Οι δειλοί δεν ξεκίνησαν ποτέ και οι αδύναμοι πέθαναν στο δρόμο
Γράφει ο Γιάννης Κίτσος, Οικονομολόγος – Σύμβουλος χρηματοοικονομικού και στρατηγικού σχεδιασμού
Συγκλονιστικός και ενωτικός για ένα ακόμα συνέδριο, το 13ο, ο Αντώνης Σαμαράς. Όπως αναφέρει και ο ίδιος στην ομιλία του, «πολιτεύτηκα πάντα με τις ίδιες απόψεις», δηλαδή δεν έκανα ποτέ εκπτώσεις. Και εάν δει κανείς την πορεία του, είναι μεγάλη αλήθεια αυτό. Επίσης, μνημονεύει τον πολύ καλό του φίλο, αείμνηστο Οδυσσέα Ελύτη, ο οποίος είχε γράψει ότι, «το πείσμα είναι υγεία». Θα μπορούσε ο μεγάλος εθνικός μας ποιητής να είχε και τον Αντώνη Σαμαρά στο μυαλό του όταν αποφάσιζε να το γράψει αυτό. Και κλείνει την ομιλία του με μια «προφητεία» για τον ίδιο. «Θα είμαι πάντα ενεργός», μας λέει.
Ο Αντώνης Σαμαράς όποτε τον κάλεσε η πατρίδα ή και το κόμμα ήταν πάντα εκεί και πάντα νικούσε. Μάλλον και γιατί ήξερε να «προφητεύει» καλά. Η αίθουσα της ομιλίας του κατάμεστη και το χειροκρότημα των συνέδρων, στελεχών και φίλων του κόμματος θερμότατο και ηχηρό. Είναι από τις στιγμές που νιώθει πολύ ζωντανή και έντονη κανείς την παρουσία ενός ηγέτη, ενός γεννημένου ηγέτη να νικάει.
Και σήμερα φημολογείται έντονα η ανάληψη της προεδρία της Δημοκρατίας από τον Αντώνη Σαμαρά. Σκέφτομαι, γιατί όχι; Και αναρωτιέμαι… Ποιος θα περίμενε τον Αντώνη Σαμαρά υπερασπιζόμενος το 1992, κατά τη δική του πάντα και ίδια ακόμη και σήμερα άποψη, με σθένος τα εθνικά συμφέροντα της χώρας, και μετά την παραίτηση του από την τότε κυβέρνηση, από βουλευτής και την αποχώρηση του από τη ΝΔ, ότι μετά από 12 έτη – ανενεργός και αναξιοποίητος καθόλη την περίοδο των παχιών αγελάδων και εικονικής ευημερίας – όχι της φυσικής αλλά της πολιτικής του «φυλακής», το 2004 θα επανερχόταν στη ΝΔ ως ευρωβουλευτής και το 2007 ως βουλευτής Μεσσηνίας; Ίσως, αρκετοί αλλά όχι και τόσοι πολλοί.
Δεν σταματάει όμως εδώ η σκέψη μου. Στις εσωκομματικές εκλογές του 2009, την πιο δύσκολη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της χώρας και κόμματος, βάζει υποψηφιότητα, εκλέγεται πρόεδρος της ΝΔ και γίνεται αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τον 06/2012, και ενώ έχει βαθύνει η οικονομική κρίση και η χώρα βρίσκεται σε αδιέξοδο συναινεί στη μεταβατική κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου και μετά από εκλογές σχηματίζει κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό τον ίδιο. Αυτό δεν νομίζω να το περίμεναν αρκετοί! Ολική επιστροφή – total come back, αγγλιστί!
Ο Αντώνης Σαμαράς, ως Πρωθυπουργός, αναλαμβάνει όλο το βάρος των διαπραγματεύσεων με τους πιστωτές της χώρας, ξεκινάει τη δημοσιονομική της εξυγίανση, λαμβάνει δύσκολα αλλά αναγκαία μέτρα μεταρρύθμισης, δημιουργεί συνθήκες εισροής ξένων άμεσων επενδύσεων, διαχειρίζεται με επιτυχία το προσφυγικό-μεταναστευτικό που κάνει τα πρώτα αλλά βαθιά βήματα, τα οποία και δυναμικά ανακόπτει, αναβαθμίζει τη διπλωματία της μέσα από τη δημιουργία στρατηγικών συμμαχιών και πολλά άλλα.
Μετά από 3 έτη της πιο μεστής και ουσιαστικής διακυβέρνησης της μεταπολίτευσης καταφέρνει να επιφέρει για πρώτη φορά συναίνεση των δυο μεγάλων πολιτικών δυνάμεων – ΠΑΣΟΚ και ΝΔ – και να κάνει την χώρα να ορθοποδήσει, παρά τον συνεχή, ανηλεή, ύπουλο και ασύντακτο λαϊκίστικο πόλεμο – εσωτερικό και εξωτερικό – που δέχεται. Ποιος θα περίμενε ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα καταφέρει να βγει και εδώ νικητής!
Μετά τη διακυβέρνηση του και αφού καταφέρνει να κρατήσει όρθιο το κόμμα του εν μέσω εσωκομματικών τριβών, αλλά και την χώρα του εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης εν μέσω έντονου λαϊκισμού, παραιτείται από την ηγεσία του. Δεν πηγαίνει όμως σπίτι του, ούτε και γίνεται μόνιμος θαμώνας σε κάποια ταβέρνα, αλλά βγαίνει πάλι μπροστά και στηρίζει ανοιχτά και έμπρακτα τον τότε υποψήφιο και σημερινό πρωθυπουργό της χώρας, Κυριάκο Μητσοτάκη. Έμμεσα, νικητής, λέω, και εδώ!
Ο Αντώνης Σαμαράς όχι μόνο κάθε φορά που τον κάλεσε η πατρίδα και το κόμμα δήλωσε βροντερό παρών, αλλά νίκησε κιόλας. Ο Αντώνης Σαμαράς αποδεικνύεται ότι δεν ξεκινούσε ποτέ να νικήσει ή να «πεθάνει», αλλά μόνο να νικήσει. Και νικούσε. Σκοπός του δεν υπήρξε ποτέ να πέσει ηρωικά πάνω στον τάφο της Ελλάδας, αλλά να γλιτώσει την Ελλάδα οπωσδήποτε. Και σε έναν αγώνα, οι Λεωνίδες έχουν ίσως τη σημασία τους. Τη νίκη όμως τη δίνουν οι Θεμιστοκλήδες. Και ο Αντώνης Σαμαράς αποδεικνύεται ένας σύγχρονος Θεμιστοκλής, με ψυχή Λεωνίδα όμως.
Πολλοί θεωρούν ότι για την προεδρία της Δημοκρατίας θα πρέπει να επιλεγεί ένα συναινετικό πρόσωπο. Ένα άχρωμο πρόσωπο κυρίως από τον κεντροαριστερό χώρο. Θα συμφωνούσα σε αυτό αρκεί η χώρα να μην είχε τόσα πολλά ανοικτά εθνικά, και όχι μόνο, μέτωπα να διαχειριστεί και στην αξιωματική αντιπολίτευση δεν βρισκόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κάποιο κεντρώο και συνεργάσιμο κόμμα, όπου ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας θα ήταν ενδεχομένως και αδιάφορος. Την διχαστική και ακραία αριστερή πολιτική που έχει επιλέξει ο ΣΥΡΙΖΑ, πλανόνται πλάνην οικτράν όσοι θεωρούν ότι θα την αλλάξει το οποιοδήποτε κεντροαριστερό πρόσωπο.
Από την άλλη αν ο ΣΥΡΙΖΑ κάποια στιγμή αποφασίσει να περάσει στο κέντρο, πάλι δεν θα το κάνει με αφορμή το πρόσωπο αυτό. Τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα οι δυνάμεις της άκρας αριστεράς, τη δεδομένη στιγμή που θίγονται πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως τα εθνικά μας συμφέροντα, εξαιτίας των διεθνιστικών τους εμμονών αδιαφορούν για αυτά, όσο και εάν θέλουν να φορέσουν την προβιά του πατριώτη. Το ζήσαμε, άλλωστε, αυτό και πρακτικά όσο ήταν κυβέρνηση.
Από την άλλη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ήδη επιλέξει να δώσει ένα φιλελεύθερο και κεντρώο χαραχτήρα και πρόσωπα στην κυβέρνηση του. Για την Προεδρία της Δημοκρατίας καλό είναι να επιλέξει ένα ισχυρό σύμμαχο τη δεδομένη στιγμή, έναν άνθρωπο που τον στήριξε και τον στηρίζει. Πάνω από όλα όμως κάποιον νικητή, κάποιον έμπειρο και με μεγάλο εκτόπισμα πολιτικό, να είναι δίπλα του στην υλοποίηση του πολύ σύνθετου έργου του και δύσκολων αποφάσεων που έχει να πάρει, και όχι κάποιον να του προσφέρει μια μη δυνάμενη, τουλάχιστον με τον ΣΥΡΙΖΑ, συναίνεση. Επίσης, εξίσου σημαντική είναι και η δυναμική εικόνα που θα περάσει στο εξωτερικό, σε συμμάχους και μη, με την επιλογή του αυτή. Η προεδρία της Δημοκρατίας ας έχει κεντροδεξιό καθαρά χρώμα. Ας έχει το όνομα του Αντώνη Σαμαρά. Είναι, ίσως ο μόνος, σήμερα που μπορεί να καλύψει ολοκληρωμένα τον θεσμικό αυτό ρόλο. Και να νικήσει!
Φυσικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν χρειάζεται εμένα να αξιολογήσει και να κρίνει τα παραπάνω και όποια και εάν είναι η απόφαση του θα την στηρίξουμε. Πολλώ δε μάλλον ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος δεν έχει δείξει και κάποιο ενδιαφέρον, χρειάζεται εμένα να του υποδείξει το εθνικό του καθήκον. Δεδομένου, όμως, όλων των παραπάνω και αξιολογώντας την στόφα νικητή, προσφορά, ικανότητες, εμπειρία, εκτόπισμα και αγάπη του Αντώνη Σαμαρά για τη χώρα του, η κρίση και συνείδηση μου, και μόνο αυτές, μου επιβάλλουν να δηλώσω δημόσια και να συνταχτώ απόλυτα με όσους το έχουν ήδη προτείνει, ότι σήμερα που η Ελλάδα έχει να διαχειριστεί κρίσιμα εθνικά και όχι μόνο θέματα, δεν θα υπήρχε καλύτερη επιλογή για την ανάληψη της Προεδρία της Δημοκρατίας από αυτόν. Πάνω από όλα όμως, γιατί ξέρω ότι και στη θέση αυτή θα νικήσει! Θα γλιτώσει την Ελλάδα οπωσδήποτε! Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι οι δειλοί δεν ξεκίνησαν ποτέ και οι αδύναμοι πέθαναν στο δρόμο!
