Στην χώρα του Προμηθέα, πάντα Επιμηθείς…

Γράφει η Ντέπη Στενού 

Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο, πως όλοι αυτοί οι επιδημιολόγοι και οι λοιμωξιολόγοι των social,  μέσα σε λίγες μέρες, απέκτησαν διδακτορικό στην κλιματική αλλαγή, στην μετεωρολογία, στις δασικές πυρκαγιές, στο σχεδιασμό  της εναέριας και επίγειας δασοπυρόσβεσης και από τον καναπέ τους δίνουν οδηγίες ή κάνουν κριτική …

Οι ίδιοι άνθρωποι που αρνούνταν την επιδημία  με επιχειρήματα του τύπου  ότι τα εμβόλια  είναι ο τρόπος που επέλεξαν κάποια μυστικά άγνωστα συμφέροντα για να μας ελέγξουν, που σου ανέλυαν επιστημονικά με ποιο τρόπο το τσεπάκι θα μπει μέσα σου με το εμβόλιο και έκαναν τεστ μαγνητισμού σε εμβολιασμένους, αυτοί που έκοβαν τα καλώδια για να μην έχουν  ρεύμα  τα ψυγεία που φυλάσσονταν τα εμβόλια,  τώρα χαιρέκακα   αναλύουν επιστημονικά  για ποιο λόγο  η φωτιά  δεν έσβησε ή δεν θα σβήσει, με την σιγουριά ειδικού επιστήμονα ή με κάποιου που γνωρίζει κάτι που όλοι εμείς δεν ξέρουμε … αλλά όταν το μάθουμε θα είναι αργά. Θα έχουμε τελειώσει και έτσι δεν θα υλοποιηθούν τα σχέδιά μας να τους υποτάξουμε…

Δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με όλους αυτούς τους ψεκ, αν και όποιος είναι ικανός  να κόβει  το ρεύμα σε ψυγεία που φυλάσσονται εμβόλια , είναι ικανός για όλα… Ακόμα και να λυπάται που δεν υπάρχουν εκατοντάδες νεκροί  είτε από τα εμβόλια είτε  από τις φωτιές για να δικαιωθούν…

Αυτό που αξίζει όμως να κάνουμε είναι να μιλήσουμε για τις υπαρκτές παθογένειες του συστήματος, που είναι η αίτια την τελευταία εικοσαετία να έχουμε χάσει περισσότερες   δασικές εκτάσεις, απ όσες  είχαμε χάσει από την εποχή του  εμφυλίου. Τότε  που οι κατακτητές  έκαιγαν τα δάση μας , για να έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε όποια περιοχή ήθελαν να αποκτήσουν τον  απόλυτο έλεγχο. 

“Ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που τολμάει να ανάψει φωτιά και να ζήσει μαζί της.                  Ο λόγος: μόνο αυτός έμαθε πώς να τη σβήνει”  λέει ο  Henry Van Dyke.                                        Αυτό τουλάχιστον νομίζει ο καθένας  και υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις του  γίνεται αλαζόνας είτε εκτιμώντας λάθος τα δεδομένα και τις καταστάσεις, είτε  λαμβάνοντας σημαντικές αποφάσεις, οι οποίες όμως  ευθύνονται για τεράστιες καταστροφές μελλοντικά…

Για πολλά χρόνια εμείς οι παλιότεροι, μεγαλώσαμε με την αίσθηση της ασφάλειας, ότι τα δάση μας τα φυλούν οι δασοφύλακες και οι δασοπυροσβέστες,  τους αγρούς και τις καλλιέργειες οι Αγροφύλακες και οι αγρονόμοι,  τις πόλεις οι Αστυφύλακες , την Ελληνική περιφέρεια  οι Χωροφύλακες, τα σύνορα οι Συνοριοφύλακες και πως όλοι οι πολίτες ήξεραν που και σε ποιον θα απευθυνθούν  σε κάθε περίπτωση και σε κάθε περιστατικό, όπως άλλωστε συνέβαινε και  με την οργάνωση πολλών  άλλων προηγμένων κρατών και όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα  σε πολλές χώρες της Ε.Ε . 

Κάποια στιγμή όμως κάποιοι αποφάσισαν ότι γίναμε πλέον ένα “προοδευτικό” κράτος και  ότι ειδικά στην Ελλάδα όλες αυτές οι αναχρονιστικές  και παρωχημένες υπηρεσίες ήταν περιττές.

Τις καταργήσαμε λοιπόν όλες, δεν τις αντικαταστήσαμε από καμιά άλλη και πολύ σύντομα  εισπράξαμε τα επίτοκα…

Το τι  ακολούθησε όλα  τα επόμενα χρόνια στα κατά τόπους Ειρηνοδικεία, με αυτούς που έβγαζαν μέχρι και  όπλα για να να λύσουν τις κτηματικές τους  διαφορές, είναι γνωστά ακόμη και μέχρι σήμερα. Ο κάθε ένας επικαλούνταν ότι ήθελε, χωρίς να υπάρχει η  αξιόπιστη μαρτυρία του Αγροφύλακα ή του Δασοφύλακα, που πριν απέτρεπαν εξ αρχής με τις παρεμβάσεις τους επί τόπου, τέτοια προβλήματα και τυπικές διαδικασίες.

Το ίδιο έγινε και με την Χωροφυλακή .

Ενώ κατά την λειτουργία της ακόμη και σε απομακρυσμένα χωριά της περιφέρειας, υπήρχε ένα τμήμα Χωροφυλακής, αφού  ήταν έτσι δομημένη οργανωτικά για να καλύπτει όλη την  Ελληνική περιφέρεια, όταν το σώμα καταργήθηκε πολλά από αυτά  τμήματα έκλεισαν και όσοι υπηρετούσαν εκεί, ενσωματώθηκαν  στα  αστυνομικά τμήματα μεγαλύτερων  χωριών και πόλεων.  

Σήμερα  καταλήξαμε να υπάρχει ένα Αστυνομικό τμήμα  για μια ολόκληρη διοικητική  περιφέρεια και όταν  γίνεται κλήση  για επείγον περιστατικό, στην καλύτερη περίπτωση η αστυνομική  βοήθεια να έρχεται μια ώρα μετά, τις περισσότερες φορές όταν πια δεν χρειάζεται, όπως συνέβη με τον συζυγοκτόνο στο χωριό του Πηλίου.

 

Και φυσικά δεν θα μπορούσε να γλυτώσει από την αυτήν  την… “προοδευτική” αντίληψη  και η  Δασοφυλακή με τους Δασοπυροσβέστες …!

Οι σοφοί  λένε πως δεν πρέπει να καις γέφυρες, γιατί θα εκπλαγείς πόσες φορές θα χρειαστεί να ξαναπεράσεις από το ίδιο ποτάμι. 

Δυστυχώς το ανακαλύψαμε και εδώ με τραγικό τρόπο τα επόμενα χρόνια όπως και για άλλη μια φορά τώρα . Μέχρι να καταργηθεί η Δασοπυροσβεστική Υπηρεσία, η Πυροσβεστική είχε πάντα επικουρικό ρόλο στην κατάσβεση των δασών και σε σύγκριση με σήμερα, τα δάση και ειδικότερα τα ελατοδάση που είχαν καεί, ήταν ελάχιστα. Τα στοιχεία από τους  πινάκες που καταγράφουν αυτές τις απώλειες μετά την κατάργησή της Δασοπυροσβεστικής,  είναι δυστυχώς απογοητευτικά. 

Και αυτό  γιατί οι  Δασοπυροσβέστες γνωρίζοντας το ανάγλυφο του εδάφους και την ιδιαιτερότητα κάθε δασικής  έκτασης, αφού όλο τον χρόνο είχαν  και την διαχείριση των δασών, ήξεραν κάθε σπιθαμή του δάσους,  σαν το σπίτι τους. 

Γνώριζαν την ιδιομορφία του, τα ανοίγματά του, πως, πότε και σε ποια σημεία μπορεί να κοπεί μια φωτιά αποτελεσματικά και ήταν αυτοί που  καθοδηγούσαν τους Πυροσβέστες υποδεικνύοντας τους  τις θέσεις  που έπρεπε να πάρουν κάθε φορά για να είναι αποτελεσματικοί . 

Πολεμούσαν την φωτιά μέσα στα δάση πριν ξεφύγει και δεν την περίμεναν στην Εθνική, κάνοντας τον σταυρό τους να μην περάσει απέναντι. 

Με μια αντιεπιστημονική, αψυχολόγητη και εκ του αποτελέσματος εγκληματική απόφαση, το 1998 μέσα σε μια νύχτα καταργήθηκε το σώμα της Δασοπυροσβεστικής και τα 120 χρόνια δασικής γνώσης και εμπειρίας  των στελεχών της, πετάχτηκαν στα σκουπίδια.

Από τότε δεκάδες χιλιάδες στρέμματα ελατοδάσους  στους Εθνικούς Δρυμούς, έγιναν στάχτη μαζί με πολλά άλλα είδη δέντρων εκ των οποίων κάποια εξαιρετικά σπάνια …

Όπως και σε αυτήν την φωτιά, όλα αυτά χρόνια βλέπαμε να καλούνται να σβήσουν δασικές πυρκαγιές, Πυροσβέστες με εμπειρία κυρίως  σε αστικές φωτιές σπιτιών και εγκαταστάσεων, που η βάση τους απέχει χιλιόμετρα από τα δάση που πάνε να υπερασπιστούν, σε  κοντινές ή μακρινές  πόλεις. Τους βλέπουμε  να επιχειρούν σε δύσβατα σημεία στα τυφλά και απλά να σβήνουν ότι βλέπουν να καίγεται, αγνοώντας πολλές φορές ακόμη και σε ποιο σημείο βρίσκονται ή τι ακριβώς βρίσκεται στην πλευρά που κατευθύνεται η φωτιά ή  ποια είναι η έξοδος διαφυγής αν αλλάξει ξαφνικά ο άνεμος… 

Τα αποτελέσματα  δυστυχώς όταν δεν είναι πενιχρά είναι τραγικά… 

Για τους περισσότερους επιστήμονες  οι καταστροφές  που συμβαίνουν στα δάση όλα αυτά τα χρόνια, ήταν  αναπόφευκτο να συμβούν υπό ειδικές  κλιματικές συνθήκες, όπως  ήταν αυτές που είχαμε πρόσφατα, αφού  η τάση του πευκοδάσους είναι να καίγεται και να αναγεννιέται. 

Με δεδομένο ότι αυτό είχε να συμβεί πολλές δεκαετίες στο τμήμα του παρθένου δάσους που κάηκε στην  Πάρνηθας και την Ηλείας αλλά και στην  περιοχή της Εύβοιας  που από την δεκαετία του 1980 είχαμε να δούμε εκεί  μεγάλης έκτασης πυρκαγιές.

 θεωρούν ότι αυτό ήταν αναμενόμενο. Εδικά  τώρα  υπό αυτές τις ακραίες κλιματικές συνθήκες, τις χειρότερες των τελευταίων 40 χρόνων, που τις μετέτρεψαν  γρήγορα σε “Mega -πυρκαγιές”, που η κατάσβεσή τους  υπερβαίνει κατά πολύ τις ανθρώπινες δυνάμεις.  

Συνηθίσαμε έτσι κάθε χρονιά κυρίως για λόγους στατιστικής, να μετράμε την καταστροφή σε χιλιόμετρα καμένης γης και φυσικού πλούτου, καλλιεργειών και  ζωικού  κεφαλαίου, δυστυχώς ενίοτε και ανθρώπινων ζωών…

Μάθαμε να είμαστε ευτυχείς, αν η μια χρονιά είχε λιγότερες χιλιάδες καμμένα στρέμματα από την προηγούμενη και αυτή η σύγκριση να θεωρείται  επιτυχία ή όχι της κρατικής μηχανής .

Φτάσαμε  την επόμενη της φωτιάς, μόλις  σβήσουν οι κάμερες, με ευκολία να ξεχνάμε  τις συμφορές και τα χιλιάδες στρέμματα που χάθηκαν την προηγούμενη και  να εξαντλούμαστε στο πόσο καλά ή όχι είναι τα μέτρα ανακούφισης, μεταξύ των αριθμών που ανακοινώνει η κυβέρνηση και του αντίστοιχου ανέξοδου   πλειστηριασμού των μέτρων της αντιπολίτευσης.

Και  καταλήξαμε να ξαναθυμόμαστε πάλι τι έχει συμβεί, τον  χειμώνα με τις  καταστροφικές πλημμύρες στην πρώτη βροχή, αλλά και πάλι να βρίσκουμε φυσικό το να  μας εκδικείται η φύση για τις αλόγιστες παρεμβάσεις μας στο οικοσύστημα , αγνοώντας επιδεικτικά  τι δεν κάναμε και τι κάναμε εμείς για να τις αποτρέψουμε. 

Παραβλέπουμε ως να μην μας αφορά,  το αυταπόδεικτο πλέον γεγονός,  πως οι φωτιές στα δάση με εμπρηστικά σχέδια ή χωρίς, δεν σβήνονται με τους χάρτες , τα drone και τα GPS, ούτε ρωτώντας η ΕΜΑΚ τους δημοσιογράφους αν είδαν κάποιον χωματόδρομο να οδηγεί στο βουνό…

Πως όπου υπήρξε ουσιαστικό αποτέλεσμα στην κατάσβεση αυτής της τεράστιας σε έκταση και μέγεθος φωτιάς, ήταν μόνο  όπου οι ντόπιοι εθελοντές που ήξεραν άριστα την περιοχή, επιχειρούσαν μαζί με τους Πυροσβέστες και μπορούσαν να τους κατευθύνουν αποτελεσματικά στο δύσβατο τοπικό ανάγλυφο. 

Πως όλα αυτά τα χρόνια, χάνουμε άδικα χιλιάδες στρέμματα δασικών εκτάσεων και καλλιεργειών ανυπολόγιστης άξιας για το οικοσύστημα και την οικονομία, εφαρμόζοντας αλόγιστες και εγκληματικές πολιτικές  επιλογές,  που είναι  κατάφωρα αναποτελεσματικές .

Το χειρότερο είναι πως αυτή η δυσλειτουργία στην αντιμετώπιση των δασικών πυρκαγιών έχει αποκαλυφθεί  περίτρανα από το 2007,  μετά από την μεγαλύτερη μέχρι σήμερα καταστροφή που έχει υποστεί η χώρα, από τις φονικές πυρκαγιές εκείνης της χρονιάς. Από τότε   όλοι έχουν στα χέρια τους  πορίσματα που καταδεικνύουν το τεράστιο αυτό πρόβλημα, κι όμως η ελληνική παθογένεια για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι και τις αρμοδιότητες, τα κράτησαν όλα αυτά τα χρόνια στα συρτάρια.

 Έπρεπε να έρθει μια νέα καταστροφή, να αποκαλυφτούν πάλι οι εγγενείς αδυναμίες της πυρόσβεσης λόγω έλλειψης της βασικής γνώσης των περιοχών που επιχειρούσαν οι επίγειες δυνάμεις, για να μιλήσουμε και πάλι για επανασχεδιασμό και αλλαγή του συστήματος… 

Έπρεπε να έρθει άλλη μια καταστροφή για να διαπιστώσουμε την αναποτελεσματικότητα του, αλλά έχει καταστεί  πλέον απολύτως σαφές, ότι με επιπλέον 500.000  στρέμματα καμένου δάσους, δεν έχουμε  την πολυτέλεια  να περιμένουμε την επόμενη καταστροφή, για να το διορθώσουμε. 

Αν πραγματικά εμείς οι Έλληνες ξαναγεννιόμαστε από τις στάχτες μας, όπως έχουμε αποδείξει αυτά τα 200 χρόνια από την απόκτηση της Εθνικής μας οντότητας, ας δεσμευτούμε στις μελλοντικές γενιές,  ότι αυτές τις καμένες γέφυρες θα τις ξαναχτίσουμε πιο στέρεα και ότι στο μέλλον δεν θα  τις γκρεμίσουμε ασυλλόγιστα για μικροκομματικά οφέλη .

Ίσως τότε  να σταματήσουμε  να πληρώνουμε με το Εθνικό μας φυσικό κεφάλαιο, τις ζωές και τις περιουσίες μας, το τίμημα από τις ακατανόητες  μικροπολιτικές αποφάσεις κάποιων κοντόφθαλμων, που θεωρούν ότι έτσι κάνουν “προοδευτικές” μεταρρυθμίσεις.

Είναι τραγικό  στην χώρα που γέννησε τον Προμηθέα να είμαστε διαρκώς Επιμηθείς και να αφήνουμε αδιαμαρτύρητα  ζωτικό χώρο  δράσης, σε αυτούς που  διακατέχονται από απαράδεκτες  ιδεοληψίες και ακατάσχετες  συνομωσιολογίες .