Ο Ανδρουλάκης… μεγάλος χορηγός της αυτοδυναμίας της ΝΔ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Θυμάμαι τον ενθουσιασμό που επικράτησε, τόσο στον σοσιαλδημοκρατικό όσο και στον φιλελεύθερο χώρο, μόλις εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο Νίκος Ανδρουλάκης. Νέος, με φρέσκιες ιδέες μακριά από το λαϊκίστικο παρελθόν του κόμματος και με ευρωπαϊκό αέρα, επαίρονταν οι υποστηρικτές του.

Οι πρώτες δημοσκοπήσεις έδειχναν διπλασιασμό των ποσοστών! Ακόμη κι αν ήταν εμφανής η προσπάθεια επικοινωνιακής στήριξης από συγκεκριμένα ΜΜΕ, μεγενθύνοντας το θετικό αποτύπωμα του νέου αρχηγού στην κοινωνία, μιλώντας μέχρι και για επιδόσεις που θα αγγίξουν το 20% και ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, οι διαθέσεις της κοινής γνώμης κινούνταν όντως από τη συμπάθεια και την προσδοκία έως την εκτίμηση και το θαυμασμό.

Οσοι επισημάναμε εξαρχής, ότι η καλή αύρα δεν αποτελεί εχέγγυο επιτυχίας κι ότι μια διαδρομή με πολλά κομματικά ένσημα αλλά ελάχιστα κοινωνικά πειστήρια αποτελεσματικότητας δεν προμηνύει κάποια εντυπωσιακή εξέλιξη, σντιμετωπιζόμασταν ως καχύποπτοι και κακεντρεχείς. Στην πράξη αποδείχθηκε ότι η αναμονή του διαφορετικού καλύφθηκε από την οσμή του συνηθισμένου, επιβεβαιώνοντας πολύ γρήγορα ότι κι ο εκλογικός στόχος του 12-13% που κατέγραψε το ΠΑΣΟΚ το 2012, δεν θα είναι ένας εύκολος, γα υπέρβαση, πήχης.

Καμία καταλυτική παρέμβαση δεν υπήρξε σε οργανωτικό επίπεδο που να μετατρέπει τον χώρο του σε πρωτοπόρο των δημοκρατικών διεργασιών. Καμία ρηξικέλευθη πρόταση δεν ακούστηκε που να δημιουργεί ισχυρό αντίκτυπο στους πολίτες. Είτε στα οικονομικά, είτε στα κοινωνικά, είτε στα εθνικά θέματα, ο Ανδρουλάκης παρέμεινε δέσμιος μιας άχαρης και άγευστης μεσότητας που ενώ δεν δυσαρεστεί κανέναν δεν κατορθώνει και να συνεπάρει οποιονδήποτε.

Φθάνει πια, λίγα βήματα πριν την τελική ευθεία για τις κάλπες, έχοντας επενδύσει τα πάντα στο ζήτημα των “επισυνδέσεων”, το οποίο κι αυτό το χειρίστηκε με κομματική εμπάθεια πάρα με θεσμική σοβαρότητα. Ξεκίνησε δημιουργώντας την εντύπωση ότι κάποιοι προσπάθησαν να τον παρακολουθήσουν μέσω… κακόβουλου email. Μετά συνειδητοποιήσαμε ότι επρόκειτο για εγχώρια παρακολούθηση, ανοίγοντας τη συζήτηση για το κατά πόσο θεσμικοί παράγοντες πρέπει να παρακολουθούνται από τις κρατικές υπηρεσίες όταν συντρέχουν λόγοι εθνικής ασφαλείας και μέσω ποιων διαδικασιών, για να καταλήξει να τις δικαιολογεί όταν έσκασε το σκάνδαλο Qatar-gate και η εμπλοκή της Καϊλή!

Η αξιοπιστία του έχει πληγεί βάναυσα και συνεχίζει να πλήγεται επιπρόσθετα κι από την αδυναμία του να θέσει ένα ξεκάθαρο πλαίσιο μετεκλογικής συνεργασίας, ώστε ο ψηφοφόρος να γνωρίζει με ποιο τρόπο προτίθεται να επηρεάσει τις προτεραιότητες της χώρας για την επόμενη τετραετία. Δεν απαιτεί κανείς “δήλωση” μετεκλογικών φρονημάτων σχετικά με τον ποιον θα συνεργαστεί αλλά αν θέλει να επιβιώσει στο σκληρό προεκλογικό πεδίο οφείλει να ξεκαθαρίσει τις βασικές θεσμικές, οικονομικές και κοινωνικές και εθνικές πολιτικές που θεωρεί την παρακαταθήκη που θέλει να συνεισφέρει στο οποιοδήποτε νέο κυβερνητικό σχήμα. Αλλιώς δίχως να το καταλάβει, το ΠΑΣΟΚ θα επανέλθει στα γνωστά μονοψήφια ποσοστά του και ο ίδιος θα έχει γίνει ο μεγάλος χορηγός της αυτοδυναμίας της ΝΔ στις πολύ πιθανές δεύτερες κάλπες.