Στα δύσκολα… ξετρυπώνουν το “σκάνδαλο” Σαμαρά

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Όταν ξεκίνησε το γαϊτανάκι των… “αποκαλύψεων” για την υπόθεση Novartis εξήγησα στο Γιατί φοβούνται τόσο τον Σαμαρά; τους λόγους που η κυβέρνηση έχει επιλέξει να στοχοποιήσει προσωπικά τον Αντώνη Σαμαρά. Το βάρος της παρακαταθήκης του πρώην πρωθυπουργού καταβάλει το κυβερνητικό στρατόπεδο. Η κοινωνία αναγνωρίζει με όλο και πιο πλειοψηφικό ρεύμα την πολιτική και οικονομική στροφή που επετεύχθη στην περίοδο του αλλά και την εθνική κι ηθική συνέπεια που διαχρονικά επιδεικνύει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βήμα, βήμα πραγματοποιεί τον βαθύτερο πόθο του που είναι η ουσιαστική κατάληψη της εξουσίας. Η δυνατότητα να στηθεί ένας ολοκληρωμένος μηχανισμός που θα μετατρέψει την κυβερνητική διαχείριση σε ιδεολογικό και μικροπολιτικό παιχνίδι. Απαραίτητη προϋπόθεση για να επιτευχθεί ο συγκεκριμένος σκοπός είναι η ισοπέδωση του παρελθόντος.

Κι αν η γενίκευση γύρω από την μεταπολίτευση λειτουργεί διαρκώς ως εύκολος στόχος, παραβλέποντας τις ευθύνες τις Αριστεράς για τον διάχυτο λαϊκισμό σε όλα τα επίπεδα (οικονομία, συνδικαλισμό, συλλογική νοοτροπία), η αποκαθήλωση της προηγούμενης κυβερνητικής  θητείας δεν αποτελεί και τόσο απλό εγχείρημα. Προσκρούει στην αδυσώπητη σύγκριση τόσο των αποτελεσμάτων όσο και του ορίου εξουσιομανίας.

Επιλέχθηκε λοιπόν η ανάδειξη της, κοινωνικά εύπεπτης, γενικολογίας περί διαπλοκής. Το κατεστημένο, οι κεφαλαιοκράτες, τα μίντια, η διαφθορά και κερασάκι λίγη λάσπη προσωπικά στον πρώην πρωθυπουργό. Βέβαια στην μέχρι τώρα πορεία του ο ΣΥΡΙΖΑ κουβάλησε στις πλάτες του από τα… αγροκτήματα Καλογρίτσα και τις… αίολες τραπεζικές εγγυήσεις του έως τον “λαγό” των τηλεοπτικών αδειών Ιβάν Σαββίδη και την κουμπουροποίηση του ποδοσφαίρου.

Όμως για να στεριώσει το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς χρειάζεται και η απόδειξη της… αξιοκρατίας. Κάθε λογής συγγενείς, σύντροφοι, σύζυγοι και παροικούντες την κομματική επετηρίδα κατέλαβαν τις ανάλογες με τα… προσόντα τους θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Τι όχι; Μόνο τις τελευταίες μέρες “αξιοποιήθηκαν” από πρωθυπουργικές νύφες, σε πολλαπλά μάλιστα πόστα, ο υιός Παπαγγελόπουλος μέχρι κι ο απόγονος του Τεμπονέρα που μέσα στον προφανή συμβολισμό πρόλαβε να αποδείξει και την αξία του ως σύμβουλος παίρνοντας μια σχετική δουλειά από άλλο υπουργείο από το οποίο εργάζεται.

Πως λοιπόν να αντιμετωπισθεί από την κυβερνητική προπαγάνδα η νέα επιβάρυνση της εικόνας της; Αναζωπύρωση της υπόθεσης Novartis! Με την σχετική εξεταστική επιτροπή μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και τις “αποκαλύψεις” των άφαντων μαρτύρων να καταντούν απαξιωτικά viral στα κοινωνικά δίκτυα, χρειάζονταν… ανανέωση του ενδιαφέροντος.

Κι αυτή ανακαλύφθηκε στην… κάρτα του Σαμαρά που βρέθηκε στα χέρια των ιθυνόντων της Novartis. Ξεπεράσαμε το Harvard Project, τις βαλίτσες με τα ροδάκια και κατεβήκαμε ένα ακόμη σκαλοπάτι πιο κάτω στην φαιδρότητα. Μια κάρτα αποτελεί το… μέγιστο τεκμήριο ενοχής! Αν την περιλούσουν και με μια μυθοπλασία που αντικρούει τις πραγματικές εξελίξεις, ίσως αποτελέσει τον αντιπερισπασμό που έψαχναν. Πρόσκαιρο, αλλά αντιπερισπασμό!

Γιατί η αριστερή διαπλοκή που σκάει εκκωφαντικά δεν καλύπτεται πίσω από το μέγεθος οποιασδήποτε κάρτας. Όπως δεν κρύβεται και το μέγεθος της οικονομικής και διπλωματικής αποτυχίας. Κι αυτή θα την βρούμε σύντομα μπροστά μας και θα καταδικάσει την κυβέρνηση στην απόλυτη ανυποληψία. Το ζήτημα είναι αν προλαβαίνουμε ώστε μαζί της να μην καταδικαστεί και η Ελλάδα σε περαιτέρω ανήκεστο βλάβη…