«Προοδευτική» Ιστορία

Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος, Δικηγόρος

Δόθηκε στην δημοσιότητα το «σχέδιο προγραμμάτων σπουδών για το μάθημα της ιστορίας στην υποχρεωτική εκπαίδευση», που εκπονήθηκε από «Ομάδα Εργασίας» του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, απαρτιζόμενη από γνωστούς και λιγότερο γνωστούς «προοδευτικούς» ιστορικούς. Η ανάγνωση του 50σέλιδου αυτού πονήματος, όπου κυριαρχεί ο αφόρητος βερμπαλισμός, η ανούσια σπουδαιοφάνεια και η μονότονη ρηχότητα του αριστερού λόγου, δεν αφήνει αμφιβολία για την αναθεωρητική κατεύθυνση, προς την οποία κινείται το όλο εγχείρημα: Υποταγή της ιστορικής παιδείας στις ορέξεις δογματικά προδιατεθειμένων επιστημόνων, που, εμφορούνται, στην καλύτερη περίπτωση, από πνευματική εκζήτηση και στην χειρότερη, από αναχρονιστικές ιδεοληψίες έντεχνα εμφανιζόμενες ως προοδευτικές.

Η διαπίστωση της «Ομάδας Εργασίας» ότι «το μάθημα της ιστορίας αποτελούσε ανέκαθεν μέσο ιδεολογικής χειραγώγησης και φρονηματισμού της νέας γενιάς από την εκάστοτε πολιτική εξουσία» ξεκαθαρίζει, τον πρώτο στόχο: Αφού ανέκαθεν η διδασκόμενη ιστορία ήταν «μέσο χειραγώγησης και φρονηματισμού», διαγράφουμε «μονοκονδυλιά» ό,τι γινόταν μέχρι σήμερα και ξεκινάμε μια εντελώς νέα πορεία, προφανώς, χωρίς χειραγώγηση!..
Αν έτσι νομίζετε, είσθε βαθιά γελασμένοι…. Οι εκλεκτοί αναθεωρητές σπεύδουν να τονίσουν ότι «η ιστορική σημασία εξαρτάται από την οπτική και το σκοπό του καθενός». Απόλυτα ειλικρινείς! ‘Όταν, λοιπόν, μετονομάζουν την τουρκοκρατία σε «οθωμανική κυριαρχία», η οπτική τους και ο σκοπός τους είναι πρόδηλοι: Ξεχάστε τα 400 χρόνια σκληρής σκλαβιάς, τους εξανδραποδισμούς και τους εξευτελισμούς των ραγιάδων, το παιδομάζωμα, τις σφαγές και τις λεηλασίες…. Μετά τον χρυσούν αιώνα του Περικλέους, τον Μέγα Αλέξανδρο και το Βυζάντιο, ήλθε η «οθωμανική κυριαρχία», την οποία πρέπει να δούμε με βάση «εναλλακτικές ερμηνείες στη δεδομένη και συμβατική γνώση»!!!

Για εκείνους που, ανυποψίαστοι, αναζητούν καλές προθέσεις στους εμπνευστές του όλου εγχειρήματος παραθέτω, ενδεικτικά, τα εξής βαθυστόχαστα:

«θα πρέπει να επιλέγονται και να ενισχύονται ιστορικά θέµατα που εστιάζουν στην κοινωνία και ειδικότερα στις µη προνοµιούχες ιστορικά κοινωνικές οµάδες (γυναίκα, παιδί, άτοµα µε αναπηρία, θρησκευτικές µειονότητες). Τα θέµατα αυτά θα πρέπει να µελετώνται σε ένα ανοικτό σε ιδέες και δεκτικό σε κατευθύνσεις συνεργατικό περιβάλλον µάθησης, στο οποίο θα κυριαρχούν οι διερευνητικές και ευρετικές στρατηγικές διδασκαλίας και µάθησης, ενώ η αξιολόγηση δεν θα πρέπει να εστιάζει αποκλειστικά ή κυρίως στο γνωστικό αποτέλεσµα ούτε να προκρίνει τα γραπτά ατοµικά διαγωνίσµατα, αλλά να συµπεριλαµβάνει το σύνολο της διαδικασίας της µάθησης αφενός και τις πολλαπλές µορφές της συµµετοχής και δηµιουργικής έκφρασης των µαθητών αφετέρου».

Και ακόμη: «η ιστορία ενός εργάτη το 1918, ασήµαντη αν την συγκρίνει κανείς µε το Β΄ Παγκόσµιο Πόλεµο, µπορεί να γίνει σηµαντική, αν την προσεγγίσει κανείς µε τρόπο που την κάνει µέρος µιας ευρύτερης ιστορίας: της ιστορίας των αγώνων των εργατών, της οικονοµικής ανάπτυξης ή της µεταπολεµικής προσαρµογής και δυσαρέσκειας».

Και τέλος: «οι εκπαιδευτικοί ως διανοούµενοι της εκπαίδευσης έχουν βαρύνοντα λόγο στην κοινωνική αναπαραγωγή της γνώσης µε αξιακό γνώµονα την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη, ενώ, ταυτόχρονα, καλούνται να κάνουν τις κατάλληλες κάθε φορά επιλογές µέσα στις εκάστοτε διαφοροποιούµενες συνθήκες διαµορφώνοντας προσίδια και τελεσφόρα περιβάλλοντα µάθησης».

Όλα αυτά για την υποχρεωτική εκπαίδευση, δηλαδή για μαθητές 8-18 ετών!