Ονειρευόμαστε μια Παιδεία που…
Γράφει ο Στέφανος Νικολαϊδης, Φοιτητής Ιστορικού – Αρχαιολογικού
Συνηθίζουμε να λέμε ότι η Παιδεία είναι ένα θέμα εθνικό. Και όντως είναι, υπό την έννοια ότι αποτελεί εκείνον τον παράγοντα που καθορίζει το συνολικό πνευματικό επίπεδο ενός λαού, τον παράγοντα που διατηρεί ζωντανή την ταυτότητα ενός Έθνους.
Θα έλεγα όμως ότι η Παιδεία είναι και ένα θέμα βαθύτατα κοινωνικό. Διότι ακριβώς επηρεάζει τον τρόπο που οι άνθρωποι λειτουργούν σε μία κοινωνία. Διότι καθορίζει το πώς και το κατά πόσο οι άνθρωποι έχουν πρόσβαση στην Πληροφορία, στη Γνώση, στην Πρόοδο και σε κάθε εφόδιο, μέσω του οποίου προστατεύεται και θωρακίζεται η ίδια η Δημοκρατία.
Έχοντας λοιπόν την παραπάνω βάση κατά νου, μαζευτήκαμε πολλοί από μας το πρωί του Σαββάτου της 24ης Νοεμβρίου στο Ίδρυμα Ελληνικός Κόσμος, για να ακούσουμε τι έχει να προτείνει και η άλλη πλευρά, η αντικυβερνητική, για τον πολύπαθο χώρο της Παιδείας.
Εκτός του ότι δεν έχουμε συνηθίσει σε τούτο τον ευλογημένο τόπο αντιπολίτευση να παρουσιάζει ολόκληρο πολιτικό πρόγραμμα, αισθανόμαστε κακά τα ψέματα ως λαός και εντελώς αλλεργικοί σε προτάσεις νέες, σε προτάσεις τολμηρές, προτάσεις μακριά από λόγο ξύλινο και τυποποιημένο. Που δεν στοιχειώνονται από τα φαντάσματα και τους σκελετούς του παρελθόντος, αλλά αποτελούν ουσιαστικές τομές. Που αφήνουν τα νια βλαστάρια της Πατρίδας να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν ελεύθερα σε νέους ορίζοντες.
Επομένως, η σαββατιάτικη αυτή εκδήλωση στην Πειραιώς ήταν για όλους μας μία ευχάριστη έκπληξη. Μάλιστα ναι, μπορούμε όλοι μας να συμφωνήσουμε ότι αυτή η πρόταση αξίζει να διαβαστεί, όχι μόνο για τις αγκυλώσεις και τις ιδεοληψίες που δεν είχε, αλλά κυρίως διότι προβληματίζει κάθε σκεπτόμενο νέο, κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο για το τι Παιδεία θέλει, για το τι Παιδεία ονειρεύεται.
Αλήθεια, τι Παιδεία θέλουμε; Θέλουμε μία Παιδεία άγουρη, μία Παιδεία γερασμένη, μία Παιδεία που δεν έχει τίποτα να πει σε αυτό που δηλώνει η ίδια η λέξη, δηλαδή στο παιδί; Που να είναι βγαλμένη από την επιβαλλόμενη καθεστωτική νοοτροπία της μετριότητας;
Θέλουμε μήπως Ελληνικά Σχολεία έρμαια της παπαγαλίας και του bullying, Σχολεία άνδρα της αναξιοκρατίας και της μάσας, στα οποία η λέξη «αξιολόγηση» απαγορεύεται διά ροπάλου; Μήπως θέλουμε Ελληνικά Πανεπιστήμια εγκληματοκρατούμενα που θυμίζουν άλλες εποχές, Πανεπιστήμια που λειτουργούν ως ορμητήρια ναρκωτικών, ως εργαστήρια παρασκευής μολότοφ, ως λημέρια συμμοριών;
Πανεπιστήμια παραδομένα στο έλεος των τρομοκρατών και των αργυραμειβόμενων τραμπούκων; Παραδομένα σε τάγματα εφόδου με μόνη αποστολή να χτίζουν πρυτανικά γραφεία, να δέρνουν όποιον δεν συμφωνεί και να εξαφανίζουν ό,τι είναι διαφορετικό;
Αναρωτιέμαι, έχετε καταλάβει σε ποια χώρα ζούμε; Ζούμε στην Ελλάδα! Στη χώρα που γέννησε την Παιδεία και κάθε έννοια Εκπαίδευσης. Στη χώρα που βασίστηκαν τα πιο φωτεινά μυαλά του Διαφωτισμού και έσωσαν την Ευρώπη από το σκοταδισμό της ιεράς Εξέτασης και των Καρδιναλίων. Στη χώρα του Σωκράτη, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, στη χώρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Μεγάλου Έλληνα Μακεδόνα της μοναδικής Ελληνικής Μακεδονίας!
Πιστεύετε λοιπόν ότι αν ήμασταν απέναντι σε όλους αυτούς (έτσι κι αλλιώς από κάπου μάς βλέπουν), θα ήταν περήφανοι για την πνευματική παρακαταθήκη του Λαού μας; Θα ήταν περήφανοι για τις συνθήκες στα Πανεπιστήμιά μας;
Επειδή όλοι ξέρουμε την απάντηση σε τούτο το ερώτημα, επειδή όλοι μας ανατριχιάζουμε μόνο στη σκέψη τι θα μας έλεγαν αυτά τα ιερά μας πρόσωπα σήμερα αν μας έβλεπαν, ονειρευόμαστε μία Παιδεία διαφορετική…
Ονειρευόμαστε μία παιδεία για όλους, μία Παιδεία με κέντρο τον άνθρωπο, μία Παιδεία του Είναι αντί του Φαίνεσθαι… Ονειρευόμαστε Ελληνικά Σχολεία και Πανεπιστήμια φυτώρια πνευμάτων αντί μπάφων.. Άσυλα ιδεών αντί τρομοκρατών, ναούς της γνώσης αντί της ημιμάθειας, της κρίσης και της αριστείας έναντι κάθε λογής μετριότητας…
Αυτό ονειρευόμαστε! Ονειρευόμαστε γιατί ζούμε, ονειρευόμαστε γιατί υπάρχουμε! Μόνο να σώσουμε τα ζωντανά μας Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και Σχολειά από τους θανάσιμους εχθρούς τους, τους οποίους τόσες και τόσες φορές έχουν τσακίσει.
Διότι το Ελληνικό Σχολειό και Πανεπιστήμιο άντεξε, μεγαλούργησε σε πολύ πιο σκοτεινές και δυσβάσταχτες περιόδους για την Πατρίδα. Από τα 400 ατέλειωτα ολόκληρα του τουρκικού ζυγού μέχρι τη Ναζιστική Κατοχή, από τη μαύρη περίοδο του Εμφυλίου μέχρι τη Χούντα και τα τανκς…
Διότι τα πιο όμορφα μαθήματα δεν τα έχει ακόμα διδάξει, τις πιο όμορφες στιγμές του δεν τις έχει ακόμα ζήσει! Είναι μπροστά του όμως!
Εμείς έχουμε το μαχαίρι, εμείς και το καρπούζι… Επανατίθεται λοιπόν το αρχικό ερώτημα τώρα στο κλείσιμο: τελικά, τι Παιδεία θέλουμε;
