσημη ιστορία του ΓΕΣ) παραδώσαν ακόμη και λόχους στους κομμουνιστές.

Μπροστά σ αυτήν την πραγματικότητα το κράτος αναγκάστηκε να κλείσει τις στρόφιγγες οξυγόνου της ανταρσίας, προσέφυγε λοιπόν σε συλλήψεις και εκτοπισμούς χιλιάδων Κομμουνιστών χαρακτηρισμένων από την περίοδο της κατοχής.

Επιπρόσθετα όλους τους στρατεύσιμους εαμικής προέλευσης με την στρατολόγηση τους στα λεγόμενα τάγματα σκαπανέων τα οποία έδρευαν στην Μακρόνησο.

Είναι χαρακτηριστική η περιπέτεια και η σύλληψη του Λεωνίδα Κύρκου, ο οποίος με καΐκι θέλησε να αποδράσει στην Αλβανία για να ενισχύσει από εκεί τον αγώνα του ΔΣΕ , εννοείται ότι συνελήφθηκε και στάλθηκε στην εξορία.

Ας πάμε όμως στις πραγματικότητες της εποχής, τα παιδιά της Ελλάδας αγωνιζότανε κυβερνητικοί και αριστεροί στα βουνά της Ελλάδας με κακουχίες κινδυνεύοντας την αρτιμέλεια τους , σε χιόνια νηστικοί και ταλαιπωρημένοι αλλά κυριότερα αφήνοντας τα κόκκαλα τους στα περήφανα ελληνικά βουνά, είναι επίσης γνωστό ότι 35 σχεδόν χιλιάδες κομμουνιστές (και μη) πέρασαν τα επόμενα 25-30 χρόνια στην εξορία της Τασκένδης και των άλλων λαϊκών δημοκρατιών.

Η ερώτηση λοιπόν δεν είναι απλά ρητορική αλλά πρωτίστως ουσιαστική,

Ποιος λοιπόν υπέφερε περισσότερο  ο μακρονησιώτης αριστερίζων η ο Στρατιώτης του εθνικού Στρατού που όργωσε τα βουνά από την Πελοπόννησο ως τον Γράμμο?

Ποιος λοιπόν υπέφερε περισσότερο ο μακρονησιώτης αριστερίζων η ο μαχητής του ΔΣΕ , που κυνηγήθηκε από τη Πελοπόννησο ως τον Γράμμο χάνοντας τα πόδια του και καταλήγοντας τελικά στην εξορία, η ακόμη χειρότερα κατέληξε νεκρός στα «άπαρτα κάστρα»?

Και σαν να μην έφθανε μόνον αυτό η άθλια ηγεσία του ΚΚΕ , δήλωσε ανερυθρίαστα «παραμένουμε με το όπλο παρά πόδα» , οι δε εξόριστοι αρνούνταν πεισματικά να αποκηρύξουν την απόφαση της 5ης ολομέλειας περί ανεξάρτητης Μακεδονίας.

Τι ήθελαν λοιπόν αυτοί οι αγωνιστές της Μακρονήσου? Να τους κανακεύουμε γιατί τους απαγόρεψε το  νόμιμο κράτος να πάρουν τα όπλα εναντίον του?

Είναι δυνατόν τους «παραθερίζοντας» στην Μακρόνησο να τους αναγορεύουμε σε ηθικές σταθερές.

Στέκομαι με σεβασμό στα παιδιά του Ελληνικού λαού, που δώσανε τον δικό τους αγώνα για να υπηρετήσουν μια φρούδα ιδέα , μια ιδέα πού κατέληξε σε όλον τον κόσμο σε δάκρυα και πόνο, αλλά τους σέβομαι .

Πλήρωσαν την επιλογή τους με πόνο, ,με μέλη του σώματος τους ,με τριαντάχρονη εξορία στην Τασκένδη, τέλος με την ίδια τους τη ζωή.

Ας σταματήσει όμως ο θρήνος για τους εν Μακρονήσω διαμένοντας , ότι με έξοδα του κράτους αποφύγανε την θυσία και τον πόνο.

** Ο Δημήτριος Μαλαμούλης είναι Μηχανολόγος Μηχανικός, κι έχει καθίσει κι από τις δύο άκρες του ΑΤΜ αυτής που το τροφοδοτούσε χρήματα κι αυτής που έκανε αναλήψεις κάθε 1 και 15 του μηνός