Ο θάνατος του παλληκαριού
Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος, Δικηγόρος
Θα έπρεπε να μην χρειάζεται ο τραγικός θάνατος του Σμηναγού Γεωργίου Μπαλταδώρου για να αντιληφθούμε, ως λαός, ότι πέρα από τους μισθούς και τις συντάξεις, πέρα από την οικονομική κρίση και την κυβερνητική αλαζονεία και μακαριότητα, πέρα από τους ατομικούς εγωισμούς, τις συντεχνιακές επιδιώξεις και την διαρκή αναζήτηση προνομιακών συμφερόντων, υπάρχουν κάποιες αξίες, που υπερβαίνουν τα τετριμμένα της καθημερινότητας, ξεπερνούν την ατομικότητά μας και επιβάλλουν την αναθεώρηση των προτεραιοτήτων μας και, κυρίως, απαιτούν τον σεβασμό μας και την αφοσίωσή μας.
Οι φρουροί του Αιγαίου, δηλαδή ο αείμνηστος, πλέον, Γεώργιος Μπαλταδώρος και οι συνάδελφοί του δεν ανήκουν στους συνηθισμένους Έλληνες που συναντούμε καθημερινά γύρω μας. Και μόνο το γεγονός ότι, ενώ ο αριστερός λαϊκισμός του πρωθυπουργού και της παρέας του, τους έδωσε το δικαίωμα να συνδικαλίζονται και, εν τούτοις, Αυτοί δεν έχουν κάνει χρήση αυτού του δικαιώματος, αρκεί για να αντιληφθεί κανείς ότι το «μέταλλο» από το οποίο είναι καμωμένα αυτά τα παλληκάρια, είναι πολύ διαφορετικό και εντελώς ξεχωριστό.
Φυσικά δεν πρόκειται για «προνομιούχους»… Κάθε άλλο. Χρειάζονται κάποια χρόνια υπηρεσίας για να μπορέσουν να ξεπεράσουν μετά βίας, τα 1.000 ευρώ μισθού τον μήνα. Αλλά δεν σκέφτηκαν ποτέ να βγουν στους δρόμους, να καταλάβουν τα …αεροδρόμια, να ρίξουν μολότοφ, να πυρπολήσουν κτίρια και περιουσίες, να μπουκάρουν στο γραφείο του υπουργού και να παραστήσουν τους ανένδοτους παλληκαράδες μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες ….. Το μόνο που σκέφτονται είναι οι «απέναντι», όπως με συγκλονιστική απλότητα, αλλά και τόση συναίσθηση ευθύνης, είπε ο ίδιος αείμνηστος Σμηναγός, σε εκπομπή της ΕΡΤ, μόλις μερικές εβδομάδες πριν από την τραγική πτήση του.
Είναι βέβαιον ότι για τις συνθήκες (υπηρεσιακές, τεχνικές, μισθολογικές, ασφαλιστικές κλπ), υπό τις οποίες εκτελούσε καθημερινά το καθήκον του ο ήρωας Σμηναγός, όπως το εκτελούν καθημερινά και όλοι οι συνάδελφοί του, ουδείς από τους πολύφερνους και καλοζωισμένους συνδικαλιστές μας θα σκεφθεί να δείξει έμπρακτα την αλληλεγγύη του με πορείες, διαμαρτυρίες, αποχές, καταλήψεις και ψηφίσματα. Άλλωστε, οι φρουροί του Αιγαίου δεν χρειάζονται αυτές τις «γελοιότητες». Διότι, όταν έχουν αποφασίσει να διαθέσουν ακόμη και την ζωή τους για την προστασία της Πατρίδας, όταν πιστεύουν ότι ακόμη και πάνω από την οικογένειά τους είναι η Σημαία και η αξιοπρέπεια του Έθνους, τότε το ατομικό συμφέρον ταυτίζεται με το συμφέρον της Πατρίδας…. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο….
Είναι αρκετός ο θάνατος του παλληκαριού για να μας «ταρακουνήσει» από την υστερία, τον ωχαδερφισμό, την ανευθυνότητα, την επιπολαιότητα, που, συλλογικά επιδεικνύουμε τα τελευταία χρόνια, έτσι ώστε να αντιμετωπίσουμε τα μεγάλα προβλήματα που ως χώρα αντιμετωπίζουμε, με την επιβαλλόμενη υπευθυνότητα και σοβαρότητα; Μόνον αν δείξουμε ότι ο θάνατος του παλληκαριού αναπροσανατόλισε τις επιδιώξεις μας, τις ευθύνες μας και τις δράσεις μας προς τα μεγαλύτερα και τα σπουδαιότερα, που συνιστούν την ίδια την υπόσταση της Πατρίδας και μέσω αυτής την δυνατότητα να διεκδικήσουμε την έξοδο από την κρίση και την μελλοντική ευημερία των παιδιών μας, θα μπορούμε να πούμε ότι τιμάμε και σεβόμαστε την μνήμη του ήρωα Γεώργιου Μπαλταδώρου….
