Όταν ξαναβγούμε…

Γράφει ο Ηρακλής Γερογιώκας, Ιδιοκτήτης Κέντρου Ξένων Γλωσσών, υποψήφιος Διδάκτορας σε θέματα Τουρκικής ήπιας ισχύος

Αμήχανος μπροστά στο πληκτρολόγιο. «Γράψε». Τι να γράψω; Βόλτες τα όρνια κάνουν πάνω απ’ το γαλάζιο ουρανό της πόλης και όπλο μας ο εγκλεισμός.

Πόλεμος; χειρότερα. Στον πόλεμο παίρνεις το όπλο και ορμάς στον εχθρό σαν τον Αυξεντίου στον Μαχαιρά και λες: «Έλα, χτύπα δεν σε φοβάμαι. Η μάνα μου εμένα θα περπατά καμαρωτή, η γυναίκα μου θα κοιμάται με ένα θρύλο, η κόρη μου θα έχει προίκα αφάγωτη για χρόνια». Στον πόλεμο μπορεί να είσαι και δειλός και να κρυφτείς, να βρεις ένα πιθάρι και να χωθείς μέσα. Να βγεις μετά όταν τελειώσει και να συνεχίσεις να ζεις ζωή πεθαμένη.

Μ’ αυτό εδώ κάθεσαι. Πετάει το μυαλό μακριά σε άλλες στεναχώριες που νόμιζες βουνά και τα βλέπεις τώρα και γελάς, μυρμήγκια τρέχαμε σαν παλαβά μέσα στον ήλιο για το τίποτα. Τώρα είναι η ζωή, και ο θάνατος. Τώρα; «Και τότε τι ήταν ρωτάει ένα μυαλό μικρό που νόμιζε τότε ότι ήταν μεγάλο». Ήταν του ανθρώπου η φτώχεια, αυτό ήταν. Φτώχεια είναι η στεναχώρια όταν δεν πρέπει. Και χάσαμε χρόνια με αυτή τη μαυρίλα και μαύρισαν οι τοίχοι χωρίς λόγο. Κινέζος ο μπογιατζής. Κοιτάζει ειρωνικά. «Γιατί τους μαυρίσατε τους τοίχους» ;

Όταν ξαναβγούμε. Όταν ξαναβγούμε πώς θα είναι λες ; Όταν ξαναβγούμε θα ξαναπαίξουμε επιτραπέζιο με τα παιδιά, θα ξαναστρώσουμε το τραπέζι για όλους; Όταν ξαναβγούμε θα κλέψουμε λίγα δευτερόλεπτα από την παραγγελία να θαυμάσουμε τα τριαντάφυλλα της γειτόνισσας; Όταν ξαναβγούμε θα το δώσουμε εκείνο το χάδι το ένα παραπάνω, το λίγο πρόστυχο ;

Όταν ξαναβγούμε, θα μας φύγει η μαυρίλα από τον τοίχο μας; Θα είμαστε λες αλλιώς; Θα σταματάμε να δίνουμε την μπάλα στα παιδιά που παίζουν;

Ή μήπως όταν ξαναβγούμε… θα διαγράψουμε το άγχος της επιβίωσης  και θα έρθει πάλι το αδυσώπητο κορνάρισμα στη λεωφόρο μιας ανούσιας ύπαρξης.

Γιατί ίσως είναι ευκαιρία να ξαναβγούμε αλλιώς.