Παιδιά χωρίς Θεό

Δέκα, εκατό, χιλιάδες παιδιά χωρίς Θεό.

Γράφει ο Ιάσονας Χατζηγεωργίου

Μεγαλώνουν σε κοινωνία η οποία δεν είναι αστιγμάτιστη από τις πράξεις τους κ’ όμως βαφτίζεται σάπια εξαιτίας κάποιας άλλης γενιάς, ενός αόρατου εχθρού γιατί έτσι συμφέρει. Το τι συμφέρει άλλωστε είναι ό,τι κοιτάζουν πάντα, έτσι σκέφτονται ακολουθώντας γραμμές βασικών ενστίκτων όσοι σκότωσαν το πνεύμα και πέθαναν και οι ίδιοι μαζί του. Βλέπεις νεκρούς που περπατάνε στην γη και σπέρνουν δυσωδία απειλώντας όσους μεταλαμβάνουν ακόμα ζωή.

Το πως καταλήγουν έτσι τα παιδιά, γιατί παιδιά είναι, φταίνε πολλά. Βάνδαλοι εξαιτίας μιας μουσικής, κλέφτες λόγω ενός ανύπαρκτου πατέρα και βιαστές πατρίδων γιατί ποτέ δεν κατανόησαν τον Κομαντάτε. Σίγουρο είναι πως όσο οι συνιστώσες, αυτές και άλλες τόσες, παραμένουν ισχυρές τόσο θα αυξάνονται κ΄ άλλο τα πτώματα στης ημιμάθειας τα χαρακώματα.

Έμαθαν ως τσιφλίκι τους τις γειτονιές και τα σχολεία, πολεμώντας μια κάποια βασιλεία και παράλληλα υπηρετούν μια πραγματική δικτατορία. Όσοι προσπάθησαν να αντιπαλέψουν την αντιεξουσιαστική εξουσιαστική τους κυριαρχία έπεσαν μαχόμενοι σε ήττες συλλογικές, νίκες προσωπικές. Νιώθουν διαρκώς ως μια εναλλακτική ορμή της φύσης που θα γεμίσει τα κενά ενώ, φεσοφόροι, παραμένουν οι χαρακτηριστικότεροι εκφραστές της ίδιας σάπιας εποχής. Αποτελούν δε τα πλέον πιστά σκυλιά του Παβλόφ, μόνο που ενεργοποιούνται με τις ντιρεκτίβες οργανισμών, κομμάτων και αφεντικών. Αυτών που στα μανιφέστα πολεμάνε.

Δημιουργούν σαν φλογεροί ποιητές, που γράφουν, σβήνουν και ξανά μανά, νέους κώδικες ηθικής και πλαίσια, τι οξύμωρο, αυτοί που θα κατέρριπταν τους κανόνες. Η έλλειψη πραγματικής γνωσιακής βάσης τους επιτρέπει τουλάχιστον αυτό: Την καταπάτηση κάθε φραγμού όταν το επιβάλλει η ανωτέρα βία.

Κουτσά στραβά ζουν και πορεύονται. Επικοινωνούν αλλά μονάχα μέσα από ύβρεις. Από μια φιλεύσπλαχνη σκοπιά δεν είναι τίποτα άλλο παρά κομπογιαννίτες της ηθικής, μπλεγμένοι λίγο περισσότερο στα δίχτυα της αντίθεης πλάνης από ότι ο μέσος πολίτης. Πιο αυστηρά αποτελούν το δούρειο ίππο για κάθε καλό, την πέμπτη φάλαγγα που δημιουργεί νέα φρικώδη σενάρια για την ζωή της κοινωνίας. Που τολμά να ακουμπά ότι δεν άγγιξε ο χρόνος και διαστρέφει, ως γνήσια φύση του κακού, κάθε τι ευγενικό. Γιατί υπηρετώντας τον αντίζηλο του Παντοκράτορα αρνούνται κάθε φυσική τάξη και ομορφιά. Και δεν φαίνεται αυτό να τους σκοτίζει, αυθάδη, επιθετικά, φανατισμένα παιδιά που βάφτισαν το μίσος ελευθερία και το στειλιάρι σημαία.

Αρετές όπως αυτή της αντρειοσύνης δεν εμφανίζονται στις τάξεις τους. Το καλό είναι κακό και το κακό πλέον άριστο για όσα δεν ξέρουν που και ποιον χτυπούν. Αυτή είναι η φύση των παιδιών. Μόνο που τώρα τα παιδιά αυτά μας εμποδίζουν και αντίθετα με όσα νομίζαμε ρομαντικά πως θα συμβούν αν οι ανθοί θα ‘παίρναν τα ηνία, αυτό μοιάζει με τον χειρότερο εφιάλτη όσων επαγρυπνούν. Είναι η Νέμεσις για κάθε αμετροέπεια των μεγάλων.