Σαν μια βαριά αρκούδα γεμάτη με αγκάθια και τριβόλια στην πλάτη της…

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου, Συγγραφέας *

Φορές-φορές, την ώρα συνήθως του σούρουπου που γεννάει σκηνές της παιδικής μου ηλικίας, έχω την αίσθηση πως προβάλλει κυρίαρχη η εικόνα του αρκουδιάρη που περνούσε έξω από το παράθυρο σέρνοντας απ’ τη μύτη μια γριά βαριά αρκούδα γεμάτη αγκάθια και τριβόλια στην πλάτη της από τις τούμπες που ήταν υποχρεωμένη να κάνει.

Τέτοιες σκηνές – που φαντάζουν σήμερα αγριευτικές ως αποτρόπαιες – ήταν συνηθισμένες στα χωριά της Μακεδονίας όπου μεγάλωσα, μέχρι να ‘ρθει η μετάθεση των γονιών μου για τη Θεσσαλονίκη. Κι ήταν, στ’ αλήθεια, απ’ τις πιο γραφικές και διασκεδαστικές για τα σχολιαρόπαιδα της εποχής, που δεν είχαν αναπτύξει ακόμα φιλοζωικά συναισθήματα.

Ήταν επικερδές, απ’ ό,τι θυμάμαι, το επάγγελμα του αρκουδιάρη για τους αθίγγανους, που σήκωναν σκόνη στο πέρασμά τους απ’ τους μαχαλάδες απ’ όπου περνούσαν. Τα σπίτια άδειαζαν με μιας κι οι χωρικοί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους έπιαναν θέσεις κατά μήκος του δρόμου, για να απολαύσουν το θέαμα και να ρίξουν τον ”οβολό” τους στον τσίγκινο δίσκο του περιφερόμενου γύφτου.

Ακόμα έχω στ’ αυτιά μου τον ήχο του κρουστού οργάνου ή του ντεφιού, που έδινε το πρόσταγμα στη δεμένη και τρομοκρατημένη απ’ τις φωνές και τα σφυρίγματα του κόσμου αρκούδα να χορέψει πρώτα στα πισινά πόδια της κι ύστερα πότε στο ένα και πότε στο άλλο, έτσι που να προκαλεί γέλιο ο αδέξιος χορός της.

Εκείνες οι μακάβριες σκηνές, που γίνονταν πιο οδυνηρές όταν υποχρεωνόταν η αρκούδα να χορέψει πάνω σε λαμαρίνα με πυρωμένα από κάτω κάρβουνα, μου έρχονται ασυναίσθητα στο μυαλό μου, καθώς – με βάση τις συνειρμικές διαδικασίες – βάζω στη θέση της αρκούδας την Ελλάδα και του αθίγγανου την Τουρκία, που την χορεύει στο ταψί κανονικότατα…

Τα σημάδια της ηττοπαθούς αντίδρασης της πρώτης και της διάθεσης της δεύτερης να της επιβληθεί δια της πυγμής, της δολιότητας και της πανουργίας της έγιναν εμφανέστερα ήδη απ’ το επεισόδιο με την απαγωγή των δυο στρατιωτικών μας στις Καστανιές Έβρου (Μάρτιος 2018).

Τότε επιβεβαιώθηκε για πολλοστή φορά ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει πλέον αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά ηθελημένης υποχωρητικότητας έναντι της Τουρκίας, στο πνεύμα του κατευνασμού της… ”νευρικότητάς” της.

Αυτή η απαράδεκτη, εκ μέρους μας, τακτική – που εκπέμπει ραγιαδισμό και δουλοφροσύνη σε εθνικό επίπεδο – έχει μπολιάσει ήδη στο αγέρωχο και περήφανο ελληνικό πνεύμα τον σπόρο της ηττοπάθειας και της υποχωρητικότητας, η οποία εκλαμβάνεται απ’ τους Τούρκους ως δείγμα αδυναμίας και έλλειψης διάθεσης για αντίσταση του ανίσχυρου απέναντι στον ισχυρό.

Κάτι τέτοιο βέβαια, όπως αντιλαμβάνεστε, συνιστά ευθεία απειλή των εθνικών συμφερόντων μας. Απειλή που προοιωνίζεται περαιτέρω συμβιβασμούς στις διμερείς επαφές μας, ως του σημείου της ενδοτικότητας, δυστυχώς, στο θέμα της μοιρασιάς του Αιγαίου (που τέθηκε ήδη απ’ τον Ερντογάν παρουσία του π. πρωθυπουργού κ. Τσίπρα).

Είναι καιρός, έστω κι αργά, να αντιληφθούμε πως όσο υποχωρούμε εμείς, τόσο μεγαλώνει η επιθετικότητα της Τουρκίας για τα δικά μας κεκτημένα. Όσο αδυνατούμε να προβάλουμε τις θέσεις μας στον ίδιο τόνο με τον δικό της, τόσο εκτρέφουμε το θράσος, τη βουλιμία και τη διεκδικητικότητά της.

Ας το καταλάβουμε, επιτέλους!.. Η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν έχει καταστεί η πιο επικίνδυνη χώρα της Βαλκανικής, αφού αποτελεί μια επιθετική και αλαζονική δύναμη που θέλει να επικυριαρχήσει στο γεωπολιτικό περιβάλλον της ανατολικής Μεσογείου και κυρίως επί των γειτόνων της (προπάντων επί της Ελλάδας), με βλέψεις μακροπρόθεσμες οι οποίες στοχεύουν στην εκπλήρωση του οράματος του Προέδρου της για την ”γαλάζια πατρίδα” της νεο-οθωμανικής αυτοκρατορίας που θέλει να στήσει…

Σ’ αυτήν την επεκτατική της προσπάθεια η πατρίδα μας πρέπει να απαντήσει με έξυπνη και σύγχρονη στρατηγική που να αφυπνίσει την στρατιωτική, πολιτική και διπλωματική ισχύ της. Πρέπει να καταγράφει και να ιεραρχεί τα συμβάντα στις μεταξύ μας σχέσεις, αλλά και στις σχέσεις της με την Κύπρο, ώστε να τα χρησιμοποιήσει σαν διπλωματικό όπλο όταν χρειαστεί (περίπτωση θερμού επεισοδίου, που μπορεί να πάρει διαστάσεις γενικότερης σύρραξης).

Γι’ αυτό το τελευταίο έχει εκτεθεί διεθνώς ήδη η Τουρκία με τις παράνομες γεωτρήσεις της, που παραβιάζουν την ΑΟΖ της Κύπρου. Έπειτα, είναι εμφανέστερο από ποτέ ότι η τακτική της διαπνέεται από το πνεύμα της εκμηδένισης του αντιπάλου και γι’ αυτό αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία ως ανεξάρτητο κράτος.

Η επιδίωξη της είναι αφενός μεν να πετύχει την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης ώστε να αποκομίσει κέρδη στη Θράκη και το Αιγαίο, και αφετέρου να ολοκληρώσει την εισβολή του 1974 με έναν τρίτο Αττίλα που θα μπει ως κατακτητής στο ελεύθερο τμήμα της Κύπρου.

Η ”στρατηγική της έμμεσης προσέγγισης” του Λίντελ Χαρτ βρίσκει ανταπόκριση στα… ”γαλάζια όνειρα” της Τουρκίας που έχουν βάλει σαν στόχο τα συμφέροντα της δικής μας. Βάσει αυτής της στρατηγικής προσπαθεί να διαμορφώσει καταστάσεις στο Αιγαίο.

Πρόκειται για έμμεσες ενέργειες του ναυτικού της (παρενοχλήσεις με στόχο την πρόκληση θερμών επεισοδίων στις ”γκρίζες”, κατ’ αυτήν, ζώνες), ενόψει του τελικού της σκοπού που είναι η δια της τεθλασμένης προσβολή του ασθενούς από τον ισχυρό. Η επιβολή δηλαδή του δικαίου πυγμής της ισχύος της έναντι του ασθενούς αντιπάλου, με σκοπό την πραγμάτωση των επεκτατικών της σχεδίων.

Κι ο ασθενής αντίπαλος είναι φυσικά η Ελλάδα, που μοιάζει όλο και περισσότερο με τη βαριά αρκούδα των παιδικών μου χρόνων, η οποία κουβαλά στη γέρικη πλάτη της τα ”αγκάθια” και τα ”τριβόλια” της ηττοπαθούς διαχρονικά πολιτικής τακτικής της. Της τακτικής του κατευνασμού και της σιωπηλής υποχώρησης – προ της απειλής του πολέμου – σε βάρος των εθνικών συμφερόντων της…

* “Κρινιώ Καλογερίδου” (Βούλα Ηλιάδου)