Το μοιραίο πάθος για την «Ευτυχία»
Γράφει ο Γιώργος Γιαννούσης Ψυχοθεραπευτής, Οικογενειακός θεραπευτής
Άλλη μια καλλιτεχνική παραγωγή, κινηματογραφική αυτή τη φορά, ασχολείται με μια ανυπότακτη γυναίκα, παραθέτοντας μάλιστα βιογραφικά κι όχι μυθοπλαστικά στοιχεία: είναι η κινηματογραφική απόδοση της ζωής της στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, με τον τίτλο «Ευτυχία», μια συγκλονιστική ταινία που δείχνει τον ορμητικό χαρακτήρα μιας γυναίκας που επέλεξε να ζήσει τη ζωή της με πάθος.
Η ταινία εστιάζει στο περίγραμμα της γυναίκας – στιχουργού Ευτυχίας, δίχως άλλες σεναριακές εξάρσεις, όπως για παράδειγμα αναφορές στο κοινωνικο-πολιτικό γίγνεσθαι της εποχής. Επιδιώκει να τονίσει το χαρακτήρα μιας γυναίκας που παλεύει να σταθεί με τους δικούς της όρους σε ένα ανδροκρατούμενο κόσμο. Γράφει σαν άντρας, ζει ως γυναίκα κι ως άνθρωπος, ζει με πάθος μα και με σύνεση, ντομπροσύνη και φιλότιμο. Είναι τρυφερή με τους αδύναμους, τους νιώθει ξέροντας και τις δικές της αδυναμίες και ζει αντισυμβατικά μέσα στις συμβάσεις της. Ως εκ τούτου δεσμεύεται, αλλά και διαφοροποιείται, ζει έντονα ό,τι φέρει η ζωή, δύσκολο καμιά φορά κι επώδυνο και χαίρεται τη στιγμή σαν να είναι αιώνια.
«Δεν θέλω να θυμάμαι», είναι τα πρώτα λόγια της, καθώς της ζητούν να θυμηθεί τη ζωή της. Όλα όμως τα βιώματά της είναι εκεί, σαν φαντάσματα, που συνθέτουν τον εαυτό της σε ένα δυναμικό παρόν. «Δεν γλίτωσα από τον θάνατο (εννοεί στην Μικρασιατική καταστροφή) για να κλειστώ σε τέσσερις τοίχους» λέει στη μητέρα της και αποφασιστικά βγαίνει για να αρμέξει τη ζωή. Εκεί ξεκινά ο πολυτάραχος βίος της, μια ζωή που την έζησε ως το μεδούλι της.
Αυτό είναι το μήνυμα μιας βιογραφικής ταινίας, της ζωής μιας γυναίκας που δεν φοβήθηκε, κάνοντας τον πόνο, τη χαρά και τους φόβους της στίχους, στίχους και ζωή.
Για πολλούς η ζωή της μπορεί να χαρακτηρισθεί αιρετική, αντισυμβατική και δίχως νόημα. Μπορεί να έχουν και δίκιο, όμως οι ζωές μας δεν είναι για να τις κρίνουμε ή να τις κρίνουν οι άλλοι, αλλά απλά να τις ζούμε. Εκείνη έζησε με πάθος, απέκτησε ένα «πάθος», τον τζόγο (και το τσιγάρο), είχε όμως και μια «παθιασμένη» σχέση αγάπης με τον δεύτερο άντρα της, τα παιδιά της και τον «προστατευόμενό» της τον Λουκά, ήταν μια ρεμπέτισσα δίχως να είναι, ένα ελεύθερο πνεύμα που όμως δεν έβαζε τον εαυτό της στο περιθώριο, αλλά πάλεψε να ανήκει στο κέντρο της.
Το πάθος σε κάνει να ανήκεις, σε κάνει να είσαι και μόνος, μα την «ευτυχία» την συναντάς όταν βγαίνοντας από τις συμβάσεις, επιστρέφεις στο πλαίσιο διαφοροποιημένος.
