Πολιτική κυριαρχία

Γράφει ο Φώτης Κραλίδης, Φοιτητής Νομικής

Επειδή «η αλήθεια είναι απλή και ο λόγος της ακόμη πιο απλός» θα μιλήσουμε απλά και ειλικρινά. Η Αριστερά, οπουδήποτε και αν αναπτύχθηκε και κυριάρχησε τους τελευταίους 2 αιώνες, κεφαλαιοποίησε την δίκαια αγανάκτηση της πλειοψηφίας για την αδικία που γέννησε η στροφή των ευρωπαϊκών κρατών σε ένα χωρίς κανόνες φιλελεύθερο οικονομικό σύστημα, το όποιο δεν ήταν αγγελικά πλασμένο. Διότι η ολοήμερη εργασία των παιδιών μέχρι εξόντωσης ήταν άδικη, η εκμετάλλευση των εργαζόμενων με κάθε πιθανό ή απίθανο τρόπο ήταν -και είναι- άδικη, διότι ήταν άδικο λίγα μέτρα πιο πέρα από τα πιο δραστήρια κοινοβούλια ,στα οποία φιλελεύθεροι πολιτικοί υπερθεμάτιζαν για κοινωνικά συμβόλαια και ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, να συνωστίζονται σε παράγκες και τρώγλες οι οικογένειες των εργατών και να λιώνουν οι αγρότες ολημερίς στα χωράφια τους για να μπορούν να κερδίσουν μόνο όσα τους επέτρεπαν να διαθέτουν το δικαίωμα στο όνειρο της επιβίωσης.

Οπού το παιχνίδι της φιλελεύθερης οικονομίας δεν παιζόταν σωστά και χωρίς κανόνες γεννήθηκε αδικία, αγανάκτηση και έδαφος για την επικράτηση της Αριστεράς επί των μαζών. Οι πολλοί πέρα από υποσχέσεις για όμορφα δικαιώματα ήθελαν κάποιον να τους προσφέρει μια δίκαιη και αξιοπρεπή ζωή. Όμως η Αριστερά την οποία πολλοί από τους πολλούς εμπιστεύτηκαν, αντί να προσφέρει λύσεις στα προβλήματα που γέννησε η κακή λειτουργία του φιλελεύθερου συστήματος και να αποκαταστήσει την κοινωνική δικαιοσύνη, εκμεταλλεύτηκε τα αρνητικά συναισθήματα, που η αδικία είχε γεμίσει στους πολλούς, και τα αναζωπύρωσε. Ερμήνευσε την ζωή και την ιστορία με όρους υλιστικούς και ταυτίστηκε με την έννοια μιας εκδικητικής δύναμης με την οποία ο λαός θα ζητούσε αντίποινα μέσω του «ταξικού αγώνα».

Τα πάντα για την Αριστερά ήταν οικονομικές σχέσεις και συναλλαγές, οι Πατρίδες «μύθοι», τα Έθνη «κοινωνικά κατασκευάσματα», οι θρησκείες «όπια του λαού», τίποτε άλλο πνευματικό ή μη δεν νοούνταν πέρα από την οικονομική οργάνωση και την παραγωγή. Οι πολλοί λοιπόν συνειδητά ή και ανεπαίσθητα άρχισαν να μισούν τους λίγους, και απομακρυνόμενοι από κάθε πνευματική αξία αναλώθηκαν και αναλώνονται σε μια ηττοπάθεια, μια κατάθλιψη, μια μιζέρια και χάνονται μέσα στα προβλήματα τους και ελπίζουν μόνο να γυρίσει ο τροχός και να πληρώσουν με το ίδιο νόμισμα αυτούς που η Αριστερά τους υποδείκνυε ως πηγή της αδικίας. Και όσο αυτά που ευαγγελίστηκε η Αριστερά αποδεικνύονται άπιαστα όνειρα και ουτοπίες, τόσο πιο πολύ οι πολλοί βυθίζονται στην απελπισία και στα προβλήματα τους, ενώ παράλληλα παραδοσιακά στηρίγματα των ανθρώπων, όπως η οικογένεια, περνούν βαθιά κρίση.

Η Αριστερά γεννήθηκε, αναπτύχθηκε και χρεοκόπησε ως μια στείρα άρνηση του φιλελευθερισμού που δεν κατάφερε να προσφέρει ουσιαστική προοπτική στους πολλούς για μια δίκαιη και αξιοπρεπή ζωή. Και αν κατάφερε να επιβιώνει ακόμη το οφείλει στο γεγονός ότι τα προβλήματα των πολλών που δημιουργούνται από την αδικία του φιλελευθερισμού -σε μεγάλο βαθμό- συνεχίζουν να υπάρχουν. Και για να είμαστε σαφείς- η ελεύθερη οικονομία, ο ανταγωνισμός, η ατομική ιδιοκτησία δεν είναι αδικίες αλλά τα θεμέλια για την οικονομική ανάπτυξη ενός κράτους και η ύπαρξη διαφορετικών τάξεων σε βάση εισοδηματική και περιουσιακή αποτελούν φυσιολογική κατάσταση σε μια κοινωνία που όλοι δεν προσπαθούν και δεν αξίζουν το ίδιο.

Κυρίαρχη λοιπόν θα είναι η πολιτική πρόταση που θα συνδυάσει την θετική έννοια της οικονομικής ελευθερίας απαλλαγμένη από ακρότητες όπως η αυτορρύθμιση της αγοράς και ο μηδενισμός του κράτους, με την επίσης θετική έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης απαλλαγμένη από την αριστερή ερμηνεία της. Η πρόταση αυτή θα βασιστεί στην αρμονική συνύπαρξη και συνεργασία των τάξεων μέσω των νόμων που θα ρυθμίζουν τις σχέσεις τους καθώς και σε πολιτικές που θα συμπιέσουν την ακραία φτώχεια και τον ακραίο πλούτο και θα ευνοήσουν της ανάπτυξη μιας πλατιάς, εύρωστης και παραγωγικής μεσαίας τάξης. Διότι και το κεφάλαιο και οι επιχειρήσεις είναι θεμιτό να μπορούν να αναπτύσσονται σε ένα ευνοϊκό φορολογικό και επενδυτικό περιβάλλον άλλα όχι πάνω στην εκμετάλλευση της εργασίας των πολλών οι οποίοι είναι επίσης θεμιτό να μπορούν να εργάζονται σε ένα περιβάλλον που σέβεται όλα τα δικαιώματα τους και να διαβιούν μια αξιοπρεπή ζωή με φυσιολογικές αμοιβές, ωράρια, αργίες κλπ. Ο εργάτης που θα ζει και θα εργάζεται σε ένα τέτοιο περιβάλλον θα είναι πιο αποδοτικός για τον επιχειρηματία. Η συνεργασία αυτή αργά ή γρήγορα θα ωφελήσει και τους δύο.

Ίσως τα παραπάνω μοιάζουν με έκθεση ιδεών και ίσως να είναι, άλλα θεωρώ πως αναπόφευκτα ο συνδυασμός της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης θα απαγκιστρώσει πολλούς από το δίπολο φιλελευθερισμός ή μαρξισμός, θα καταστεί η κυρίαρχη πολιτική πρόταση και θα διεκδικήσει με αξιώσεις να απαντήσει στα προβλήματα όλων των κοινωνικών ομάδων. Όποιος αντιμετωπίσει την κοινωνία ως σύνολο, όποιος κατανοήσει πως το καλό του ενός δεν συγκρούεται αλλά εξαρτάται από το καλό του άλλου και όποιος αντιληφθεί πως μια υγιής δυνατή και ανεξάρτητη χώρα στον σύγχρονο κόσμο χρειάζεται και λειτουργική δημόσια διοίκηση και ανταγωνιστική εσωτερική αγορά, και ισχυρό πρωτογενή τομέα εκτός από τουρισμό και υπηρεσίες, και επιχειρηματικά μυαλά και κεφάλαια αλλά και αξιοπρεπές εργατικό δυναμικό, και φοροαπαλλαγές και εργατικά δικαιώματα, με ένα σοβαρό και καλά οργανωμένο κράτος διαιτητή -και μόνον-, αυτός τελικά θα είναι που αρχίσει να προσφέρει χαμόγελα σε όλους, αισιοδοξία και προοπτική και θα οδηγήσει την χώρα μας μπροστά μακριά από ιδεοληψίες και αμαρτήματα του παρελθόντος.