Ο Ανδρουλάκης, το ΠΑΣΟΚ κι η πατρίδα
Γράφει ο Βασίλειος Χατζηζήσης
Μεγάλωσα έχοντας αποκτήσει μια αδυναμία στην πολιτική… Βλέποντας από απόσταση οι λόγοι είναι πολλοί… Πρώτα η ιδιοσυγκρασία μου να σκέφτομαι τον συνάνθρωπο, και ένας λόγος που βλέπω τώρα είναι ότι ήταν το μόνο κοινό σημείο που αποκτούσα επαφή με έναν πατέρα, που έλειπε σχεδόν πάντα για δουλειές, και όταν βρισκόταν σπίτι δεν άφηνε να αλλάξουμε τις ειδήσεις.
Έτσι έκανε και πατέρας της μητέρας μου. Το μόνο Σαββατοκύριακο διακοπές με τους γονείς μου σαν παιδί το θυμάμαι στο σπίτι ενός φίλου του πατέρα μου στη Χαλκιδική (ερχόταν να με δούνε στην κατασκήνωση). Ο φίλος του πατέρα μου, δεξιός, αστός, μορφωμένος με γνωριμίες, καλοφαγάς. Αποτέλεσμα οι συζητήσεις σε εκείνα τα ωραία τραπέζια που γινόταν τα χαραγμένα στην τότε πολύ ευαίσθητη ψυχή μου να ηταν η πολιτική.
Μεγαλώνοντας ήρθε η σειρά μου να μπω ίσως στο πιο «δεξιό» πανεπιστημιο της χώρας. Εκεί απογοητεύτηκα από την πολιτική, και αυτό ίσως, γιατί για μένα η πολιτική ηταν κάτι πολύ ρομαντικό, κάτι που μάλλον δεν έχει και πολύ χώρο στην πολιτική..
Εκείνη τη χρονιά επισκέφτηκα για πρώτη φορά την Ξάνθη (η πόλη με τις ομορφότερες αναμνήσεις μου) που σπούδαζαν δυο παιδικοί μου φίλοι.
Εκεί ακούσα πρώτη φορά το όνομα Ν. Ανδρουλακης, ήταν 2009. Μια μερίδα φοιτητών μιλούσαν λες και ήταν μεσσίας. Μέσα μου, είπα άλλος ένας φοιτητοπατερας.
Στην τελική όμως δεν ήταν άλλος, παρά ένας φοιτητοπατέρας. Είναι ένας άνθρωπος όντως του κομματικού σωλήνα, αλλά πιστεύω συγκροτημένος, όπως είπε και ο πατέρας του (που είπε και τη λέξη πατρίδα, κάτι που αποφεύγουν οι λεγόμενες προδευτικές δυνάμεις της χωρας, κάτι που προσωπικά μου άρεσε), είναι ένας άνθρωπος που όπως φαίνεται είχε πάντα σχέδιο και φιλοδοξίες, αλλά πρώτα από όλα ήταν ΠΑΣΟΚ και Κρητικός, όπως δείχνει και η ομιλία του.
Ένας άνθρωπος που τον Δεκέμβριο του 2021 όσοι έβλεπαν καθαρά, ήξεραν πως δεν μπορούσε να χάσει, και ένας άνθρωπος που όλοι στην πολιτική σκηνή του τόπου ξέρουν πως μπορεί να γίνει μεγάλος ρυθμιστής.
Τώρα σαν φοιτητοπατέρας και παιδί του κομματικού σωλήνα, κατά την προσωπική μου άποψη, έχει μεγάλη αποχή από τη πραγματική ζωή του πεζοδρομίου και από πολλά βασικά ζήτηματα που θα καλεστεί να αντιμετωπίσει. Μακάρι να μπορεί να διαβάσει και την κοινωνία όπως διάβαζει το ΠΑΣΟΚ, γιατί, η πατρίδα μας ενδιαφέρει, και αν όντως μακροημερεύσει και παίξει τον ρόλο που πιστεύω, θα έρθει στο δίλλημα να αποφασίσει ΠΑΣΟΚ ή ΠΑΤΡΙΔΑ, κάτι που το βλέπει και ίδιος να έρχεται. Αν ο Νίκος αποφασίζει Ελλάδα, καλώς τον με τα χίλια.
Τέλος η νίκη Ανδρουλακη απέναντι στον κ.Παπανδρέου με χαροποιεί ιδιαίτερως, καθώς πιστεύω θα υπάρχει μια πιο φρέσκια φωνή, αλλά ταυτόχρονα λογική σε αυτό το χώρο, κάτι που βελτιώνει την πολιτική ζωή του τόπου.
Επίσης πιστεύω πως η υπάρξη του κυρίου Ανδρουλακη στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ θα συνετίζει, κατά κάποιο τρόπο, και τον κύριο Πρωθυπουργό, όπως και τον κύριο Τσίπρα βλέποντας μια νέα φωνή με μια μεγαλύτερη απήχηση και με έναν άλφα ορθολογισμό στις θέσεις του.
Υ.γ. Ο ρομαντισμός χρειάζεται που και που, ακόμα και στην πολιτική, για να μας βοηθάει να σπάμε τα κατεστημένα και τα τζάκια. Ελπίζω και ο ρομαντισμός -αυθορμητισμός που έδειξε ο κύριος Ανδρουλάκης πανηγυρίζοντας την νίκη σαν να ήταν φοιτητικές εκλογές στην Ξάνθη, να είναι και οδηγός του στα δύσκολα, ώστε να σπάει αυγά και κατεστημένα για το κοινό καλό.
