Το ΚΙΝΑΛ σήμερα και η φιλοσοφία του “ό,τι βρέξει, ας κατεβάσει”, που οδηγεί στη διάλυση

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου, Συγγραφέας

Το ΚΙΝΑΛ σήμερα και η φιλοσοφία του ”ό,τι βρέξει, ας κατεβάσει”, που οδηγεί στη διάλυση…

Θυμάμαι σαν και τώρα τη μέρα που αποχώρησε ο Ευάγγελος Βενιζέλος από το ΚΙΝΑΛ, μετά τον ”υποβιβασμό” του από την Φώφη. Ήταν μια πράξη που με γέμισε απογοήτευση, παρ’ όλο που δεν ανήκω ιδεολογικά στον χώρο αυτό.

Και με γέμισε απογοήτευση γιατί επιβεβαίωσε, όπως είχα πει τότε, ”την κοντόφθαλμη συνήθεια κάποιων πολιτικών αρχηγών, που ακολουθούν την πεπατημένη ανασφαλών κομματαρχών του περασμένου αιώνα, οι οποίοι έσπευδαν να απομακρύνουν απ’ το κόμμα τους το πολιτικό αστέρι που έλαμπε, για να μην τους επισκιάσει”…

Με την τακτική αυτή, που δεν είναι ίδιον των μεγάλων κομμάτων, έφτασε το ΚΙΝΑΛ στις εκλογές της 7ης Ιουλίου ικανοποιώντας τη φιλοδοξία του να βγει τρίτο κόμμα (η ΧΑ ”εξαερώθηκε” εκλογικά), αλλά όχι με ”ενδιάμεσο” ρόλο στην πολιτική μας σκηνή – όπως ευελπιστούσε – λόγω αυτοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας.

Είναι πολύ πιθανόν η κυρία Γεννηματά να περίμενε μεγαλύτερα εκλογικά κέρδη, δεδομένης της ”ακραίας” περιοδικά ρητορικής μεταξύ των δύο κομμάτων κατά την προεκλογική περίοδο, που έφερνε μια ιδέα στον νου τις πολωτικές εκλογικές αναμετρήσεις του παρελθόντος μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Όμως δυστυχώς γι’ αυτήν και το κόμμα της δεν κατέστη αυτό δυνατόν για τον κύριο λόγο ότι το ΚΙΝΑΛ έδειχνε να μετεωρίζεται ανάμεσα στην Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά, χωρίς να δίνει ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα, ένα είδος πολιτικής ταυτότητας δηλαδή με πειστικές θέσεις κι όχι αναπαλαιωμένες, θέσεις ιδεολογικής καθαρότητας, ικανής να γίνει κατανοητή απ’ το κοινωνικό ακροατήριο.

Με την τακτική του αυτή το κόμμα της Φώφης επιβεβαίωσε ότι το ανώτερο όριο των προσδοκιών του είναι να παίξει στην πολιτική μας σκηνή τον ρόλο του μπαλαντέρ (ως τρίτου κόμματος) μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας…

Με το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ να συγκροτεί τον βασικό κορμό του, το ΚΙΝΑΛ αύξησε κατά πέντε έδρες τις δυνάμεις του στις τελευταίες εκλογές, αλλά αυτό δεν του δίνει τη σιγουριά της ομαλής μελλοντικής του πορείας. Κι αυτό γιατί έχασε από καιρό την αξιοπιστία του δίνοντας όλο και περισσότερο την εικόνα ότι βάζει μονίμως τον πήχη χαμηλότερα για να μην περάσει από κάτω, όπως κάνουν συνήθως τα τυχοδιωκτικά κόμματα τα οποία δεν έχουν ούτε πολιτική οντότητα ούτε κύρος.

Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Έως πού μπορεί να τραβήξει αυτή η ιστορία; Υπάρχει κάποιος ή κάτι που εγγυάται ότι θα είναι μεθαύριο πιο ξεκάθαρη η πολιτική του ΚΙΝΑΛ και όχι μικροκομματικές, αλλά ουσιαστικές οι θεματικές παρεμβάσεις του;

Υπάρχει κάτι που να καθησυχάζει τους ψηφοφόρους του ότι, υπό την πεφωτισμένη ηγεσία της κ. Φώφης, θα δικαιολογήσει την πολιτική του υπόσταση και δε θα μοιάζει όλο και περισσότερο με καρικατούρα του παλιού ”κινήματος” του Ανδρέα Παπανδρέου;

Θα ανανήψει πολιτικά από τα λάθη, τη φθορά και τις αποτυχίες του; Θα σταματήσει την κατηφορική του πορεία, που άνοιξε – λόγω ΓΑΠ – το κουτί της Πανδώρας των μνημονίων αποπροσανατολίζοντας εντελώς την πολιτική του γραμμή, έτσι που να αλληθωρίζει αυτή μεταξύ Αριστεράς και Φιλελευθέρων;

Θα έχει το θάρρος το ΚΙΝΑΛ να αναγνωρίσει ότι η Κεντροαριστερά και η Σοσιαλδημοκρατία, τις οποίες εκπροσωπεί, νικήθηκαν κατά κράτος από την Ευρώπη της λιτότητας της ”μαντάμ Μέρκελ”, γιατί προφανώς ακολουθούσαν τον ίδιο δρόμο της αοριστολογίας και των αμφιλεγόμενων πολιτικών του ”ό,τι βρέξει ας κατεβάσει” και του σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ κι αύριο με την ΝΔ, που υιοθέτησαν τα μνημονιακά χρόνια οι ”ευρωπαϊστές” του ΠΑΣΟΚ;

Θα έχει το θάρρος να αναγνωρίσει το λάθος του να διώξει τους ευφυείς και τους ανοιχτόμυαλους απ’ τον ηγετικό του πυρήνα και να τους αντικαταστήσει με άλλους πολιτικά ασήμαντους στην πλειονότητά τους, φθαρμένους κι αποτυχημένους, που κουβαλούν τα φαντάσματα απ’ το παρελθόν του κακού εαυτού τους;

Θα έχει το σθένος και τη γενναιότητα να πει ”ΟΧΙ” στην υιοθέτηση λαϊκιστικής πολιτικής αλά ΣΥΡΙΖΑ, για ψηφοθηρικούς λόγους, και στην αποδοχή των θέσεων του Ραγκούση, που το προτρέπουν να κινηθεί τυχοδιωκτικά και να συνεργαστεί με τον ”επιδέξιο” κύριο Τσίπρα;

Γιατί αυτός ο τελευταίος περιμένει ως…αρπαχτικό στο παρασκήνιο για την ευόδωση των δικών του σχεδίων, που θα κάνουν πραγματικότητα το όνειρό του να ηγηθεί του ενιαίου προοδευτικού μετώπου στις επόμενες εκλογές, για να επιβεβαιώσει ένα παλιό σύνθημα του Ανδρεοπαπανδρεϊκού παρελθόντος ελαφρά τροποποιημένο από μένα (”Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ με τον… Τσίπρα αρχηγό!..”) για χάρη της πολιτικής προοπτικής του Κινήματος Αλλαγής.

Μια τέτοια ”προοπτική”, για μένα, θα ήταν το τελειωτικό χτύπημα για το πάλαι ποτέ κραταιό σοσιαλιστικό κόμμα, αν και υπάρχουν εκείνοι – που εκπροσωπούν το αριστερό του κομμάτι – οι οποίοι όχι μόνο δε βλέπουν τον κίνδυνο απορρόφησής του απ’ την Αριστερά, αλλά συνηγορούν σε μια συνεργασία μαζί της.

Αυτή η οπτική ταιριάζει θαυμάσια με το υπό διαμόρφωση σχέδιο του Αλέξη Τσίπρα για μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα της Αριστεράς σε κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας, κατά τα πρότυπα αυτών της Δυτικής Ευρώπης.

Αυτό θα περιλαμβάνει, ως φαίνεται, από μέλη του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παλιούς ακροαριστερούς και ”δογματικούς σοσιαλιστές που μετατράπηκαν σε σοσιαλδημοκράτες κατά τις δεκαετίες του ’50 και του ’60”, ως Κεντροαριστερούς και Κεντρώους ή και ”γνησιοδεξιούς” ακόμη της λαϊκής δεξιάς, μες στην οποία εντάσσονται πλέον οι εθνολαϊκιστές και οι ”κοινωνικά φιλελεύθεροι” του ”ΝΕΟΝ” της κ. Παπακώστα και των άλλων γαλάζιων συνοδοιπόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν επαληθευτεί αυτό το ενδεχόμενο, έχω τη γνώμη πως θα διαλυθεί το ΚΙΝΑΛ στα εξ ων συνετέθη, αφού ο κύριος κορμός του θα πάψει να υφίσταται πολιτικά, υπό την έννοια ότι θα αποδεχθεί πολιτικές αντίθετες με εκείνες του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέα Παπανδρέου.

Γιατί ταυτιζόμενο με τον ΣΥΡΙΖΑ, υιοθετεί αυτόματα τα τραγικά λάθη της εσωτερικής του πολιτικής (υπερφορολόγηση, πτώχευση της μεσαίας τάξης, υποθήκευση του ελληνικού δημοσίου για 99 χρόνια και αποκορύφωση της ανασφάλειας των πολιτών λόγω εγκληματικότητας και αναρχίας).

Υιοθετεί όμως και τα άλλα, τα εθνικά λάθη της εξωτερικής του πολιτικής, που εξέθρεψαν την βουλιμική τάση της Τουρκίας για το Αιγαίο, εξίσωσαν τους Τσάμηδες με τους ομογενείς Βορειοηπειρώτες και έδωσαν πάτημα στον σλαβικό αλυτρωτισμό να σημειώσει μια ιστορική νίκη έναντι του Ελληνισμού, δια της υπογραφής της ”συμφωνίας των Πρεσπών”, η οποία παρέδωσε με ευκολία τον όρο ”Μακεδονία” στους παραχαράκτες της ιστορίας της, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα ως ”μακεδονική” τη γλώσσα και την εθνότητά τους…

Με τα δεδομένα αυτά το ΚΙΝΑΛ καλείται να πάρει άμεσα αποφάσεις για το μέλλον του. Θα πει ”ΝΑΙ” στην αντι-ΣΥΡΙΖΑ ρητορική ή στη συμπόρευση μαζί του με κίνδυνο να εξαερωθεί; Θα συνεργαστεί με την ΝΔ, με κίνδυνο να… ταυτιστεί μαζί της ή θα συμπορευθεί μαζί της περιοδικά βγάζοντας πού και πολύ λαϊκιστικές κορώνες και κάνοντας μανούβρες τακτικισμού κατά τα πρότυπα του λαϊκιστικού παρελθόντος του;

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, θα πρέπει να έχει υπόψη της η ηγεσία του ότι ο χρόνος κυλάει αντίστροφα πλέον και όλα αυτά τα ήξεις αφήξεις θα το οδηγήσουν σε vertigo στρατηγικής και ταυτότητας, που θα το μετατρέψει σε μόνιμη πηγή τροφοδότησης των κομμάτων εξουσίας απ’ τους δυσαρεστημένους εκπροσώπους του, μέχρι να εξαερωθεί τελείως.

”Κρινιώ Καλογερίδου”(Βούλα Ηλιάδου, συγγταφέας)